Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΣΛΕΜΕΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ «ΟH BABYLON» ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΦΕΡΡΗ
To «Oh Babylon» (1989) είναι τελικά μια υπόθεση φίλων. Με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη το πρωτοείδαμε πριν αρκετά χρόνια σε ένα νεκροζώντανο VHS (όχι από κάποιο φετιχισμό φυσικά, απλά γιατί μέχρι τότε δεν υπήρχε άλλος τρόπος να το δούμε). Με την Ελίνα, την Αφροδίτη και τον Αλέξη το παρουσιάζουμε τώρα σε 35mm στη Χαμένη Λεωφόρο Του Ελληνικού Σινεμά. Με τον Νίκο Πάστρα φτιάξαμε παρέα ένα δεκάλεπτο ψυχεδελικό ντοκιμαντέρ τσέπης «Ω ρε Βαβυλώνα: Ο Αλχημιστής Κώστας Φέρρης και το Νέον Καλειδοσκόπιο».
Αν ζούσαμε παρέα μια άλλη εποχή μπορεί και να ήμασταν φίλοι με τον Κώστα Φέρρη, μπορεί και όχι. Στις λίγες μας συναντήσεις μιλήσαμε μόνο για αυτά που έχουν πραγματική σημασία. Με πάθος και χωρίς καμία ηθικολογία, με ρομαντισμό αλλά καμία εξιδανίκευση. Για το σινεμά πάνω απ’ όλα, τον έρωτα και τον ηδονισμό, το ταξίδι και τα ταξίδια, την επανάσταση, την μουσική σαν επανάσταση, την φιλοσοφία, την αλχημεία ως φιλοσοφία, τη φιλία.
Διαβάστε ακόμη: Στη «Χαμένη Λεωφόρο του Ελληνικού Σινεμά» γυρίζουμε πίσω στο «Παράξενο Τότε»
Το «Oh Babylon» είναι μια ακραία ταινία που ακόμα και η αναφορά της σήμερα κάνει τους δειλούς να τρέμουν, τα αγόρια να σαστίζουν, τα κορίτσια να κοιτάζουν απ’ την άλλη. Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν δει την ταινία - και είναι πολλοί αυτοί - ρωτάνε με ανόητο μειδίαμα αν είναι όντως καλή η ταινία. Το «Oh Babylon» δεν είναι ταινία, είναι εμπειρία. Είναι μια ερωτική σχέση με πολύ όμορφες και πολύ άσχημες στιγμές, είναι ένας μύθος που σε πιάνει απ’ το χεράκι ευγενικά για να σε πνίξει στο τέλος στη λίμνη με βία, είναι ένα ψυχοτρόπο ταξίδι που σε ανεβάζει μια ψηλά και μια σε τσακίζει στο χώμα. Είναι μια ελληνική ταινία που μιλάει τα αγγλικά σαν να βρίσκεσαι σέ όνειρο. Ακουμπάει στις Βάκχες του Ευριπίδη όσο πρέπει, εικονογραφεί τον Balthus και τον Εμπειρίκο όσο του επιτρέπεται, ακούει τον Χατζιδάκι μέσα από την μεταλλαγμένη ρέγγε της Θέσιας Παναγιώτου. Μαζί με το επίσης αγγλόφωνο «Singapore Sling» του Νικολαΐδη (1990) - σημαίνει και το τέλος του Νέου Ελληνικού Σινεμά. Ας μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω τις δυο αυτές ταινίες ως ταφόπλακα του ΝΕΚ. Μετά από αυτές τις ταινίες το ντόπιο σινεμά έχασε για πάρα πολύ καιρό την αιχμή του, το θράσος, την τρέλα και την ψυχεδέλεια του.
Στο 10λεπτο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ που φτιάξαμε με τον Νίκο Πάστρα φωτίσαμε λίγο τις προθέσεις πίσω από την ταινία. Την κοιτάξαμε κυρίως μέσα από το πρίσμα του ψυχεδελικού ταξιδιού ή του ταξιδιού στην τρέλα, προσπαθήσαμε να συντονιστούμε με τις κινηματογραφικές τεχνικές και την φιλοσοφία του Κώστα Φέρρη, ρεμιξάροντας εικόνες και μουσικές από τις ταινίες του μαζί με μια τολμηρή συνέντευξη που μας χάρισε.
Στη Χαμένη Λεωφόρο, σε μεταμεσονύκτια προβολή που τιμάει το σκοτάδι της ταινίας, σε μια πολύ όμορφη κόπια 35mm, σας προσκαλούμε στο ταξίδι του «Οh Babylon» και στο πάρτυ μετά σε σκοτεινό, βακχικό, μπαρόκ, χορευτικό στυλ και μουσικές από τον Fantastikoi Hxoi και τον Felizol. Την ταινία και τον Κώστα Φέρρη θα παρουσιάσουν δυο φίλοι μουσικοί και σκηνοθέτες, οι Felizol & The Boy.
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ «ΟH BABYLON» ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΦΕΡΡΗ
Πιο βαθιά μέσα μου έχω τις ταινίες τις ανένταχτες. Μάλλον μου αρέσει να με πιάνουν χέρια που δεν γνωρίζω και να με πηγαίνουν επικίνδυνες βόλτες στο σημείο που συναντιέται η ανάγκη τους και το τραύμα μου. Αγάπησα το Oh Babylon από την πρώτη στιγμή που το είδα, από τα πρώτα πλάνα του. Η πρόταση ζωής του Φέρρη θα εκτιμηθεί απο μάτια που απολαμβάνουν εξίσου το καλό και το κακό, που θέλουν να παθαίνουν και βαριούνται απλά να καταλαβαίνουν, που εκτιμάνε την προσπάθεια κάποιου να τους ταράξει, που μπαίνουν στην αίθουσα ορθάνοιχτοι. Βλέποντας ξανά την ταινία πριν λίγες μέρες θαύμαζα έναν σκηνοθέτη με βαθιά γνώση της οπτικοακουστικής γλώσσας, ένα σκανταλιάρικο μυαλό που έχει ενώσει αρμονικά στοιχεία που ποτέ δεν θα φανταζόμουνα ότι θα ταιριάζαν μεταξύ τους, άκουγα ένα από τα ωραιότερα σάουντρακ, σιγουρευόμουνα ότι περιέχει το πιο όμορφο πλάνο που έχω δει ποτέ σε ελληνική ταινία. Την ίδια στιγμή γελούσα πολύ, χάζευα την ομορφιά των προσώπων του και ενθουσιαζόμουνα με κάθε δημιουργική απόφαση προσπαθώντας να φανταστώ πως θα ήταν ο Φέρρης όταν σκηνοθετούσε αυτό το φίλμ, πως θα ήταν οι συνεργάτες του, πως θα ήταν η ζωή σ’αυτό το σπίτι-μυαλό που είναι γεμάτο με ημίγυμνα κορίτσια που θέλουν να σου μάθουν κάποια πράγματα για την μαγεία.
Δείτε εδώ το «Ω ρε Βαβυλώνα: Ο Αλχημιστής Κώστας Φέρρης και το Νέον Καλειδοσκόπιο» των Γιάννη Βεσλεμέ και Νίκου Πάστρα:
