«Αν θέλεις τέχνη, μην ασχοληθείς με το σινεμά. Αγόρασε έναν Πικάσο»!
Υπάρχουν δύο πράγματα που ορίζουν την παράδοξη καριέρα του Μάικλ Γουίνερ που τον βρήκε να ξεκινάει ως συντάκτης μιας στήλης «κίτρινων» νέων στην Kensington Post σε ηλικία 14 ετών και συνεργάτης του ΝΜΕ, πριν ξεκινήσει ως βοηθός σκηνοθέτης στο BBC και κάνει το ντεμπούτο του στο σινεμά το 1960 με το «Shoot to Kill».
Το πρώτο είναι η συνεργασία του με τον Τσαρλς Μπρόνσον που ξεκίνησε με τρεις ταινίες («The Mechanic» το 1972, «Chato's Land» το 1972 και «The Stone Killer» το 1973) για να κορυφωθεί με το κλασικό «Death Wish» του 1974 που έκανε τον Μπρόνσον τον νούμερο ένα «εκδικητή» που γνώρισε ποτέ η μεγάλη οθόνη (δημιουργώντας αντιδράσεις γύρω από το θέμα της αυτοδικίας) και τον Γουίνερ ένα υπολογίσιμο μέγεθος στη διεθνή βιομηχανία.
Το δεύτερο είναι πως ο Γουίνερ εγκατέλειψε το σινεμά το 1999 (η τελευταία του ταινία ήταν το «Parting Shots»), συνεχίζοντας ως κριτικός γεύσης για τους Sunday Times μέχρι και σήμερα όπου στα 77 του χρόνια ανακοινώθηκε ο θάνατός του από προβλήματα που είχε στο συκώτι. Ηταν το 2012 όταν έμαθε πως ο χρόνος που του έδιναν οι γιατροί ήταν 18 μήνες και όταν δήλωσε πως «Το να φτάσω τόσο κοντά στον θάνατο δεν μου έμαθε τίποτα. Το μόνο που έμαθα ήταν πως το να είσαι άρρωστος είναι σκατά!».
Με αυτήν την απλότητα και χωρίς καμία φιλοδοξία πέραν του να κάνει σινεμά για να περνάει ο ίδιος καλά, ο Γουίνερ γύρισε πολλές ταινίες μέσα σε τριάντα χρόνια, συνεργάστηκε έξι φορές με τον Ολιβερ Ριντ, δούλεψε με τον Ορσον Γουελς στο «I'll Never Forget What's'isname» του 1967, με τον Μάρλον Μπράντο στο «The Nightcomers» του 1971 και σκηνοθέτησε δύο από τις συνέχειες του «Death Wish», αφήνοντας ηθελημένα το όνομα του να μείνει για πάντα συνδεδεμένο με τον Τσαρλς Μπρόνσον.
O Μαίκλ Γουίνερ και ο Τσαρλς Μπρόνσον στα γυρίσματα του «Death Wish».
Το 1993, έχοντας πλέον επιστρέψει στη Μ. Βρετανία γύρισε το «Dirty Weekend» με τον Ρούφους Σίουελ που απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία και το 1999 αποσύρθηκε από το σινεμά.
Δεν σταμάτησε όμως την ενεργό δράση, είτε μέσα από τα κείμενά του στους Sunday Times, είτε μέσα από την αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε το 2004 (με τίτλο «Winner Takes All: A Life of Sort»), είτε με τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση και σε διαφημιστικά βίντεο.
O Εντγκαρ Ράιτ («Shaun of the Dead») θεωρούσε πάντα τον Γούινερ μια από τις πιο «τρελές ιδιοφυίες» του σινεμά, η Τζοάνα - Absolutely Fabulous - Λάμλεϊ που συνεργάστηκε μαζί του στην τελευταία του ταινία, «Parting Shots», τον θυμάται ως έναν «πιστό και αστείο, αφοσιωμένο σκηνοθέτη, όταν δεν ήταν τέρας!» και ο Γκόρντον Ράμσεϊ εξέφρασε στο λογαριασμό του στο twitter τον θαυμασμό του για τον «πιο χαρισματικό κριτικό γεύσης που έζησε ποτέ».
Ισως όταν ο Μάικλ Γουίνερ έλεγε: «Η επιτυχία μου έφτασε στο στομάχι», να δήλωνε απλά τη μικρή απόσταση που χώριζε τις δύο μεγάλες του αγάπες - το σινεμά και γευσιγνωσία. Αυτές που τώρα αποχωρίστηκε για πάντα.
