Οταν η δεκαετία του 70 γέννησε το αμερικανικό σινεμά των αντι-ηρώων που ξέρουμε κι αγαπάμε, ο Ρόμπερτ Εβανς ήταν βασιλιάς. Παίρνοντας την ηγετική θέση του στούντιο της Paramount στα τέλη της δεκαετίας του 60, κέρδισε τα στοιχήματα της αγοράς (με επιτυχίες όπως τα «Love Story», «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα») κι άνοιξε το δρόμο σε σκηνοθέτες όπως ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Σαμ Πέκινπα, ο Ρόμαν Πολάνσκι, ο Τζον Σλέσινγκερ - δηλαδή έβαλε στην ουσία τις βάσεις στο αντίστοιχο «ανεξάρτητο» σινεμά της εποχής. Εκείνος υπέγραψε τους «Νονούς 1& 2» (και πλακώθηκε με τον Κόπολα για το κάστινγκ του Μάρλον Μπράντο), εκείνος «Το Μωρό της Ρόζμαρι» και το «Chinatown», εκείνος το «Ανθρωποκυνηγητό» (Marathon Man), εκείνος το «Serpico» και τον «Υπέροχο Γκάτσμπι».
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του Μπομπ Εβανς όμως δεν ήταν το μεγάλο του ταλέντο ως παραγωγός, αλλά η ίδια του η σκανδαλώδης ζωή και η larger-than-life προσωπικότητά του. Συνώνυμος με το αμερικανικό όνειρο: όμορφος, φιλόδοξος, τρελός, αδίστακτος άφηνε εποχή με κάθε του πέρασμα από τα πλατό. Μάλιστα, λέγεται ότι εκείνον είχε στο μυαλό του ο Ντάστιν Χόφμαν όταν ερμήνευσε το ρόλο του στο «Wag the Dog» του Μπάρι Λέβινσον.
Η Paramount δεν ήθελε να γυρίσει τον «Νονό». Οταν διάβασαν το σενάριο του «Chinatown» δεν το κατάλαβε κανείς. Και καμία άλλη ταινία δεν είναι υπεύθυνη για την αύξηση της γεννητικότητας παραπάνω από το "Love Story"...»
Υπήρξε μοντέλο, ζεν πρεμιέ, έκανε 7 γάμους που όλοι άντεξαν από 9 μέρες μέχρι 4 χρόνια το πολύ (ανάμεσα στους οποίους αυτός με τον έρωτα της ζωής του Αλι ΜακΓκρο, η οποία τον παράτησε πολύ δημόσια και πολύ εξευτελιστικά για τον συμπρωταγωνιστή της στο «The Getaway» Στιβ ΜακΚουίν), έπεσε στα βαθιά στην κοκαΐνη και το αλκοόλ, μπλέχτηκε στο σκάνδαλο Πολάνσκι, μπλέχτηκε στην πληρωμένη μαφιόζικη δολοφονία του Ρόι Ράντιν (χρηματοδότη στην προπαραγωγή του «Cotton Club»), αποκαθηλώθηκε, απαξιώθηκε, έκανε την μία αποτυχία μετά την άλλη («The Two Jakes», «Popeye», « Sliver», «Jade», «The Saint», «Τhe Phantom»).
«Δίπλα του ήμουν το Χρυσό Κορίτσι. Οταν το χώρισα έγινα η Στιγματισμένη Αμαρτωλή» είχε πει η Αλι ΜακΓκρο για το διαζύγιό της το 1973 στους Νew York Times
Kαι μετά βρήκε τον τρόπο να αναγεννηθεί ξανά από τις στάχτες του. Με το ντοκιμαντέρ «The Kid Stays in the Picture» (2002) των Νανέτ Μπέρσταϊν και Μπρετ Μόργκαν, που βασίστηκε πάνω στην αυτοβιογραφία του, δέχθηκε να κάνει το voice over (αλλά όχι να κινηματογραφηθεί, γι' αυτό παρουσιάζεται ως καρτούν) και να επανασυστήσει τον εαυτό του στις νέες κινηματογραφικές γενιές. Κι αυτό τον έφερε ξανά σε μία επικαιρότητα που του επέτρεψε, με την εταιρία του «Robert Evans Productions», να συνεχίσει να δουλεύει και να συνεργάζεται με την Paramount (μέχρι και το προηγούμενο καλοκαίρι, όπου το στούντιο έκοψε τους δεσμούς του μαζί του). Η τελευταία του κινηματογραφική επιτυχία ήταν το «How to Lose a Guy in 10 Days» με τους Κέιτ Χάντσον και Μάθιου ΜακΚόνεχεϊ, ενώ στην τηλεόραση το «Kid Notorious», spinoff του «The Kid Stays in the Picture» αποδείχθηκε ένα επιτυχημένο πείραμα.
O Φράνσις Φορντ Κόπολα, παρόλους τους θρυλικούς καυγάδες τους μίλησε τιμητικά για αυτόν, εκθειάζοντας «τη γοητεία, τον ενθουσιασμό, το στιλ και το καλό του χιούμορ». Η Αλι ΜακΜπιλ και ο γιος της Τζόσουα Εβανς (μοναδικό παιδί του Εβανς, κι αυτός παραγωγός σήμερα) εξέδωσαν επίσημη ανακοίνωση μαζί.
«Ο Μπομπ θα μας λείψει, και στον γιο μας Τζόσουα και σε εμένα. Είμαστε όμως πολύ περήφανοι για την τεράστια συνεισφορά του στην κινηματογραφική βιομηχανία. Θα τον θυμόμαστε ως ένα Γίγαντα».
Tags: RIP
