Ο Τζέρι Λούις είχε δίκιο όταν αρνήθηκε το 1971 να πρωταγωνιστήσει στο «The Day the Clown Cried», την ιστορία ενός κλόουν που συλλαμβάνεται από τους Ναζί και καταλήγει σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης προσπαθώντας να αξιοποιήσει το ταλέντο του προκειμένου να διασκεδάζει τα παιδιά μέσα στις φρικτές συνθήκες του επικείμενου θανάτου τους.
«Η σκέψη και μόνο του να υποδυθώ τον Χέλμουτ με τρόμαζε», δηλώνει ο Τζέρι Λούις στην αυτοβιογραφία του «Jerry Lewis in Person», ενώ θυμάται τη συνομιλία του με τον παραγωγό Νέιθαν Βασμπέργκερ, ο οποίος του είχε προτείνει το πρότζεκτ: «Γιατί δεν δοκιμάζεις τον Σερ Λόρενς Ολίβιε; Εννοώ πως αυτός δεν βρίσκει καθόλου δύσκολο να πεθάνει από ασφυξία παίζοντας τον Αμλετ. Η δική μου περιοχή είναι η κωμωδία, κύριε Βασμπέργκερ και μου ζητάτε να οδηγήσω αβοήθητα παιδιά στους θαλάμους αερίων; Πως θα το καταφέρω;».
Ο Λούις αναφερόταν στο φινάλε της ταινίας, όταν μετά από πολλές προσπάθειες να αλλάξει το κλίμα μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και αφού δεν υπάρχει καμία ελπίδα για αποφυλάκισή του, ο ήρωάς του τιμωρείται με το να είναι υπεύθυνος του να μεταφέρει παιδιά στο Αουσβιτς.
Ξαναδιαβάζοντας το σενάριο των Τζόαν Ο' Μπράιεν και Τσαρλς Ντέντον, ο Λούις ωστόσο άλλαξε γνώμη και σκέφτηκε πως θα μπορούσε να δώσει κάτι διαφορετικό στο ρόλο και την ιστορία τόσο ως ηθοποιός όσο και ως σκηνοθέτης. Δέχθηκε να κάνει την ταινία, αφού πρώτα ολοκλήρωνε τις εμφανίσεις του στο Λας Βέγκας και τον Φεβρουάριο του 1972 ταξίδεψε στο Νταχάου και το Αουσβιτς, δουλεύοντας ταυτόχρονα πάνω στο σενάριο.
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στη Σουηδία τον Απρίλιο του 1972, με τον Λούις πολύ κουρασμένο, να έχει χάσει περίπου 20 κιλά για το ρόλο, αλλά και την παραγωγή να μην λειτουργεί ούτε στο ελάχιστο. Ο Βασμπέργκερ σχεδόν εξαφανίστηκε έχοντας ξοδέψει όλα τα χρήματα του προϋπολογισμού της ταινίας πριν καν αυτή ξεκινήσει γυρίσματα, με αποτέλεσμα ο Λούις να αναλάβει προσωπικά την ολοκλήρωση τους, χωρίς ωστόσο να μπορεί να ευθυγραμμίσει τις απαιτήσεις όλων των εμπλεκόμενων παραγωγών, διακινδυνεύοντας η ταινία να μην μπορέσει ποτέ να βγει στο σινεμά. Μην μπορώντας να κάνει τίποτα περισσότερο, ο Λούις πήρε με το ζόρι ένα rough cut της ταινίας και για να πιέσει για την έξοδό της δήλωσε δημόσια πως το φιλμ είχε προσκληθεί για να προβληθεί στο Φεστιβάλ των Καννών.
Το «The Day the Clown Cried» δεν προβλήθηκε ούτε στις Κάννες, ούτε πουθενά και οι μοναδικοί λίγοι άνθρωποι που είδαν μια κόπια της ταινίας μίλησαν για μια ολοκληρωτική καταστροφή. Το ίδιο δήλωσε για το φιλμ και η σεναριογράφος Τζόαν Ο' Μπράιεν, η οποία κατηγόρησε τον Λούις πως άλλαξε τόσο το σενάριο ώστε από εκεί που ήταν μια ιστορία για την μετάνοια ενός εγωκεντρικού κλόουν, την μετέτρεψε σε μια αλά Τσάπλιν σκοτεινή κωμωδία σαν τον «Μεγάλο Δικτάτορα», κάνοντας τον κεντρικό ήρωα πολύ συμπαθητικό για το τίποτα.
Μέσα στα επόμενα χρόνια, το πρότζεκτ «κινδύνευσε» να αναβιώσει περισσότερες από μια φορά, μία με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μια το 1991 με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς στο ρόλο του κλόουν και μία το 1994 με πιθανό πρωταγωνιστή τον Γουίλιαμ Χερτ. Οσες φορές ρωτήθηκε ο Λούις για το αν θα δει ποτέ κανείς το «The Day the Clown Cried», αυτός απάντησε εκνευρισμένα με κατηγορηματικό τρόπο, όπως τον Ιανουάριο του 2013 σε ένα event στο Los Angeles Silent Movie Theatre: «Ντρέπομαι για αυτήν την ταινία, αλλά είμαι ευγνώμων που κατάφερα να την ολοκληρώσω και δεν θα αφήσω ποτέ κανέναν να τη δει. Ηταν κακή, κακή, κακή.»
Τον Απρίλιο του 2012, μερικές σκηνές από την ταινία και μερικά αποσπάσματα από τα γυρίσματα εμφανίστηκαν στο διαδίκτυο και μόλις στις 10 Αυγούστου του 2013 κάποιος ανέβασε το εν λόγω βίντεο στο YouTube, προσφέροντας οκτώ ολόκληρα λεπτά κινηματογραφικής ιστορίας σε δημόσια θέα:
Οχι τυχαία, η επιστροφή στην επικαιρότητα του «The Day the Clown Cried» συμπίμπτει με τη μεγάλη επιστροφή του Τζέρι Λούις, ο οποίος παρουσίασε στο φετινό Φεστιβάλ Καννών τη νέα του ταινία «Max Rose» μέσα σε κλίμα συγκίνησης. Στις συνεντεύξεις του εκεί, όταν ρωτήθηκε για την ταινία, απάντησε ξανά πως «Δεν πρόκειται να τη δει ποτέ κανείς!».
Διαβάστε ακόμη:
