Ηταν 22 Νοεμβρίου του 1963 όταν η επίσκεψη του JFK στο Ντάλας του Τέξας βάφτηκε στο αίμα σημαδεύοντας την Αμερική και δημιουργώντας ένα συλλογικό τραύμα και μαζί έναν από τους ισχυρότερους αμερικάνικους μύθους.
Από τότε μέχρι σήμερα η ιστορία της δολοφονίας του Κένεντι, οι πιο μικρές της λεπτομέρειες, η προσωπικότητα του δολοφόνου του Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ το super 8 ταινιάκι του Εϊμπρααμ Ζαπρούντερ που κατέγραψε την δολοφονία, έχουν μελετηθεί, αναλυθεί, συζητηθεί εξονυχιστικά, έχουν αποτελέσει το υλικό για δεκάδες βιβλία, σειρές, ταινίες. Τι παραπάνω έχει λοιπόν να προσφέρει το «Parkland»;
Ο σεναριογράφος Πίτερ Λάντεσμαν που κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το φιλμ δεν ενδιαφέρεται τόσο για τα σημαντικά γεγονότα, όσο για τους ανθρώπους πίσω τους για τις λεπτομέρειες και τις ιστορίες που έμειναν στο περιθώριο που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
«Αυτή είναι μια ταινία για την αλήθεια στο πιο βασικό της επίπεδο» λέει ο Λάντεσμαν. «Αυτό που με εξέπληξε στην ιστορία των γεγονότων εκείνης της ημέρας, των ανθρώπων που την βίωσαν όπως και τις τρεις επόμενες, είναι η δύναμη και η καθαρότητα τους, ο ηρωισμός και το ένστικτο, το πάθος όλων αυτών που βρέθηκαν στο έλεος αυτού του κυκλώνα».
Το «Parkland» λοιπόν, δεν είναι μια ταινία για την πολιτική, αλλά για τους ανθρώπους, δεν επικεντρώνεται στην ιστορία των Κένεντι, αλλά στους «κομπάρσους» της ιστορίας. Στον γιατρό και την επικεφαλής νοσοκόμα του νοσοκομείου Parkland όπου μεταφέρθηκε ο Κένεντι για να διαπιστωθεί ο θάνατός του, (τους υποδύονται ο Ζακ Εφρον και η Μάρσια Γκέι Χάρντεν) στον Ζαπρούντερ (Πολ Τζιαμάτι) του οποίου «τα 26 δευτερόλεπτα φιλμ που τράβηξε άλλαξαν για πάντα την ζωή του», στον Φόρεστ Σόρελς (Μπίλι Μπομπ Θόρντον), τον επικεφαλής της αστυνομίας του Ντάλας που πήρε την δολοφονία προσωπικά.
Και το φιλμ ακολουθεί την ιστορία του Οσβαλντ τον οποίο υποδύεται «ανατριχιαστικά πειστικά» ο Τζέρεμι Στρονγκ, του αδελφού του Ρόμπερτ (Τζέιμς Μπατζ Ντέιλ) και της μητέρας του Μαργκερίτ (Τζάκι Γουίβερ), οι οποίοι ζουν το δικό τους δράμα που θα λήξει εξίσου τραγικά όταν τριες μέρες μετά την δολοφονία του Κένεντι ο Οσβαλντ θα είχε το ίδιο τέλος.
Ο Λάντεσμαν γύρισε το φιλμ στις αυθεντικές τοποθεσίες, προσπάθησε να αναπαραστήσει όσο το δυνατόν πιο πειστικά την σκηνή της δολοφονίας, τόσο που Μπίλι Μπομπ Θόρντον ο οποίος ήταν 8 ετών την μέρα της δολοφονίας και την θυμάται καθαρά, περιγράφει την εμπειρία των γυρισμάτων σαν μια σχεδόν σουρεαλιστική εμπειρία.
Το φιλμ που θα κάνει την πρεμιέρα του στο φεστιβάλ της Βενετίας και στη συνέχεια σε αυτό του Τορόντο, μοιάζει ήδη σαν μια από τις ταινίες που θα πρωταγωνιστήσουν στα Οσκαρ, τουλάχιστον στις κατηγορίες των ερμηνειών και μια ταινία που όπως ελπίζει ο σκηνοθέτης της «θα ανοίξει ξανά τον διάλογο» για μια ιστορία της οποίας ο απόηχος δεν έχει ακόμη σβήσει...
