Σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, από μια κληρονομημένη από αδέλφια περιουσία η μισή ανήκει στον άντρα, στην περίπτωση που όλα τα υπόλοιπα αδέλφια είναι γυναίκες. Αδιάφορο πόσες, οι αδελφές μοιράζονται την άλλη μισή. Όμως η Νούρα, ανύπαντρη αισθητικός, και η Μαριάμ, νοικοκυρά με δύο παιδιά, δε θέλουν να δώσουν στον αδελφό τους, που ζει από χρόνια στην Αμερική και έχει μηδαμινή σχεδόν επαφή με την οικογένεια, ούτε σεντ από τα 160.000 δολάρια που είχε ο άρτι αποβιώσας πατέρας τους στον λογαριασμό του.
Όχι πως οι δυο αδελφές έχουν την στενότερη των σχέσεων. Η Μαριάμ έχει εδώ και μια 20ετία αφιερωθεί στην ανατροφή των δύο γιών της και στη συντήρηση ενός γάμου που έχει πλέον καταντήσει άχαρος, την ίδια στιγμή που η Νούρα δούλευε ακατάπαυστα και φρόντιζε τον χτυπημένο από εγκεφαλικό μπαμπά. Τώρα που εκείνος πέθανε ξαφνικά, χωρίς να προλάβει να κάνει οποιαδήποτε μεταβίβαση χρημάτων, είναι ανάγκη να παραμερίσουν τις διαφορές τους. Η επιταγή είναι εκεί, με πλαστογραφημένη από τη Νούρα τη τζίφρα. Και η τράπεζα δεν έχει κανένα πρόβλημα, αρκεί να δοθεί τηλεφωνική έγκριση από τον ιδιοκτήτη του λογαριασμού!
Η Παλαιστίνια Λαϊλά Αμπάς κινηματογραφεί τον ολοήμερο και ολονύχτιο αγώνα τους ενάντια στον χρόνο σαν θρίλερ αγωνίας και μαζί σαν μαύρη κωμωδία. Μέχρι να δηλωθεί ο θάνατος από τους νοσοκόμους των πρώτων βοηθειών, οι δυο γυναίκες θα πρέπει να βρουν έναν άντρα, γνωστό ή άγνωστο, να παραστήσει τον εκλιπόντα στο τηλέφωνο. Σχεδόν κάθε σκηνή στο φιλμ, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που θέλουν την Μαριάμ να προσπαθεί να βάλει τάξη στο σπιτικό της (ο άντρας της και ο παραβατικός της μεγάλος γιός τσακώνονται διαρκώς), είναι μια διαπραγμάτευση που ακυρώνει την προηγούμενη. Και όλες μαζί, μέχρι την απολαυστική λύση, συνιστούν έναν κόλαφο κατά των πατριαρχικά θεσμοθετημένων νόμων που ευνοούν το αρσενικό, άσχετα πόσο δειλό ή ανίκανο μπορεί να αποδειχθεί.
Μια τέτοια σκηνή είναι και η συνομιλία της Μαριάμ στο κινητό με τον «Αμερικάνο» αδελφό. «Θα χωρίσω», του λέει. «Γιατί;», ρωτάει ο αδελφός. «Γιατί δεν είμαι ευτυχισμένη». «Ε και; Ούτε η δική μου γυναίκα είναι ευτυχισμένη!», αντιδρά εκείνος μοιρολατρικά, λες και η δυστυχία είναι μονόδρομος στην πορεία ζωής της Μουσουλμάνας. Η ταινία της Αμπάς έρχεται να υπογραμμίσει το εντελώς αντίθετο. Αρκεί να ξέρει κανείς να κάνει τη σωστή συναλλαγή.
