Ενα νέο κινηματογραφικό φεστιβάλ κάνει την πιλοτική του απόπειρα στη Χίο: η «Κινηματογραφική Ανοιξη» εστιάζει σε νέα ταλέντα. Καλεί νέους σκηνοθέτες από χώρες που βρέχονται από θάλασσα για να παρουσιάσουν το κοινό τις πρώτες τους ταινίες.
Από την Παρασκευή 4 Μαΐου και για τρεις μέρες, το Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου μάς προσκαλεί να γνωρίσουμε δημιουργούς στην πρώτη τους κινηματογραφική απόπειρα, με ταινίες που ξεχώρισαν, συζητήθηκαν και διακρίθηκαν στα διεθνή φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια.
Εμπνευστής, διοργανωτής και υπεύθυνος προγράμματος είναι ο Νίκος Αυγουστίδης, γέννημα θρέμμα Χιώτης και σκηνοθέτης κι ο ίδιος - το Flix είχε παρουσιάσει τη μικρού μήκους ταινία του «UMMI», με την οποία έρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Δράμας το 2016.
Λίγο πριν το πλοίο με προορισμό το νησί, το Flix μίλησε μαζί του και τον ρώτησε για το πώς στήθηκε η ιδέα, και κυρίως, πώς την ονειρεύεται να εξελιχθεί μέσα στα επόμενα χρόνια σ' ένα πολύ μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ.
Νίκο, πώς προέκυψε η «Κινηματογραφική Ανοιξη»;
Πριν 9 μήνες, γεννήθηκε η ιδέα ενός οργανωμένου προγράμματος εκδηλώσεων, με θεματικές από το ευρύ φάσμα Τεχνών και Επιστημών, στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο, με τον τίτλο «Ομηρείου Εργα». Μου ανατέθηκε να αναλάβω το κινηματογραφικό κομμάτι και το πρώτο που σκέφτηκα είναι πόσο πράγματι το Ομήρειο όφειλε και οφείλει στην Χιακή κοινωνία, όσο και στις κοινωνίες της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής, να γίνει ένας ενεργός πυρήνας πολιτισμού. Η μεγαλύτερη πρόκληση στον τομέα του σινεμά ήταν ότι ζούμε στην εποχή της εύκολης πληροφορίας και πρόσβασης. Δεν θέλαμε λοιπόν να στήσουμε μία ακόμα σειρά προβολών. Προσωπικά, έψαχνα μία πιο ελκυστική, πιο δημιουργική ιδέα που θα μπορούσε να ενδιαφέρει, να εμπλέξει και να εμπλουτίσει την τοπική κοινωνία. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η πάλλουσα καρδιά του κινηματογράφου είναι οι νέοι σκηνοθέτες και οι πρώτες ταινίες τους. Η «Κινηματογραφική Ανοιξη» έχει σκοπό να φέρει στο νησί σκηνοθέτες που θα παρουσιάσουν «την πρώτη τους φορά».
Από το φετινό πρόγραμμα: «Look Up» του Φάλβιο Ριζουλέο
Πρώτη φορά και για τη διοργάνωση. Θα είναι αυτό φέτος ένα πιλοτικό πρόγραμμα, με σκοπό από του χρόνου να πάρει τη μορφή κανονικού κιν/κού φεστιβάλ;
Ναι, ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ, με συγκεκριμένη όμως ταυτότητα που θα εμπνέεται από την παράδοση της Χίου: τη ναυτοσύνη. Μέσω της θάλασσας επικοινωνούσαμε πάντα τον πολιτισμό – προς κι από το νησί. Επίσης, ο μονίμως ανήσυχος Χιώτης, από τα βάθη της ιστορίας μας, όταν δεν ταξίδευε στα πέρατα του κόσμου διηγόταν ιστορίες, μύθους, έπη για τόπους μακρινούς (βλέπε Ομηρος). Αυτό δεν κάνει και το σινεμά;
Τι σημαίνει λοιπόν το «Chios Fοur Seas Film Festival»;
Ενα φεστιβάλ που θα «βρέχεται» από 4 θάλασσες. Θα συγκεντρώνει τις πρώτες μεγάλου μήκους ταινίες σκηνοθετών από χώρες που συνορεύουν με τη Μεσόγειο, τη Μαύρη, την Κασπία θάλασσα, χώρες με εξαιρετικές εθνικές κινηματογραφίες, κι έχοντας αυτές τις τρεις ως σταθερή αναφορά, θα προσκαλούμε και κάθε χρόνο και μία «τιμώμενη» θάλασσα από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.
To «Interruption» του Γιώργου Ζώη είναι η ελληνική συμμετοχή στο φετινό πρόγραμμα
Ο τίτλος κρύβει κι ένα λογοπαίγνιο...
Οταν άρχισε να ολοκληρώνεται η ιδέα, τότε συνειδητοποίησα το λογοπαίγνιο του ονόματος του Φεστιβάλ: Four Seas Film Festival. Οπου το four-seas ηχητικά μοιάζει με το «foresees» που σημαίνει προβλέπω. Οταν ένα φεστιβάλ αφιερώνεται στην ανακάλυψη των πρώτων ταινιών καλλιτεχνών, αυτό κάνει. Αναγνωρίζει, «προβλέπει» τους μελλοντικούς δημιουργούς που θα εξερευνήσουν νέα όρια στην τέχνη τους.
Από το φετινό πρόγραμμα: «Marita» του Κρίστι Ιφτιμε
Γιατί δεν ξεκινήσατε κατευθείαν, γιατί προηγείται η «Κινηματογραφική Ανοιξη»;
Γνώριζα εξ αρχής ότι για να πραγματοποιηθεί ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ χρειάζεται αρκετό χρόνο, πολύ δουλειά και αρκετούς συνεργάτες (και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τόσο την Κινηματογραφική Λέσχη Χίου, όσο και η Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Αιγαίου Cine-Aegean για την πολύτιμη βοήθειά τους). Οπότε η συνοδευτική μου πρόταση ήταν η διοργάνωση ενός κινηματογραφικού event, παρόμοιου χαρακτήρα με αυτό του φεστιβάλ, αλλά μικρότερης εμβέλειας. Με αυτό τον τρόπο θα δοκιμάζαμε τις αντοχές μας σ' ένα εγχείρημα που φιλοδοξεί να συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια, παίρνοντας σταδιακά την μορφή φεστιβάλ. Αυτή είναι η «Κινηματογραφική Ανοιξη». Φέτος, θα προβάλλουμε πέντε πρώτες ταινίες νέων σκηνοθετών (από Πολωνία, Ελλάδα, Ρουμανία, Ιταλία, Δανία), τέσσερις εκ των οποίων θα είναι μαζί μας για να τις παρουσιάσουν.Το κοινό θα μπορεί να γνωρίσει τους δημιουργούς από κοντά να τους θέσει ερωτήσεις να μιλήσουν για σινεμά. Και οι πέντε ταινίες είναι ταξιδεμένες σε καταξιωμένα διεθνή φεστιβάλ από το Βερολίνο ως τη Βενετία κι από το Ρότερνταμ ως το Κάρλοβυ Βάρυ.
Nίκος Αυγουστίδης
Είσαι κι ο ίδιος σκηνοθέτης, ετοιμάζεις την δεύτερή σου μικρού μήκους ταινία, γράφεις την πρώτη μεγάλη μήκους, γιατί ασχολήθηκες με κάτι τόσο χρονοβόρο και απαιτητικό;
Είμαι σκηνοθέτης, αλλά είμαι και Χιώτης. Είμαι και πολίτης του κόσμου. Μπορεί όλο αυτό να ξεκίνησε από την αγάπη μου για την τέχνη του σινεμά, αφού κι εγώ ως σκηνοθέτης πιστεύω απόλυτα στην δυναμική των εικόνων στο θυμικό μιας κοινωνίας και στην συναισθηματική νοημοσύνη του ατόμου. Ταυτόχρονα όμως, η επικαιρότητα, η συνεχώς μεταβαλλόμενη κι έντονα ανησυχητική επικαιρότητα, μου επέβαλλε σχεδόν υποσυνείδητα την ανάγκη οργάνωσης μιας τέτοιας δράσης στη Χίο. Ονειρεύομαι ότι κινηματογραφιστές, από κάθε γωνιά του κόσμου, θα μαζεύονται στο νησί κάθε χρόνο μετατρέποντας το σε ένα no man's land πολιτισμού και δημιουργίας. Οπου η διαφορετικότητα στην καταγωγή, στη φυλή, στη θρησκεία, στη σεξουαλική ταυτότητα, δε θα αποτελεί πηγή ωμής βίας αλλά συνειδητοποίηση ότι μπορούμε να συγκινούμαστε, να γελάμε, να αγωνιούμε, να διασκεδάζουμε μπροστά σε εικόνες που φτιάχτηκαν από ανθρώπους τόσο διαφορετικούς από εμάς, για ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους. Ενας ωραίος μύθος που έχει κατά καιρούς αποδοθεί κινηματογραφικά, περιγράφει την ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού που για λόγους επιβίωσης, σε εποχές προγενέστερες της τεχνολογικής εξέλιξης, αναγκάστηκαν να ζήσουν χώρια σε τόπους μακρινούς. Συμφώνησαν πριν χωριστούν ότι κάθε νύχτα μία συγκεκριμένη ώρα θαα κοιτάζουν από το παράθυρο το φεγγάρι. Ετσι για λίγες στιγμές κάθε βράδυ κοίταζαν το ίδιο θέαμα κι ένιωθαν την απόσταση μεταξύ τους να εκμηδενίζεται. Δεν γνωρίζω αν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, αλλά αξίζει να κάνουμε το κινηματογράφο το φεγγάρι των ανθρώπων, που κάθε φορά που θα το κοιτάμε οι αποστάσεις μεταξύ μας θα μικραίνουν δραματικά. Ή και κωμικά.
Ο Νίκος Αυγουστίδης γεννήθηκε στη Χίο το 1977. Σπούδασε Ιατρική στο Masaryk University στο Brno της Τσεχίας και κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου. Η πτυχιακή του ταινία UMMI κέρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο 39ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το 2016 και ταξίδεψε σε πολλά διεθνή Φεστιβάλ (Palm Springs , Odense , Regensburg , MedFilm Rome ,κ.α.). Αυτό το διάστημα προετοιμάζει το γύρισμα της δεύτερης μικρού μήκους ταινίας του και γράφει μαζί με την σεναριογράφο Κατερίνα Κλειτσιώτη την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.
