O Πάμπλο Λαραΐν είναι φέτος ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς. Το «Jackie» του απέσπασε ήδη μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα (για την πρωταγωνίστριά του, Νάταλι Πόρτμαν) και συνεχίζει στιβαρά στο δρόμο για τα Οσκαρ. Δε θα είναι μόνο του όμως. Και το «Neruda» του Λαραΐν είναι υποψήφιο στην κατηγορία της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, δίνοντας διπλό εισιτήριο στον χιλιανό σκηνοθέτη.
Διαβάστε αναλυτικά: Ολες οι υποψηφιότητες για τις Χρυσές Σφαίρες 2017, με το σχολιασμό του Flix
Δικαιολογημένα λοιπόν, η στήλη των IndieWire και FilmStruck, «Ταινίες Που Με Ενέπνευσαν», του ζήτησαν να φιλοξενηθεί και να εξομολογηθεί μία αγαπημένη του κινηματογραφική μνήμη. Μια ταινία που θαυμάζει κι αγαπά.
Στο βίντεο που ακολουθεί, ο Λαραΐν επιλέγει να μιλήσει για το «Μπλε» από τα «Τρία Χρώματα» του Κριστόφ Κισλόφσκι και να υμνήσει, πέρα από τον Πολωνό σκηνοθέτη, και τον συνθέτη Ζμπίγκνιου Πράισνερ, το μουσικό σκορ του οποίου έχει τη δύναμη να ολοκληρώσει την κινηματογραφική εικόνα.
Διαβάστε επίσης: Το Flix συναντά τον Πάμπλο Λαραΐν για μία αποκλειστική συνέντευξη
Να θυμίσουμε ότι ο (γεννημένος στην Πολωνία το 1955 και αυτοδίδακτος μουσικός) Πράισνερ έχει υπογράψει τη μουσική σε όλα τα αριστουργήματα του Κισλόφσκι και σε περισσότερες από 40 ταινίες («Europa Europa» της Ανιέσκα Χόλαντ, «Μοιραίο Πάθος» του Λουί Μαλ, «Οταν Ενας Αντρας Αγαπά Μια Γυναίκα» του Λούις Μαντόκι και πολλά άλλα). Το σάουντρακ που του χάρισε όμως τη διεθνή φήμη ήταν αυτό για τη «Διπλή ζωή της Βερόνικα», το οποίο υπέγραψε τότε με το ψευδώνυμο Βαν ντε Μπαντεμάγερ.
Παρόλο που στυλιστικά δεν μπορούμε να διακρίνουμε ακριβώς την επιρροή του σινεμά του Κισλόφσκι τον Πάμπλο Λαραΐν (βέβαια κι ο ίδιος από το «El Club» («Η Μυστική Λέσχη»), μέχρι το «Tony Manero», το «Post Mortem» και το «No» δεν καταθέτει ακριβώς ίδιου ύφους εικονογραφία) μπορούμε να νιώσουμε μία κοινή τους παράμετρο: αυτή την περιπλάνηση σε βαθύ σκοτάδι, αναζητώντας το φως. Κυριολεκτικά και συμβολικά.
Για να ακούσουμε όμως τι λέει ο ίδιος:
Διαβάστε επίσης:
