Η ομάδα του Flix στο 60ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι οι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Μανώλης Κρανάκης, Δημήτρης Δημητρακόπουλος, Τάσος Χατζηευφραιμίδης, Ρόμπυ Εκσιέλ, Θοδωρής Δημητρόπουλος.
Πέρα από την μεγάλη οθόνη Συνεχίζοντας το πείραμα που εγκαινίασε πέρυσι ανοίγοντας διάλογο ανάμεσα στη γλώσσα του σινεμά και κάθε λογής καλλιτεχνική έκφραση, το φεστιβάλ εμπιστεύθηκε και φέτος σε νέους Ελληνες καλλιτέχνες και εικαστικούς τη μετουσίωση κάθε ταινίας του διαγωνιστικού προγράμματος σε κάτι που ξεπερνά την αυστηρή κινηματογραφική γλώσσα. Ως αποτέλεσμα, το Φαινόμενο της Πανοραμικής Εντύπωσης (που αποτελεί και το συνδετικό κρίκο των θεματικών των διαγωνιζόμενων φιλμ) απέκτησε neon έκφραση, μετουσιώθηκε σε installation, εκφράστηκε μέσα από το video art, την κατασκευή και την ζωγραφική. Το μήνυμα στα εγκαίνια της έκθεσης ήταν σαφές: το σινεμά είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τις ταινίες. Δ.Δ.
«Μία ταινία από την Βόρεια Μακεδονία Εχει μεγάλη διαφορά που βλέπεις μία ταινία. Και πάντα ισχύει ότι φέρνεις τις προσωπικές σου αποσκευές στην αίθουσα. Τρέξαμε να δούμε το «Υπάρχει Θεός, το Ονομά της Είναι Πετρούνια» της Τεόνα Στρούγκαρ Μιτέφσκα, χωρίς να έχουμε προβληματιστεί για τη χώρα προέλευσής της, μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη. Κάθε φορά που, μέσα στη ροή του λόγου της παρουσίασης ή τους διαλόγους της ταινίας, ακουγόταν η λέξη «Μακεδονία» (η ταινία γυρίστηκε πριν την συμφωνία των Πρεσπών, αλλά έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου λίγες μόνο μέρες μετά την υπογραφή της) υπήρχε ένα συλλογικό κράτημα της αναπνοής. Ομως, το φεστιβαλικό κοινό αποδείχθηκε πολύ πιο ώριμο στο Q n A με τη δημιουργό. Ρώτησε για όσα μάς ενώνουν, κι όχι για όσα θα μπορούσαν να μας χωρίζουν για πάντα. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία. Π.Λ.
Ταινία - Σοκ Το «The Painted Bird» του Βάτσλαβ Μαρχούλ - η οδύσσεια ενός μικρού αγοριού που προσπαθεί να ξεφύγει από τη λάιλαπα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - φτάνει στη Θεσσαλονίκη με την ταμπέλα της «ταινίας - σοκ» που απέκτησε ήδη πριν από την προβολή του στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Προορισμένο για θεατές με γερά νεύρα και ακόμη πιο γερά στομάχια, το φιλμ που διασκευάζει το ομότιτλο βιβλίο του Γέρζι Κοζίνσκι, ενός εξόριστου στις Ηνωμένες Πολιτείες επιζήσαντα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Πολωνοεβραίου συγγραφέα, σύγχρονου και φίλου του Ρομάν Πολάνσκι, γυρίστηκε για να διχάσει, να συζητηθεί, να συγκλονίσει ακόμη και όταν είναι πλέον πολύ αργά να μετανιώσεις για όλα όσα είδες τα προηγούμενα 169 ζοφερά ασπρόμαυρα λεπτά του. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «The Painted Bird». Τ.Χ.
Η οικογένεια μεγάλωσε Ο κινηματογράφος «Μακεδονικόν», μία από τις παλαιότερες αίθουσες της Θεσσαλονίκης και μια από τις ελάχιστες εναπομείνασες μονές αίθουσες του κέντρου, αποτελεί έτσι κι αλλιώς μέρος των αναμνήσεων του φεστιβάλ. Και έτσι όμως, η ανάρτηση των αφισών του 60ού επετειακού φεστιβάλ στην είσοδο του σινεμά και η επιστροφή της αίθουσας στην μεγάλη κινηματογραφική γιορτή της πόλης προκαλεί αντανακλαστικά την συγκίνηση. Πλέον, το μόνο που μένει είναι και το κοινό να εμπιστευθεί την νέα αυτή προσθήκη, καθώς την πρώτη μέρα των προβολών η προσέλευση των θεατών στο «Μακεδονικόν» ήταν σαφώς μειωμένη σε σχέση με τον παραδοσιακό πυρήνα του φεστιβάλ σε Ολύμπιον και λιμάνι. Δ.Δ.
Made in Greece Μπορεί τα Διεθνή Διαγωνιστικά Τμήμα του Φεστιβάλ να ξεκινούν αύριο Κυριακή, αλλά οι προβολές των ελληνικών ταινιών που αποτελούν το φετινό Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου ξεκίνησαν. Πρώτες προβλήθηκαν το «@9: Στα Εννιά» του Αγγελου Σπάρταλη (φωτό) και το «Μολύβι Mαχαίρι Σκυτάλη του Κωνσταντίνου Κακογιάννη». Εδώ, σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, μπορείτε να διαβαζετε τη γνώμη του Flix για όλες τις φετινές ελληνικές ταινίες αμέσως μετά την πρεμιέρα τους.
Τα απαραίτητα Η τσάντα του Φεστιβάλ, με μια αφαιρετική, εύγλωττη προσαρμογή της αφίσας του #TIFF60 από τον Τζον Μαυρουδή, διακρίνεται από χιλιόμετρο. Το θέμα είναι σε ποια λέξη πέφτει το μάτι: choose motion!
Κάτσε να σου πω κάτι Πέρσι την άνοιξη είχε κυκλοφορήσει η είδηση ότι ο ιστορικός κινηματογράφος Ολύμπιον θα ανακαινίσει τα καθίσματά του. Αυτό δεν έγινε και για 22η χρονιά βγαίνουμε από τις αίθουσες (και την κεντρική και του «Παύλου Ζάννα») μετά από φεστιβαλικές ταινίες των 2+ ωρών, με αυχενικό σύνδρομο και τους σπόνδυλους σαν τελικό σίγμα. Δεν είναι γκρίνια, δεν είναι παράπονο, είναι απαραίτητη κριτική. Η καρέκλα σ' ένα σινεμά δεν μπορεί να μην στηρίζει την πλάτη του θεατή. Διαλέξτε προσεχτικά που θα καθόμαστε στα επόμενα 20 χρόνια, γιατί το Ολύμπιον είναι μια αίθουσα που παραδοσιακά αγαπάμε. Π.Λ.
Ο κόσμος αλλάζει, ο Ελία Σουλεϊμάν μένει ίδιος. Τουλάχιστον, όσο μένει ίδια η κατάσταση του Παλαιστινιακού, την οποία σχολιάζει με τον δικό του, μανιερίστικο μεν, αλλά κωμικό και μελαγχολικό τρόπο, πάντα, ο δημιουργός και στη νέα του ταινία με τίτλο «Επίγειος Παράδεισος» που φτάνει στη Θεσσαλονίκη από το Φεστιβάλ Καννών, έχοντας διαγωνιστεί για το Χρυσό Φοίνικα και αποσπώντας ειδική μνεία από την κριτική επιτροπή. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία.
Κυρίες ετών 60 «Το Ποτάμι» του Νίκου Κούνδουρου, η «Μανταλένα» του Ντίνου Δημόπουλου, το «Εγκλημα στα Παρασκήνια» του Ντίνου Κατσουρίδη, το «Μια του Κλέφτη» του Δημήτρη Ιωαννόπουλου και η μικρού μήκους του Τάκη Κανελλόπουλου, «Μακεδονικός Γάμος». Οι 5 ταινίες που βραβεύτηκαν στην 1η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου, τον Σεπτέμβριο του 1960 κι οι οποίες - όλες - έμειναν κλασικές για διαφορετικούς λόγους, ξαναφορούν τα αμπιγιέ τους για τις προβολές των εξηκοστών γενεθλίων τους. Αρχή με το «Ποτάμι», στο Ολύμπιον, με προβολή καθολικά προσβάσιμη. Λ.Γ.
The babyteeth are out Τα «Παιδικά Δόντια» της Αυστραλής Σάνον Μέρφι, το οποίο προβλήθηκε χθες στο φεστιβάλ ως μέρους του επίσημου προγράμματος αλλά διαγωνιστικού, δεν στοχεύει ούτε σε εύκολες αποτυπώσεις, ούτε και σε ασφαλείς αφηγήσεις. Αντιθέτως, το κινηματογραφικό ντεμπούτο της δημιουργού είναι μια ιστορία ενηλικίωσης μπροστά στην προοπτική του θανάτου, γεμάτη από τη συγκίνηση και το βάρος μιας τέτοιας θεματικής αλλά και με όλες εκείνες τις ανάλαφρες, αστείες και απόλυτα ανθρώπινες στιγμές που καταφέρνουν να βρουν αναπόφευκτα τη θέση τους ανάμεσα στον πόνο. Διασκευή (από την ίδια την συγγραφέα μάλιστα) ενός ήδη πολύ πετυχημένου θεατρικού στην Αυστραλία, το φιλμ κάνει εμφανή την ικανότητα της Μέρφι να αποφεύγει τις παγίδες και τις προφανείς δραματικές κορυφώσεις σε κάθε πορεία της διαδρομής της, να κοιτάει πίσω από τις επιφανειακές αντιδράσεις για να εντοπίσει την σκληρή συναισθηματική ειλικρίνεια, να βρίσκει την αλήθεια στην σιωπή ή στις ανταλλαγές των βλεμμάτων και να αναδεικνύει κάθε στιγμή την αστείρευτη, κόντρα στις συνθήκες, ενέργεια της ηρωίδας της χωρίς να επιδιώκει την αγιοποίηση ή την καταδίκη της. Μόλις μας συστήθηκε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα νέα δημιουργός. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Babyteeth» της Σάνον Μέρφι. Δ.Δ.
Φροντίδα Στο Φεστιβάλ, άλλοι ξεδιψούν με σινεμά. Αλλοι, απλώς, με νεράκι. Λ.Γ.
