O Γκούσταβ Ντόιτς, ανήσυχο και θυελλώδες πνεύμα, μεταπήδησε από την αρχιτεκτονική στο σινεμά στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, υιοθετώντας ένα sui generis ύφος που μεταμορφώνει το αρχειακό υλικό σε συναρπαστική κινηματογραφική πραγματικότητα.
Αψηφώντας κάθε υπόνοια κατηγοριοποίησης και διαρρηγνύοντας κάθε ιερό κανόνα λογικής συνέχειας, ο Ντόιτς δημιουργεί έναν αρχετυπικό δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στην κινούμενη εικόνα και τον ανθρώπινο νου. Δουλεύοντας συχνά με found footage αλλά κι υλικό από τα δικά του αρχεία, κινηματογραφώντας τα πάντα με μια εγγενή περιέργεια έκανε τα πάντα από μικρού μήκους ταινίες «ταινίες τσέπης» όπως τις αποκαλούσε έως μνημειώδη έργα αρχειακού υλικού όπως το «Film Ist.» και ταινίες μυθοπλασίας όπως το «Shirley - Visions of Reality» που ζωντάνευε τον κόσμο του ζωγράφου Εντουαρτ Χόπερ με έναν μοναδικό τρόπο.
Στα γυρίσματα του «Shirley - Visions of Reality»
«Προσωπικά αισθάνομαι ότι κάνω απλώς σινεμά. Πιθανόν ναξεφεύγω από τον κλασικό ορισμό αυτής της κατάστασης κι αυτό γιατί ωςκινηματογραφιστής βρίσκομαι κάπου στη μεθόριο των ειδών, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκω διαφορές μεταξύ του κινηματογράφου μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ» έλεγε ο ίδιος στη ανοιχτή συζητηση που είχε παραχωρήσει στο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Από την τελευταία ταινία του «How We Live - Messages To The Family»
«Θέλω θεατές που να είναι περίεργοι και να επιθυμούν να ανιχνεύσουνκάτι στις ταινίες όσο κι εγώ. Αν δουν μάλιστα, κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση μεαυτό που εντόπισα εγώ, τότε αυτό με ικανοποιεί ακόμη περισσότερο» συνέχισε, πιστεύοντας πως βασικό συστατικό του κινηματογράφου πρέπει να είναι η έκπληξη.
«Για μένα κάθεταινία πρέπει να περιέχει αυτό το στοιχείο. Κάθε δημιουργός πρέπει να πιστεύει ότι τοέργο του μιλάει από μόνο του, αλλά και ότι δεν θα γίνει αντιληπτό με τον ίδιο τρόποαπό όλους τους θεατές. Άρα πρέπει να είναι ανοιχτός σε επιμέρους εναλλακτικέςαναγνώσεις και σίγουρα θα πρέπει να μην είναι διδακτικός προς το κοινό».
Tags: RIP
