Ενα χρόνο μετά την έναρξη της διακυβέρνησης της τρικομματικής κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, η πρόσφατη μετάβαση στο δικομματικό σχήμα Νέα Δημοκρατία - ΠΑΣΟΚ και ο ανασχηματικός που αναπόφευκτα ακολούθησε έφερε μαζί του και την επανασύσταση του Υπουργείου Πολιτισμού που μέχρι σήμερα ήταν απλώς ένα μέρος του πολυ-υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Καλά νέα, θα έλεγε κάποιος, αφού το προφανές αίτημα για την ύπαρξη ενός αυτόνομου Υπουργείου Πολιτισμού σε μια χώρα που ακόμη και στην ύστατη πτώση της κρατάει - αν και συχνά ερήμην της πολιτείας - τη σημαία του Πολιτισμού ως τελευταίο οχυρό της, γίνεται τώρα πραγματικότητα, ακόμη και υπό συνθήκες που κανείς δεν ξέρει αν υπαγορεύτηκαν από κοινή λογική ή από κομματικά παιχνίδια ισορροπίας.
Και κάπως έτσι έχουμε και πάλι Υπουργείο Πολιτισμού με Υπουργό τον Πάνο Παναγιωτόπουλο - έναν πρώην δημοσιογράφο - που θεωρήθηκε λογικό να μεταφερθεί από το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας, όπου και θήτευσε από την αρχή της τρικομματικής κυβέρνησης, σε αυτό της οδού Μπουμπουλίνας, ως τι;
Ως ειδικός σε θέματα Πολιτισμού, δηλαδή ένας εμπνευσμένος άνθρωπος έτοιμος να ασχοληθεί με το πιο ζωντανό και δημιουργικό κομμάτι της Ελλάδας ή ως απλώς ένα κομματικό στέλεχος που έπρεπε να συνεχίσει να είναι Υπουργός και μόνο άλλαξε διεύθυνση στο γραφείο που θα πηγαίνει κάθε πρωί από σήμερα;
Η απάντηση είναι εύκολη, αφού με ελάχιστες εξαιρέσεις, στο πολύπαθο Υπουργείο Πολιτισμού, δεν τοποθετήθηκε σχεδόν ποτέ κάποιος άνθρωπος του «πολιτισμού», κάποιος έτοιμος να ασχοληθεί σοβαρά με ό,τι άπτεται ενός Υπουργείου που θα μπορούσε να αποτελεί αυτή τη στιγμή το σημαντικότερο μαζί με αυτό των Οικονομικών και του Τουρισμού για την επόμενη μέρα αυτής της χώρας.
Αντίθετα και παραδοσιακά, το Υπουργείο Πολιτισμού υπήρξε πάντα τελευταίο τη τάξει, ένα εργαστήρι πειραμάτων για τις διαθέσεις της κάθε κυβέρνησης, χωρίς κανένα προφανή στόχο, κανένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, καμία οργανωμένη προσπάθεια στήριξης των τεχνών και των πολιτιστικών προϊόντων της χώρας, με αποτέλεσμα μια σειρά από νόμους που αλλάζουν κάθε φορά που αλλάζει ο Υπουργός και διάφορα ευχολόγια για πράγματα που θα γίνουν και δεν γίνονται ποτέ.
Οχι, δεν κρίνει κανείς τον Πάνο Παναγιωτόπουλο πριν φτάσουμε στο «εκ του αποτελέσματος» (αν και η διορία που δίνουν οι ειδικοί στην καινούρια κυβέρνηση είναι μόλις τριών μηνών, διάστημα σύντομο για να αποδείξει ένας Υπουργός το οποιοδήποτε έργο), αλλά και μόνο η τοποθέτηση του, μας υπενθυμίζει πως θα αργήσουμε πολύ να δούμε ένα Υπουργείο Πολιτισμού που να ανταποκρίνεται σε μια ιδέα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ο Πολιτισμός σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος (τρομάρα μας!).
Μαζί με το διάχυτο αίσθημα της αδιαφορίας που προδίδει η επιλογή του νέου Υπουργού, γεννιέται και αυτό του φόβου πως ακόμη και όσα (καλά ή κακά) άλλαξαν κατά τη διάρκεια της θητείας του Κώστα Τζαβάρα (τι ειρωνία που πριν λίγες μέρες ο ίδιος ανακοίνωσε όσα «θα» κάνει στη θητεία του - διαβάστε περισσότερα εδώ) θα αλλάξουν πάλι, το σινεμά και τα θέατρα θα βρεθούν πάλι σε «κατάσταση αναμονής» περιμένοντας νέες αποφάσεις και γενικά πάμε πάλι από την αρχή να δούμε που θα μας βγάλει.
Το μόνο καλό είναι πως όταν τελειώσει και αυτός ο Υπουργός, θα υπάρχει αυτόνομο Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο ωστόσο δεν αποκλείεται να καταργηθεί πάλι με τους επόμενους (ή και από τους ίδιους), αφού σε αυτή τη χώρα «πολιτισμός» θεωρείται μάλλον το αέναο στροβίλισμα γύρω από τον εαυτό μας.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Υπουργείο Πολιτισμού
