Στην Κορσική του υπερ-τουρισμού, την παραδομένη στις σπέκουλες των εργολάβων, τοπικοί μαφιόζοι πιέζουν τον Ζοζέφ, τον μόνο βοσκό που έχει παραμείνει στο νησί, να πουλήσει το προνομιακό βοσκοτόπι του πάνω στη θάλασσα. Εκείνος αρνείται πεισματικά, και η δεύτερη, απειλητικότερη επίσκεψη των πρωτοπαλίκαρων καταλήγει σε φόνο και βρίσκει τον Ζοζέφ κυνηγημένο. Όμως ο φυγάς θα βρει τους πιο απροσδόκητους συμμάχους: την ακτιβίστρια ανιψιά του, που ήρθε από το Παρίσι για τις καλοκαιρινές της διακοπές, και την κοινωνία των απλών νησιωτών, που παίρνουν υπό την προστασία τους τον «Μοϊκανό», όπως τον βαφτίζει η ανιψιά, τον μόνο ανάμεσά τους που αντιστέκεται στην ισοπέδωση του τόπου.
Eνα μεγάλο κομμάτι της βαθιάς κτηματομεσιτικής κρίσης που σαρώνει τα τελευταία χρόνια την Ευρώπη αφορά φυσικά τον τουριστικό Νότο. Το σταδιακό ξεπούλημα της μεσογειακής ακτογραμμής σε κατασκευαστικές που υπόσχονται ηλιόλουστη πολυτέλεια πλάι στο απέραντο γαλάζιο έχει ήδη αλλοιώσει τον χαρακτήρα των περισσότερων νησιών της Γηραιάς Ηπείρου που δεν έχει πλέον τίποτα το γηραιό να ανακλά τις παραδόσεις. Το βλέπουμε και στη δική μας χώρα, το είδαμε πέρυσι και στο τοποθετημένο στη Σικελία «Anna» του Μάρκο Αμέντα, κάτι σαν θηλυκό πρόδρομο του «Μοϊκανού» του βέρου Κορσικανού Φρεντερίκ Φαρούτσι.
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο Φαρούτσι, εδώ στη δεύτερη μεγάλου μήκους δουλειά του, επεξεργάζεται θεματικές και ελιγμούς ταινιών είδους -από γκανγκστερικό θρίλερ και γουέστερν κυρίως- χωρίς να λοξοδρομεί ούτε στιγμή από τον βασικό ρεαλισμό. Οι σκηνές βίας και αναμετρήσεων είναι οργανικά ενσωματωμένες σε ένα φρεσκό σπάνιας ακριβείας, όπου η καθημερινότητα και το ποιόν των κατοίκων της Κορσικής προβάλλουν αδρά και ευθυγραμμίζονται αβίαστα με το ξετύλιγμα της δράσης.
Είναι σαν η περιπέτεια καταδίωξης να συναντά το εθνογραφικό ντοκιμαντέρ, με την αίσθηση του αυθεντικού να εντείνεται ακόμα περισσότερο από την ανεπιτήδευτη ερμηνεία του Αλέξις Μανέντι (γνωστού από τις ταινίες του Λατζ Λι) και την ακατάληπτη κορσικανική διάλεκτο που εκφέρεται σε πάνω από τις μισές σκηνές του φιλμ. Κι αν το μοτίβο των διαστάσεων ζωντανού θρύλου που παίρνει ο κόντρα σε ένα ολόκληρο σύστημα λαϊκός ήρωας, χάρη στον επιθετικό ακτιβισμό της ανιψιάς στα σόσιαλ, έχει τις ευκολίες του, δεν υπονομεύει ούτε την αισθητική ομοιογένεια ούτε και το πολιτικό statement του «Μοϊκανού».
