Η Μόνικα Μπελούτσι είναι όμορφη, σέξι, εντυπωσιακή γυναίκα. Σκέτο. Χωρίς το «διαχρονικά», ή «για την ηλικία της» - φράσεις που απομυζούν από την γενναιοδωρία του κοπλιμέντου, ή μάλλον - την αλήθεια του εκτοπίσματός της. Γιατί αν κάτσεις στα δύο μέτρα απέναντί της, όπως εμείς σήμερα, το μόνο που βλέπεις είναι μία καθηλωτικά όμορφη γυναίκα. Που μιλάει σιγανόφωνα, ζεστά, μεστά, σωστά. Με αυτοπεποίθηση, αισθησιασμό, αλλά και χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Με κάρβουνο βλέμμα και σταθερή άποψη. Κι όλα αυτά την κάνουν γυναικάρα.
Εδώ και ένα 24ωρο βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και στο 64ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου για δύο λόγους: χθες παρουσίασε την υβριδική (αναπαράσταση/ντοκιμαντέρ) ταινία «Μαρία Κάλλας: Επιστολές και Αναμνήσεις» στο κατάμεστο Ολύμπιον, και σήμερα θα παραστεί στην επετειακή προβολή του «Μαλένα», όπου θα της απονεμηθεί ο τιμητικός Χρυσός Αλέξανδρος για το σύνολο της καριέρας της.
To 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 2 μέχρι και τις 12 Νοεμβρίου. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
Photo credit: Motionteam
Πριν από λίγες ώρες όμως, στην Αίθουσα Τζον Κασσαβέτης στο λιμάνι, η Μόνικα Μπελούτσι έδωσε συνέντευξη Τύπου και μίλησε απλά, ανοιχτά και χωρίς συστολή για όλα όσα έχει βιώσει στην μεγάλη οθόνη ως γυναίκα. Τις αλλαγές και την εξέλιξη της μέσα στις δεκαετίες.
Διαβάστε τα βασικότερα αποσπάσματα:
Για την Μαρία Κάλλας: O Toμ Γουλφ πρέπει να σκέφτηκε εμένα για το ρόλο της Κάλλας, γιατί μοιραζόμαστε την μεσογειακή μας καταγωγή. Όμως το γεγονός ότι γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη, ήρθε στην Ελλάδα, πέθανε στο Παρίσι μάς δένει και με έναν άλλον τρόπο. Ενιωθε, ήταν, ξένη παντού. Και μ’ αυτό μπορώ κι εγώ να συνδεθώ. Ήθελα να παίξω την Κάλλας γιατί είχε μία πολύ ενδιαφέρουσα αντίφαση. Ήταν ντίβα, μία θεά, και ταυτόχρονα μία πολύ ευαίσθητη, μελαγχολική, πληγωμένη γυναίκα. Λέτε ότι έζησε μία τραγική ζωή. Για μένα έζησε μία γενναία ζωή. Για αυτό κι ακόμα εμπνέει. Όχι μόνο γιατί ήταν μία από τις σημαντικότερες σοπράνο. Αλλά γιατί ήταν μία πολύ γενναία γυναίκα. Πάλεψε για την ελευθερία της. Πήρε διαζύγιο όταν αυτό δεν επιτρεπόταν κοινωνικά. Έζησε τον έρωτα με τον Ωνάση, ανακάλυψε την θηλυκότητά της, διεκδίκησε την σεξουαλική της ελευθερία.
Πέθανε από ραγισμένη καρδιά. Πάντα υπέφερε για την αγάπη. Είχε την αγάπη του κοινού, αλλά δεν είχε την αγάπη της μητέρας της, ή του εραστή της. Κι αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αθωότητας, ειλικρίνειας, καθαρότητας ενός ανθρώπου. Σημαίνει ότι η καρδιά σου είναι μεγάλη και αληθινή. Για αυτό την αγάπησα τόσο πολύ. Γιατί ήταν μια ειλικρινής, ζεστή γυναίκα. Αυτή η ταινία μού επέτρεψε να κοιτάξω πίσω από την καλλιτέχνη, τη σταρ, την ντίβα. Να δω την Μαρία, όχι μόνο την Κάλλας. Όλη την ιδιωτική της ζωή που κανείς δεν γνώριζε.
Αγαπώ τόσο πολύ την Ελλάδα Ισως το ξέρετε, γιατί έρχομαι συχνά. Η παράσταση στο Ηρώδειο, με την ορχήστρα του σπουδαίου μαέστρου Γιώργου Πέτρου, ήταν για μένα μία μαγική εμπειρία. Ενιωσα τόσο μεγάλη αγάπη και σεβασμό. Αλλά και μεγάλο τρόμο. Το θέατρο σε φέρνει απέναντι - όχι μόνο στο κοινό, αλλά και στον εαυτό σου, στα όριά σου.
Πάθος για σινεμά, πάθος για ζωή Ότι με συγκινεί σήμερα είναι το ίδιο που με συγκινούσε κι όταν πρωτοξεκινούσα. Όταν ήμουν νέα και έβλεπα 3 ταινίες την μέρα κι ονειρευόμουν. Έχω το ίδιο πάθος για το σινεμά. Επιλέγω πρότζεκτ, τόσο στην μικρή όσο και στην μεγάλη οθόνη, έχοντας την πρόκληση ως κριτήριο. Θέλω κάτι να με ξεσηκώσει, να με τρομάξει. Βασική μου επιθυμία είναι επίσης οι συνεργασίες με σκηνοθέτες που αγαπώ, με συναδέλφους που εκτιμώ. Δεν με πειράζει αν είναι μια μικρή ταινία ή ένα blocbuster. Απλά θέλω να με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή.
Εχουν σήμερα περισσότερες ευκαιρίες για ωραίους ρόλους οι μεγαλύτερες γυναίκες; Αλλάζει το τοπίο; Σίγουρα αλλάζει. Αλλά οι αλλαγές συμβαίνουν πολύ σιγά. Πάντως πριν από λίγα χρόνια, με το που πατούσες τα 40, όσο όμορφη κι αν ήσουν, έσβηνες ως θηλυκό. Οι ρόλοι που θα έρχονταν σε σένα ήταν της μητέρας, της δασκάλας. Σιγά σιγά αλλάζουμε. Γιατί αλλάζουν και οι κοινωνίες. Οι γυναίκες έμαθαν να διεκδικούν, να μιλάνε. Σέβονται και οι ίδιες περισσότερο τον εαυτό τους. Τώρα κοιτάς, τουλάχιστον Παρίσι που ζω, και βλέπεις τις καριέρες της Ιζαμπέλ Ιπέρ, της Φανί Αρντάν, της Σάρλοτ Ράμπλινγκ και παίρνεις κουράγιο. Ανοιξαν το δρόμο.
Πώς τα πάει με το χρόνο; Δεν τα βάζω με τον χρόνο. Γιατί μόνο θα χάσω. Κανείς μας δεν μπορεί να τον σταματήσει. Αλλά δεν με πειράζει. Για μένα είναι ευτυχία να μεγαλώνεις. Μεγάλη τύχη. Δεν είναι καθόλου δεδομένο. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι ότι τα κορίτσια μου είναι γερά κι ευτυχισμένα, ότι κάνω ακόμα τη δουλειά που αγαπώ, ότι έχω γύρω μου ανθρώπους που αγαπώ. Δεν με νοιάζει καθόλου λοιπόν που μεγαλώνω...
Πόσο ντίβα είναι; Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να κρατάς αποστάσεις από την εικόνα σου. Αλλο το image κι άλλο η πραγματικότητα. Δεν ξυπνάω το πρωί με μέικ απ και ψηλοτάκουνες γόβες. Δεν είμαι σταρ στην καθημερινότητά μου, είμαι στη δουλειά μου. Δεν είμαι πάντα κάτω από τους προβολείς. Μου αρέσει να είμαι στις σκιές όταν δεν έχω να διαφημίσω τη δουλειά μου.
Τι σημαίνει για εκείνη ομορφιά; Ομορφιά για μένα είναι όλα όσα κρύβεις μέσα σου και βγαίνουν στα μάτια σου. Ομορφιά για μένα είναι η αγάπη. Για την οικογένεια μου τη δουλειά μου. Αυτό που με κάνει να αισθάνομαι όμορφη είναι η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, η δουλειά μου. Για αυτό και δίνω τόση σημασία στις επιλογές μου. Όταν νιώθεις δημιουργική ξαναγεννιέσαι. Αυτό λέω και στα παιδιά μου. Να βρουν το πάθος τους για ζωή. Τι τους κάνει να αισθάνονται ζωντανοί. Όμως πλέον δίνω περισσότερη βαρύτητα την πραγματική ζωή. Όχι τη δουλειά. Ειδικά μετά την πανδημία έχουμε καταλάβει στο πετσί μας ότι οι δικοί μας άνθρωποι, η ανθρώπινη επαφή είναι το σημαντικότερο όλων.
Ποια είναι η τεχνική της να πλησιάζει τους ρόλους Κάθε ηθοποιός έχει τον τρόπο της. Υπάρχει πράγματα που κάνεις πρακτικά - μαθαίνεις πώς ντύνεται η ηρωίδα σου, πώς μιλάει, πώς συμπεριφέρεται. Αλλά υπάρχει και κάτι κρυμμένο μέσα σου. Ο βαθύτερος λόγος που διάλεξες τον ρόλο. Και για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν ξέρω ακριβώς λοιπόν τι θα κάνω - το ψάχνω. Το συνειδητοποιώ 2 δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσω να παίζω.
Ωραία Κοιμωμένη Η Ιζαμπέλ Ιπέρ είχε πει κάποτε ότι «όλες οι γυναίκες ηθοποιοί έχουμε μέσα μας κοιμισμένες πριγκίπισσες. Κάθε φορά που δεχόμαστε έναν ρόλο, ξυπνάμε κι από μία και της δίνουμε ζωή.» Μ' αρέσει πάρα πολύ αυτή η εικόνα. Εχει δίκιο. Οι ρόλοι υπάρχουν μέσα μας.
Θα περνούσε πίσω από την κάμερα; Όχι δεν θέλω να σκηνοθετήσω. Εχω πολλά ακόμα να μάθω ως ηθοποιός. Μου αρέσει να δουλεύω γυναίκες σκηνοθέτες. Εμείς οι γυναίκες συχνά μπορούμε να συνεννοηθούμε με το βλέμμα. Μόλις τέλειωσα μία ταινία με την Μαρζάν Σατραπί.
Πεθαίνει το σινεμά; Πριν από λίγα χρόνια όλοι τρομάξαμε. Η τεχνολογία τρέχει μπροστά, οι πλατφόρμες κερδίζουν έδαφος. Βλέπω την μικρή μου κόρη - μπορεί να διαβάζει τα μαθήματά της, να έχει ανοιχτή μία σειρά στο i pad και με τα ακουστικά της να ακούει ένα podcast. Πώς γίνεται αυτό; Δεν γνωρίζω. Ομως εμείς μεγαλώνουμε, τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Μην μπερδευόμαστε όμως με το τι σημαίνει «σινεμά». Σινεμά είναι η εμπειρία της σκοτεινής αίθουσας. Οπως είχε πει ο Γκοντάρ πρέπει να κοιτάς ψηλά σε μια οθόνη μεγαλύτερη από σένα για να βλέπεις σινεμά. Οπότε όχι, το σινεμά δε θα πεθάνει ποτέ...
To 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 2 μέχρι και τις 12 Νοεμβρίου. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
Photo credit: Motionteam
