Το σκληρό οδοιπορικό τριών έφηβων παιδιών (ενός νταή 15χρονου, μίας μεταμφιεσμένης σε αγόρι κοπέλας κι ενός Ινδιάνου που δεν γνωρίζει καν Ισπανικά) οι οποίοι πρέπει να διασχίσουν 1200 μίλια στο Μεξικό για να φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική.
Ο Κεμάδα-Δίες (έχοντας δουλέψει ως συνεργάτης των Κεν Λόουτς, Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, Σπάικ Λι και Φερνάντο Μεϊρέγιες) παραδίδει ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο κατασκευασμένο ως σινεμά νατουραλιστικής παρατήρησης. Εχει πολλά να πει, αλλά δε βιάζεται. Εχει να πει σπουδαία, αλλά δεν μικροφωνίζει. Καδράρει προσεχτικά, υπομονετικά όσο και άναρχα τη μεγάλη φυγή και μας επιτρέπει να γνωρίσουμε τους μικρούς ήρωες αργά και σταδιακά, μέσα από τις σκληρές συνθήκες με τις οποίες αυτά τα ταξίδια σκοτώνουν την όποια αθωότητα. Ομως με την ίδια ορμή ξαφνικά ανεβάζει την αδρεναλίνη: μας χώνει και μας σε τραίνα, μας καλύπτει με σκόνη, μας πετάει απότομα αντιμέτωπους με τη βία των διεφθαρμένων αστυνομικών, του στρατού ή των συμμοριών του Μεξικού που αν σε απαγάγουν δε θα σε βρει ξανά ποτέ κανείς.
Ο τίτλος της ταινίας είναι στίχος μίας διάσημης μεξικανικής μπαλάντας «Jaula de Oro», κι αναφέρεται σε κάτι που θα μπορούσε να γίνει η πρώτη ύλη για εύκολο μελόδραμα: το αμερικανικό όνειρο των μεταναστών γκρεμίζεται όταν επιτέλους φτάνουν στη Γη της Επαγγελίας - καθώς τους κρατούν σκλάβους στο σύστημα μίας κακοπληρωμένης εργατιάς, χωρίς μέλλον. Η Αμερική από χρυσό όνειρο, μετατρέπεται χρυσό κλουβί.
Ομως ο Διέγο Κεμάδα-Δίες δεν έχει πρόθεση να υποπέσει σε κανένα κλισέ. Οι επιλογές του, τόσο στην κινηματογράφηση (τα γυρίσματα έγιναν ακολουθώντας την εξέλιξη του σεναρίου), όσο και στη σκηνοθεσία των ηθοποιών του (επί τόπου αυτοσχεδιασμοί) οδήγησαν σε μία ωμή, αληθινή, γεμάτη ενέργεια καταγραφή της περιπέτειας των παιδιών. Χρησιμοποιώντας μη επαγγελματίες ηθοποιούς και δουλεύοντας μαζί τους αιφνιδιαστικά (πολλές φορές τα παιδιά δεν ήξεραν τι συμβαίνει αμέσως μετά στο σενάριο), ο Κεμάδα-Δίες πέτυχε μία απαράμιλλη φυσικότητα στις ερμηνείες, μία φυσική αγωνία του κατεπείγοντος και μία συγκίνηση στην τελική κορύφωση που σε ξεπερνά.
Το μεγάλο ατού της ταινίας όμως είναι όσα λέει κι όσα μας επιτρέπει να σκεφτούμε εμείς. Ο ουμανισμός απέναντι στους κατατρεγμένους μετανάστες, το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο, η ήττα του δυτικού κόσμου. Ο Κεμάδα-Δίες παραμένει ψύχραιμος, σκληρός και ρεαλιστής, όμως η ταινία ξεχειλίζει κι από στιγμές γενναιότητας, τρυφερότητας και καλοσύνης, προσφέροντας μία συγκίνηση με τον τρόπο που μόνο το λατινικό σινεμά ξέρει πολύ καλά να προκαλεί.
Για τα δύσκολα χρόνια που περνάμε, το «Κελί από Χρυσάφι» δεν είναι μία εύκολη ταινία. Είναι μία ταινία επίκαιρη, μία ταινία απαραίτητη, μία ταινία αναγκαία.
Διαβάστε εδώ αναλυτικά όλα τα βραβεία του 54ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
To «Κελί από Χρυσάφι» θα βγει στις ελληνικές αίθουσες από την Strada Films.
Tags: Θεσσαλονίκη 2013
