Αυτή είναι η περιγραφή της φιλοσοφίας του προγράμματος του πρώτου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στο Σάο Πάολο που διεξάγεται από τις 6 και θα διαρκέσει μέχρι τις 16 Οκτωβρίου:
Η Cinemateca Brasiliera σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου διοργανώνουν το πρώτο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Σάο Πάολο από τις 6-16 Οκτώβρη.
Το φεστιβάλ που τελεί υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου της Ελλάδος στο Σάο Πάολο, φιλοδοξεί να αποτυπώσει την πορεία και τον πλούτο του ελληνικού κινηματογράφου από την δεκαετία του 1930 έως σήμερα μέσα από 12 ταινίες ορόσημα, μεταξύ των οποίων και το ψηφιακά αποκατεστημένο διαμάντι της συλλογής της Ταινιοθήκης την Αστέρω με ζωντανή μουσική συνοδεία του διακεκριμένου βραζιλιάνου πιανίστα Φάμπιο Λουζ (Fabio Luz).
Αυτές είναι οι ταινίες που θα προβληθούν - αντιγραφή και αυτές από το δελτίο Τύπου:
- Αστέρω | Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γαζιάδης | 1929
- Ο δράκος | Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος | 1956
- Τζίμης ο τίγρης |Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης | 1966
- Πρόσωπο με πρόσωπο |Σκηνοθεσία: Ροβήρος Μανθούλης | 1966
- Χάππυ Νταίη |Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης | 1976
- Γλυκιά Συμμορία | Σκηνοθεσία: Νίκος Νικολαΐδης | 1983
- Αθήνα | Σκηνοθεσία: Εύα Στεφανή |1995
- Από την άκρη της πόλης | Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γιάνναρης | 1998
- Ακρόπολις |Σκηνοθεσία: Εύα Στεφανή | 2001
- Πάρβας, Άγονη γραμμή | Σκηνοθεσία: Γεράσιμος Ρήγας | 2008
- Στο Λύκο |Σκηνοθεσία: Άραν Χιουζ, Χριστίνα Κουτσοσπύρου | 2013
- Νοτιάς | Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμέτης| 2016
Αν διαβάσετε προσεκτικά τη φιλοσοφία του Φεστιβάλ και τις ταινίες της λίστας που ακολουθεί, οφείλετε να βρείτε το λάθος, αφού παραβλέποντας τη διπλή παρουσία σκηνοθετών σε ένα πρόγραμμα μόλις 12 ταινιών, την πλήρη απουσία ταινιών από το 1930 μέχρι και το 1956, το εύλογο ερώτημα «που είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος;», καταλήγεις στο εντελώς εξής απίθανο γεγονός: από το 1983 μέχρι και το 2016 υπάρχουν 7 ταινίες αλλά μόνο δύο μυθοπλασίας, το «Από την Ακρη της Πόλης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη (1998) και ο «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη το 2016.
Φυσικά και δεν αναφερόμαστε περιπτωσιολογικά σε καμία από τις ταινίες και κανέναν από τους δημιουργούς των ταινιών που αποτελούν αυτή τη λίστα - μεταξύ μας είναι και όλες με μικρές εξαιρέσεις υπέροχες. Αλλά πώς μπορεί να μην σχολιάσει κανείς το γεγονός πως σε ένα αφιέρωμα που «φιλοδοξεί να αποτυπώσει την πορεία και τον πλούτο του ελληνικού κινηματογράφου» δεν υπάρχει καμία ταινία μυθοπλασίας από το 2000 και μετά - στα χρόνια που το ελληνικό σινεμά θριαμβεύει για πρώτη φορά τόσο μαζικά και με συνέπεια στο εξωτερικό - και υπάρχουν μόνο ντοκιμαντέρ;
Είμαστε σίγουροι πως πολλοί από τους δημιουργούς των ταινιών ενδεχομένως να αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους στο Φεστιβάλ ή κάποιες ταινίες να μην ήταν διαθέσιμες (λόγω διεθνών δικαιωμάτων), ωστόσο θα ήταν προτιμότερο μια 12άδα ταινιών που φέρει 100% τη σφραγίδα ενός καλλιτεχνικού επιμελητή να παρουσιάζεται ως τέτοια και όχι ως αντιπροσωπευτική της ιστορίας του ελληνικού σινεμά - ειδικά σε ένα φεστιβάλ που γίνεται για πρώτη φορά και με τη συμμετοχή φορέων όπως η Ταινιοθήκη και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Αλλο πρόσφατο παράδειγμα είναι το πρώτο - επίσης - Φεστιβάλ Σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου στη Μόσχα που ολοκληρώνεται στις 12 Οκτωβρίου. Αυτό πάλι «διοργανώνεται από το Σύλλογο Ελλήνων της Μόσχας σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την αλυσίδα κινηματογραφικών αιθουσών "Κινηματογράφος της Μόσχας", υπό την αιγίδα της Εθνοπολιτιστικής Αυτονομίας των Ελλήνων της Ρωσίας με την υποστήριξη του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας, της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού, της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας και του υπουργείου Πολιτισμού της Ρωσίας.»
Οι ταινίες που προβάλλονται εδώ είναι το «Ο Θεός Aγαπάει το Xαβιάρι» του Γιάννη Σμαραγδή, η «Σκόνη του Χρόνου» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, η «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη, «Ο Εχθρός μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, «Ουράνια» του Κώστα Καππάκα, «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη. Το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο, αφού εδώ οι διακηρύξεις περιττεύουν αλλά και μόνο ο τίτλος «Φεστιβάλ Σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου» θα ήταν πληρέστερος με μια ευρύτερη, αντικειμενικότερη και πιο πλουραλιστική επιλογή.
Πιο σωστό στην ονομασία του ήταν το «Αφιέρωμα στον Ελληνικό Κινηματογράφο στη Μόσχα» που διεξήχθη από τις 4 μέχρι τις 8 Οκτωβρίου 2016, συνδιοργάνωση του Υπουργείο Πολιτισμού της Ρωσίας και του Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελλάδος. Μην μπερδευτείτε, αυτό είναι άλλο Φεστιβάλ από το προηγούμενο και ενω από τον τίτλο του λείπει η σηματοδότηση «σύγχρονος», οι ταινίες που προβλήθηκαν ήταν οι εξής: «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη, «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου, «Τέλος Εποχής» του Αντώνη Κόκκινου και «Chevalier» της Αθηνάς Τσαγγάρη. Τι ωραίες ταινίες, ναι, αλλά θα αναρωτηθεί, ωστόσο, κανείς γιατί τόσο λίγες ταινίες σε κάτι που θέλει να λέγεται «αφιέρωμα».
Διαβάστε ακόμη
