Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στη θέση του Αμερικανού Προέδρου, πέρα από αντιδράσεις και πορείες, κάποια ουσιαστικά θέματα έχουν αρχίσει ήδη να προκαλούν τη σκέψη. Μ’ έναν τόσο συντηρητικό επικεφαλής της χώρας, πόσο ελεύθερο θα είναι το σινεμά και η τηλεόραση να εκφράζεται; Πόσο δίκιο έχει το Filmmaker που, την επομένη των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, έγραψε: «Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια (και πολλά ακόμα), κάθε φορά που κάποιος βγαίνει από ένα σινεμά κι αισθάνεται ευχαριστημένος, ήσυχος με τον κώδικα αξιών του, κατευνασμένος και ψυχαγωγημένος και τίποτε άλλο, αυτό θα είναι πρόβλημα.» Το Indiewire ρώτησε κάποιους από τους σημαντικότερους κριτικούς και κινηματογραφικούς δημοσιογράφους της Αμερικής – διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα από τις απαντήσεις τους και ολόκληρο το θέμα του Indiewire εδώ.
Διαβάστε ακόμη: A true American Horror Story! To Χόλιγουντ αντιδρά στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ
Ρίτσαρντ Μπρόντι, The New Yorker Οι κινηματογραφιστές πρέπει να κάνουν ταινίες κι οι κριτικοί να γράφουν γι’ αυτές. Το δυσκολότερο πράγμα, στους καλούς και τους άσχημους καιρούς, είναι να είσαι ανοιχτός στο καινούριο και να βλέπεις το μέλλον μπροστά σου. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει προκαταβολικά τι θα γίνει. Το φτηνό συναίσθημα είναι ο εχθρός της καθαρής σκέψης. Τα δυνατά και απαιτητικά συναισθήματα ο σύμμαχός της. Αυτό ισχύει τόσο για τις ταινίες, όσο και για την κριτική. Οσο για τον τρόμο στον ορίζοντα, η αντίσταση είναι κάτι τελείως διαφορετικό – είναι μια προσωπική, πολιτική και ηθική ευθύνη, ένα ζήτημα ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης. Είναι και μια καλλιτεχνική ευθύνη, αλλά οι τρόποι με τους οποίους αυτή σχετίζεται με τις ταινίες και την κριτική δεν είναι προφανείς. Αν ο Ντάνιελ Μπλέικ ήταν ένας οργισμένος ρατσιστής εθνικιστής, κάποιος κάπου μπορεί να είχε μάθει κάτι χρήσιμο.
Τζεν Γιαμάτο, The Daily Beast Οι κριτικοί κινηματογράφου έχουν τη δύναμη να χρεώσουν στο Χόλιγουντ το μισογυνισμό, το φανατισμό, την απόρριψη των άλλων που δεν εξαφανίστηκαν ποτέ από αυτή τη χώρα και την ποπ κουλτούρα της, ακριβώς όπως διατηρούμε τη δύναμη να κριτικάρουμε μια κακή ερμηνεία ή φρικτά σενάρια. Αλλά οι περισσότεροι από τους κριτικούς κινηματογράφους δεν αξιοποιούν αυτή τη δύναμη. Και πολλοί κριτικοί, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, δεν μπορούν να δουν μέσα από το πέπλο προνομίων που σκεπάζει τη ματιά τους. Η ελπίδα μου είναι να προσπαθήσουμε περισσότερο, οι κινηματογραφιστές και οι κριτικοί και το κοινό κι όσοι δε βλέπουν σινεμά το ίδιο, να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο όχι μόνο για μας αλλά για άλλους, στην εποχή του Προέδρου Τραμπ κι ακόμα παραπέρα.
Διαβάστε ακόμη: «Μια Τρομακτική Περίοδος» - Ο Αϊρα Σακς μιλά για την εκλογή Τραμπ
Μίριαμ Μπέιλ, The Hollywood Reporter, The New Republic A/ Αν μόλις τώρα άρχισες να σκέφτεσαι ότι η κινηματογραφική κριτική και οι ταινίες πρέπει να προσαρμοστούν και να γίνουν πιο πολιτικές τώρα, στην εποχή του Τραμπ, τότε αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που κέρδισε. Β/ Νομίζω ότι η πολιτική είναι η ευθύνη του κριτικού, όχι του κινηματογραφιστή. Συμφωνώ ότι οι ταινίες είναι πολιτικές, ιδιαίτερα οι συμβιβασμένες, αλλά πολύ περισσότερο στο ύφος και την αφήγησή τους, παρά με δηλωμένα πολιτικά μηνύματα. Γ/ Προτείνω να διαβάζεις όλα όσα έχουν γράψει οι Τζ. Χόμπερμαν, Σόφι Μέγιερ και Α.Σ. Μάμρα. Είναι σπουδαία κείμενα για την πολιτική στην κριτική κινηματογράφου. Επίσης, προσπάθησε να μη δυσανασχετείς τόσο με τον Αρμοντ Γουάιτ. Ισως το πρόβλημα δεν είναι ότι σκέφτεται υπερβολικά πολύ για τα φυλετικά ζητήματα, την υποταγή των φιλελεύθερων και τον Ομπάμα, αλλά ότι εσύ δεν τα σκέφτεσαι αρκετά.
Τσαρλς Μπραμέσκο, Rolling Stone, The Verge, Vulture Πολύ παλιά, στις αλκυονίδες μέρες της περασμένης βδομάδας, εκείνο που μ’ ευχαριστούσε περισσότερο στην προοπτική ότι οι εκλογές θα τελείωναν, ήταν το τέλος των τόσο εύκολων κειμένων του τύπου “Πώς ταιριάζει το Χ στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ”. Νομίζω ότι η πολιτικού προσανατολισμού κριτική κινηματογράφου είναι σημαντική και θεμιτή, αλλά πρέπει όλοι μας είτε να την ελαττώσουμε, είτε να γίνουμε αληθινά καλοί σ’ αυτό. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι αρκετά δύσκολα και χωρίς τη σταθερή ροή κειμένων που καταλήγουν στο “αυτή η ταινία δείχνει πώς ο ρατσισμός/σεξισμός/διάλεξε-τον-αυταρχισμό-που-προτιμάς είναι κακός”. Ωστόσο, θα ήθελα πολύ να δω περισσότερες ταινίες να καταπιάνονται με το μεγάλο ζήτημα της Αμερικής και των πολλών αμαρτιών της στα επόμενα χρόνια. Η τρομακτική άνοδος του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία θα έπρεπε να πυροδοτήσει μια περίοδο εθνικής ενδοσκόπησης, ωθώντας τους Αμερικανούς να κοιτάξουν βαθειά και τολμηρά σε όσα μας οδήγησαν εδώ.
Διαβάστε ακόμη: Αυτοί οι 10 σταρ δήλωσαν ότι θα φύγουν απ' την Αμερική με Πρόεδρο τον Ντόναλντ Τραμπ
Βαντίμ Ρίζοφ, Filmmaker Magazine Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των αρθρογράφων που, ως ελεύθεροι επαγγελματίες, βρίσκονται στο έλεος της έγκρισης κάποιου άλλου και των αρθρογράφων που έχουν μια σταθερή συνεργασία με κάποιο μέσο και που τους επιτρέπεται, όταν προλαβαίνουν, να γράψουν κάτι μόνο και μόνο για την ικανοποίηση της προσωπικής τους περιέργειας, ακόμα κι αν δε φέρει μεγάλη επισκεψιμότητα. Αν έχετε μια θέση που επιτρέπει κάποια θεματική ευελιξία, σας παρακαλώ χρησιμοποιείστε την! Ποστάρετε το τελευταίο ηλίθιο supercut ταινιών του Κιούμπρικ, μαζέψτε όλα αυτά τα κλικ και μετά προχωρήστε σε κάτι που ν’ αξίζει περισσότερο τον κόπο. Ορίστε ποιο είναι αυτό που «αξίζει τον κόπο» μόνοι σας.
Διαβάστε ακόμη:
