Το παγκόσμιο σινεμά αποχαιρετά τον Ραούλ Ρουίζ

Είναι ειρωνικό πως ο θάνατος του Ραούλ Ρουίζ ήρθε ακριβώς τη στιγμή που ο Χιλιανός σκηνοθέτης είχε μόλις ολοκληρώσει τα γυρίσματα του «La Noche de Enfrente», μιας ταινίας εμπνευσμένης από τα παιδικά του χρόνια στη Χιλή.

Εχοντας εγκαταλείψει την πατρίδα του, μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ το 1973, ο Ρουίζ μετακόμισε στο Παρίσι, όπου και συνέχισε να δουλεύει ασταμάτητα μέχρι και σήμερα.

Περισσότερο γνωστός για τις καινοτομίες του και ένα σινεμά που συγκρίθηκε από τους θεωρητικούς μόνο με αυτό του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο Ρουίζ ξεκίνησε την καριέρα του στο πρωτοποριακό θεάτρο, όπου από το 1956 μέχρι και το 1962 είχε γράψει περισσότερα από 100 έργα.

Το 1968, σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, το «Τres Tristes Tigres» κερδίζοντας τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο και τοποθετώντας το όνομα του στην πρώτη γραμμή του Χιλιανού σινεμά.

Φανατικός αριστερός και υποστηρικτής της μαρξιστικής κυβέρνησης του Σαλβαντόρ Αλιέντε, ο Ρουίζ απομακρύνθηκε γρήγορα από το πολιτικό ρεύμα του χιλιανού σινεμά, έχοντας ωστόσο αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη Χιλή το 1973.

Ζώντας στην εξορία του Παρισιού, έκανε την πρώτη του μεγάλη επιτυχία με το «L'Hypothèse du Τableau Volé», το 1979, σηματοδοτώντας το ποιητικό, μυστηριώδες και αντισυμβατικό σινεμά που θα υπηρετούσε σε όλη του την υπερπαραγωγική καριέρα.

Με περισσότερες από 100 ταινίες σε 50 χρόνια και επιρροές που ξεκινούσαν από την λατινοαμερικανική παράδοση (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, Χόρχε Λουίς Μπόρχες) και έφταναν μέχρι τα b movies του Ρότζερ Κόρμαν, ο Ρουίζ δοκίμασε και δοκιμάστηκε όσο κανείς από τους σύγχρονους του στην κινηματογραφική πρωτοπορία. Περίεργες γωνίες λήψεις, πειραματική χρήση του ήχου, κομματιασμένες αφηγήσεις και μυστηριώδεις ιστορίες έγιναν το σήμα κατατεθέν του ιδιοσυγκρασιακού έργου του που βραβεύθηκε στα περισσότερα φεστιβάλ του πλανήτη, γυρίζοντας ταυτόχρονα ταινίες μυθοπλασίες και ντοκιμαντέρ.

Οι πιο γνωστές του ταινίες είναι το «La Colonia Penal» του 1970, το «Bérénice» του 1983, το «L' Ιle au Τrésor» (βασισμένο στο «Treasure Island» του Ρόμπερτ Λουίς Στίβενσον) του 1985, το «Richard III» του 1986, το «Trois Vies et Une Seule Mort» του 1996 και φυσικά οι δύο μεγάλες επιτυχίες του των τελευταίων χρόνων, ο «Ξανακερδισμένος Χρόνος» (βασισμένος σε μέρος του έργου του Μαρσέλ Προυστ) του 1999 και οι «Αγριες Ψυχές» του 2001.

Ταυτόχρονα με το κινηματογραφικό του έργο, εργάστηκε στην τηλεόραση και στο θέατρο αλλά και ως καθηγητής στο Χάρβαρντ και άλλα διεθνή πανεπιστήμια.

H τελευταία του ταινία, το τεσσερισήμιση ωρών «Misterios de Lisboa» του χάρισε το βραβείο σκηνοθεσία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 2010, ενώ στα άμεσα σχέδια του ήταν μια βιογραφία του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζιονό και μια ταινία βασισμένη στα απομνημονεύματα των στρατηγών του Ναπολέοντα.

Πλήρης έργου, αν και όχι ημερών, ο Ραούλ Ρουίζ πέθανε στις 19 Αυγούστου, μετά από επιπλοκές που υπέστη από μεταμόσχευση συκωτιού. Είχε διαγνωσθεί με καρκίνο στο συκώτι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Μisterios de Lisboa».

Το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό από ένα tweet του Υπουργού Πολιτισμού της Χιλής.