Ο Στέφανος Ρόκος εμπνεύστηκε από το «No More Shall We Part», το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Nick Cave & The Bad Seeds το 2001 και που ερμήνευσε με το δικό του συναίσθημα και τη δική του, λεπτομερή, αναλυτική, συναρπαστική ζωγραφική. Αυτή η έμπνευση αποδίδεται, τώρα, σε μια έκθεση και μια ειδική έκδοση και μια σειρά από events που θα τις περιστοιχίσουν. Η έκθεση «Stefanos Rokos: Nick Cave & The Bad Seeds’ No More Shall We Part, 14 paintings 17 years later» έρχεται στο Μουσείο Μπενάκη στις 3 Απριλίου 2019 και, την ίδια μέρα, κυκλοφορεί η ξεχωριστή έκδοση με τα έργα και κείμενα που τα συνοδεύουν/ερμηνεύουν.
Δείτε ακόμη: Ο Στέφανος Ρόκος υπόσχεται: «No More Shall We Part»
Τη διαδικασία της προετοιμασίας της έκθεσης, την επί τρία χρόνια σταδιακή γέννηση των έργων, κατέγραψαν οι σκηνοθέτες Ρηνιώ Δραγασάκη και Αρασέλη Λαιμού σ' ένα making of που περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε παράλληλα με την έναρξη της έκθεσης. Ως τότε, οι δυο τους μοιράζονται με το Flix εικόνες και εντυπώσεις από τη συμμετοχή τους στο project.
Τι σημαίνει για εσάς "No More Shall We Part", ως τραγούδι, ως συναίσθημα, ως έκθεση και ως εμπειρία;
Ρηνιώ Δραγασάκη To No more shall we part του Νικ Κέιβ είναι ένα τραγούδι, είναι ένα άλμπουμ, είναι όμως και μια τρομαχτική ευχή. Κάτι που θα ήθελες να συμβεί αλλά ξέρεις πως τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να γίνει. Πέρα από αυτό, το No more shall we part ως πρότζεκτ ήταν μια εμπειρία που τράβηξε μέσα στο χρόνο, εξελίχθηκε και μετουσιώθηκε σε κάτι άλλο, ένας ζωντανός οργανισμός που μεγαλώνει μαζί μας τα τελευταία τρία χρόνια. Για μένα συμβολίζει τη γνωριμία μου με τον Στέφανο Ρόκο, πρώτα ως καλλιτέχνη και σιγά σιγά ως άνθρωπο. Εζησα από κοντά - μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια– τη μοναξιά, αλλά και τη δημιουργικότητα ενός ζωγράφου, την ησυχία του εργαστηρίου του, την πολυπλοκότητα, αλλά ταυτόχρονα και την απλότητα των έργων του.
Δείτε ακόμη: Το Flix τρώει καραμέλες που σκάνε στο στόμα στα γυρίσματα του «Cosmic Candy» της Ρηνιώς Δραγασάκη
Η Ρηνιώ Δραγασάκη
Αρασέλη Λαιμού Ολοι, νομίζω, συνδέουμε τη μουσική που ακούμε με μια εποχή ή μία δυνατή εμπειρία που αυτή η μουσική συνόδευσε. Ενώ ακούω Νικ Κέιβ, αυτό το άλμπουμ δεν το ήξερα. Μου το πρωτοέβαλε ο Στέφανος στο πρώτο μας γύρισμα. Εκτοτε το ζητούσα με το που έφτανα, παρόλο που ο Στέφανος προτιμούσε να ακούμε και τίποτε άλλο.Τους στίχους τους ανακάλυψα μέσα από τις λεπτομέρειες των έργων. Είναι περίεργο πόσο διαφορετικά φαντάζεται ο καθένας ένα τραγούδι, τα χρώματά του, τις εντάσεις του. Με τον Στέφανο συζητήσαμε γιατί αυτό το άλμπουμ. Για τον Στέφανο συνέπεσε το να ανακαλύψει αυτό το άλμπουμ με ένα μεγάλο του έρωτα, την αρχή της ενήλικης ζωής του. Για μένα πλέον το Νο More Shall We Part είναι αυτός ο καιρός μου με τη Ρηνιώ και τον Στέφανο. Είναι οι αναμνήσεις από τις φορές που ακούγαμε τα τραγούδια ενώ κάναμε γύρισμα, είναι οι εικόνες του Στέφανου και οι εικόνες που φτιάξαμε μαζί.
Πώς συνεργαστήκατε με τον Στέφανο Ρόκο; Δύο σκηνοθέτες κι ένας ζωγράφος, πώς εναρμονίσατε τη δημιουργική πλευρά του καθενός και δρομολογήσατε τη μικρού μήκους ταινία σας;
Ρ.Δ Στην αρχή η συνεργασία μας ξεκίνησε σαν μια καταγραφή της διαδικασίας από την πλευρά μας και, σιγά-σιγά, όσο προχωρούσε αυτό το εγχείρημα, εγώ, αλλά και η Αρασέλη αρχίσαμε να βυθιζόμαστε στον κόσμο του No more shall we part. Τότε ήταν που καταλάβαμε ότι αυτό που κάνουμε θα είναι κάτι παραπάνω από μια απλή καταγραφή. Αυτό ήταν που μας ώθησε στο να βρούμε κι άλλα υλικά: φωτογραφίες και σούπερ-8 απ’ το παρελθόν, οργανώσαμε αυτοσχέδια live στο εργαστήριο του Στέφανου, ζητήσαμε τη δική του διήγηση και τις δικές του σκέψεις. Ακόμα και τώρα που ολοκληρώνουμε το μοντάζ, έρχονται συνέχεια νέα στοιχεία - οι μεταξοτυπίες, το τυπογραφείο κτλ - νέα κομμάτια ενός παζλ που κάπου εδώ θα ολοκληρωθεί και αγωνιούμε κι εμείς να δούμε ποια είναι η συνολική του εικόνα.
Διαβάστε ακόμη: Οχι μόνο ταινίες! Το βιβλίο + οι συλλεκτικές αφίσες της Χαμένης Λεωφόρου του Ελληνικού Σινεμά
Η Αρασέλη Λαιμού
Αρ.Λ. Είχαμε αγωνία πώς θα συνεργαστούμε με τον Στέφανο, επειδή είναι πολύ διαφορετική η μοναχική δουλειά του ζωγράφου με τη συνεργατική διαδικασία του να κάνεις μια ταινία. Αλλά ο Στέφανος μας έδωσε απόλυτη ελευθερία και δέχτηκε να του κάνουμε ένα πορτρέτο, παρόλο που στην αρχή προτιμούσε να εστιάζουμε στις δημιουργίες και στη δημιουργική διαδικασία και όχι στο δημιουργό. Αλλά επιμείναμε γιατί μας άρεσε να τον ακούμε να μιλάει, να λέει ιστορίες, όπως λέει και με τους πίνακες του, με τρομερό ενθουσιασμό για τις συνδέσεις μεταξύ των τραγουδιών και τις δικές του εικόνες, για το πώς ήρθε ο κάθε πίνακας στη ζωή. Εναρμονιστήκαμε γιατί προσπαθήσαμε να τα χωρέσουμε όλων μας τα αγαπημένα και νομίζω δεν είχαμε ουσιαστικές διαφωνίες, όταν κάτι λειτουργούσε, λειτουργούσε σε όλους.
Τι ιδιαιτερότητες έχει η αποτύπωση, σε μια ταινία, μιας δημιουργικής διαδικασίας; Σε τι δώσατε περισσότερη έμφαση, κάνοντας το making of;
Ρ.Δ. Ηταν μια διαδικασία πιο πολύ αυτοσχέδια, παρά οργανωμένη. Με δανεικές κάμερες στο κρύο του χειμώνα και στην κάψα του καλοκαιριού τρέχαμε μια εγώ και μια η Αρασέλη όταν έσκαγε το τηλεφώνημα από τον Στέφανο και μας έλεγε ότι μόλις τελείωσε τον έναν πίνακα και ξεκινάει τον άλλο. Η καθεμία χαμένη στα προσωπικά της πρότζεκτ (εγώ τότε γύρναγα τη μεγάλου μήκους ταινία μου κι η Αρασέλη ετοίμαζε τη δική της) με το που μπαίναμε στο εργαστήριο του Στέφανου ο χρόνος σταματούσε. Πολλές φορές είχαμε ιδέες μήπως το τραβήξουμε έτσι ή αλλιώς, αλλά πάντα καταλήγαμε σε κοντινά, κουνημένα πλάνα που προσπαθούν απεγνωσμένα να εστιάσουν, γιατί τα έργα του Στέφανου είχαν τόσες λεπτομέρειες που ήθελες απλώς να μπεις εκεί μέσα σε αυτόν τον πολύχρωμο, ρευστό κόσμο, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν πρόσωπο κι αυτοί οι λίγοι που έχουν προτιμούν να το κρύβουν.
Διαβάστε ακόμη: Η «Αγία Εμυ» της Αρασέλης Λαιμού διακρίνεται στο Cinelink Industry Days του 23ου Φεστιβάλ του Σαράγεβο
Αρ.Λ. Με τον Στέφανο γνωριζόμαστε ως φίλοι και έχω ακολουθήσει τις εκθέσεις του, αλλά ήταν η πρώτη φορά που έζησα τον Στέφανο στο εργαστήρι. Κάναμε γυρίσματα για τον κάθε πίνακα σε 2-3 στάδια πάνω-κάτω. Αρχή, μέση, τέλος. Ηταν συναρπαστικό να βλέπουμε τον Στέφανο ταυτόχρονα να έχει πολύ ξεκάθαρη ιδέα του τι θέλει να κάνει, αλλά και να είναι ανοιχτός στο ό,τι προκύψει. Θυμάμαι η Ρηνιώ, να κουνάει το μπολ με το νερό προσπαθώντας να κάνει καλύτερο το πλάνο της και να αφήνει ένα αποτύπωμα στον πίνακα, η Ρηνιώ να ζητάει συγγνώμη και ο Στέφανος να ενθουσιάζεται με το σχήμα που προέκυψε. Δώσαμε έμφαση στον καιρό που περνάει o Στέφανος κάνοντας κάτι τόσο όμορφο με μια αυστηρή ρουτίνα, το χρόνο που δίνει στον εαυτό του να κοιτάζει και να ξανακοιτάζει τις συνθέσεις από την κουνιστή καρέκλα του, πόσο απολαυστικό αλλά και μοναχικό είναι όλο αυτό το ταξίδι και, μετά, το άνοιγμα του εργαστηρίου σε φίλους για να πάρει εντυπώσεις σε αυτή την ευαίσθητη διαδικασία, στο πώς ο Στέφανος αρπάζει κάθε ευκαιρία να εμπνευστεί και να μοιραστεί, αυτά ήταν κάποια πράγματα που μας γοήτευσαν.
Η έκθεση Stefanos Rokos: Nick Cave & The Bad Seeds’ No More Shall We Part, 14 paintings 17 years later, του Στέφανου Ρόκου, θα εγκαινιαστεί στις 3 Απριλίου 2019, στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς
Την ίδια μέρα, 3 Απριλίου, θα κυκλοφορήσει το βιβλίο που την αποτυπώνει
Παρακολουθείτε, βήμα-βήμα, την εξέλιξη του project στο ειδικό site, Stefanos Rokos / No More Shall We Part και στα social media του Στέφανου Ρόκου, στο facebook και στο instagram.
Το FLIX.gr θα βρίσκεται δίπλα, σε όλη τη διαδρομή, για να σας ενημερώνει για τις ειδικές δράσεις και τις εκπλήξεις που θα συνοδεύουν την έκθεση. Από σήμερα ως τις 3 Απριλίου, no more shall we part...
