Ο Ολιβιέ Τρεϊνέ λέει πως ήθελε να κάνει ένα φιλμ με μια «χιτσκοκική ιδέα, για την περιπέτεια ενός ήρωα που ξεκινά από κάτι εντελώς καθημερινό». Κι αν η λέξη «χιτσκοκικό» σας κάνει σχεδόν παβλοφικά να υψώνετε άμυνες απέναντι στις προσδοκίες που δημιουργεί, αυτή τη φορά, η χρήση της είναι απόλυτα δικαιολογημένη.
Ο Γκρεγκουάρ Λεπρίνς-Ρινγκέ είναι ένας ταλαντούχος μουσικός του πιάνο που όταν αποτυγχάνει στην δοκιμασία που θα κρίνει την καριέρα του, γίνεται χορδιστής. Μόνο που θέλει να γίνει ο πιο πετυχημένος χορδιστής που υπάρχει και γι αυτό σκέφτεται μια απλή μα ιδιοφυή ιδέα: να παραστήσει τον τυφλό, κάτι που του δίνει στα μάτια των όσων βλέπουν ένα μαγικό άγγιγμα και εκτοξεύει την ζήτησή του στα ύψη. Μόνο που ως συνήθως συμβαίνει, ένα ψέμα ακόμη και φαινομενικά αθώο, δεν έρχεται ποτέ χωρίς ένα κάποιο τίμημα.
Ναι, το φιλμ του Τρεϊνέ, έχει όπως πολλές μικρού μήκους ταινίες μια έξυπνη ιδέα που σε κερδίζει από την αρχή, όμως ξέρει επίσης τον τρόπο να την οδηγήσει σε ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Μέσα στα λίγα λεπτά που διαρκεί, κατορθώνει να χωρέσει τόσο υλικό που θα μπορούσε να δώσει άνετα μια μεγάλου μήκους και να χτίσει μια ατμόσφαιρα που ξεκινά χαριτωμένη για να καταλήξει στα τελευταία λεπτά του φιλμ κλειστοφοβικά αγωνιώδης.
Δείτε πιο κάτω ολόκληρη την μικρού μήκους και στη συνέχεια μια συνέντευξη του σκηνοθέτη και του πρωταγωνιστή από το myfrenchfilmfestival όπου επίσης προβλήθηκε το φιλμ.
