Είναι αλήθεια ότι ο Jay-Z είναι ένας συνεχώς ανήσυχος καλλιτέχνης, ο οποίος έχει από μόνος του αναγάγει το χιπ χοπ και τους συναδέλφους του στους οποίους αναλαμβάνει παραγωγές σε κάτι εντελώς διαφορετικό από το γκετοποιημένο άκουσμα δεκαετιών πριν.
Η τελευταία ιδέα του ήταν να μη γυρίσει ένα τυπικό μουσικό βίντεο για το single «Picasso Baby» αλλά να πειραματιστεί με το performance art. Εχοντας στο πλευρό του τον σκηνοθέτη Μαρκ Ρόμανεκ («Never Let Me Go», «One Hour Photo») ο Jay Z εμφανίστηκε σε αίθουσα της Pace Gallery στην Νέα Υόρκη και ερμήνευσε το τραγούδι σε μία interactive κατάσταση με τους θεατές, οι οποίοι ήταν ένα μείγμα διάσημων μουσικών, ηθοποιών, σκηνοθετών, ράπερς, χορευτών, performance artists, street artists, φοιτητών και... απλού κοινού.
«Εχουμε ξεχάσει στα στενά μπουρζουά μας πλαίσια ότι είμαστε όλοι καλλιτέχνες» δήλωσε ο Jay Z εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους δοκίμασε «την ενέργεια ενός art show». Ετσι βούτηξε στα βαθιά. Ανέβηκε σε μία μικρή λευκή σκηνή και ράπαρε έχοντας απέναντί του κάθε φορά έναν θεατή και «αντιδρώντας πάνω στην αντίδρασή του» το «Picasso Baby» άλλαζε στίχους και ρυθμό.
Δεν θα σας αποκαλύψουμε τα πολλά και διάσημα ονόματα όσων έκατσαν στον interactive πάγκο του Jay Z. Μερικοί είναι απίστευτες (ευχάριστες) εκπλήξεις, άλλοι οι γνωστοί άγνωστοι.
Μεγάλος ο βαθμός δυσκολίας για τον Ρόμανεκ να κινηματογραφήσει κάτι τέτοιο. Βέβαια ο σκηνοθέτης έχει πείρα στα μουσικά βίντεο (από το «Criminal» της Fiona Apple, μέχρι το «Hurt» του Τζόνι Κας). Εχει επίσης συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν με τον Jay Z στο βίντεο του «99 Problems».
Και πάλι όμως, το «Picasso Baby» διέθετε έναν εντελώς διαφορετικό βαθμό δυσκολίας και επικινδυνότητας. Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, αμφιβάλουμε για το αν αυτό το πείραμα πέτυχε. Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον το ραπάρισμα της μουσικής να επιτίθεται στην ισορροπία της ακινησίας και ησυχίας μίας art gallery, αλλά οι αντιθέσεις δεν φαίνονται ιδιαίτερα στο φακό. Μάλλον ο κόσμος αντιδρά σαν να βρίσκεται σε VIP πάρτι, παρά προκαλεί πραγματικά τον καλλιτέχνη. Οι θεατές φαίνονται να φεύγουν ενθουσιασμένοι στο τέλος του φιλμ, κάτι εισέπραξαν από το χώρο κατά τη διάρκεια της performance, αλλά αν αυτό αποτυπώνεται με σαφήνεια από τον Ρόμανεκ είναι μία άλλη κουβέντα. Επίσης, όσο κι αν μας έχει συγκλονίσει στο παρελθόν με τα δικά της σόου, πόσες φορές κάποιος μπορεί να κάτσει απέναντι από την Μαρίνα Αμπράμοβιτς και να αποκαλέσει τη διαδικασία τέχνη; Κάποια στιγμή, ακόμα κι αυτό εξαντλείται...
Δείτε το και πείτε μας γνώμες...
Tags: CAPSULE, performance art
