Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο άξιζε να περιμένει κάποιος για να δει το «Evil Dead» του Φέντε Αλβάρεζ δεν ήταν φυσικά ούτε οι μεγαλόστομες διακηρύξεις περί του «the most terrifying film you will ever experience» πάνω στο επίσημο πόστερ της ταινίας, ούτε τα εύσημα ενός σκηνοθέτη που κατάγεται από την Ουρουγουάη και που διαθέτει στο βιογραφικό του μια μικρού μήκους ταινία («Ataque de Pánico!» του 2009) που απλά έτυχε να γίνει youtube χιτάκι για τις μάζες.
Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο όλοι περιμέναμε το νέο «Evil Dead» ήταν γιατί ο ίδιος ο Σαμ Ράιμι και ο Μπρους Κάμπελ της αυθεντικής σειράς υπογράφουν την παραγωγή, θεωρώντας πως αυτό σημαίνει τουλάχιστον μια βαθμίδα παραπάνω προσοχής στο σενάριο, τη σκηνοθεσία και τις αναφορές στο θρύλο μιας ταινίας που τρεις δεκαετίες πριν έγινε instant classic και cult στη μυθολογία του κινηματογραφικού τρόμου, απλά και μόνο γιατί πατούσε πάνω στη μεγάλη ιστορία του ιταλικού τρόμου, στο παιχνίδι με τον θεατή, στη διαρκή έκπληξη, στο ανελέητο gore και στη low budget εφευρετικότητα ενός σπουδαίου σκηνοθέτη.
Χωρίς να χαλάσουμε καμία από τις εκπλήξεις της ταινίας του Αλβάρεζ που θα βγει στις ελληνικές αίθουσες ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα (όχι τυχαία, αφού το διαμελισμένο αρνί αποτελεί μια πρώτης τάξεως εισαγωγή για όσα θα ακολουθήσουν) με τίτλο «Το Πρόσωπο του Κακού», να τι αποκομίσαμε από την προβολή της:
Το «Evil Dead» του 2013 δεν είναι ακριβώς ριμέικ, ούτε ακριβώς σίκουελ της πρώτης ταινίας του 1981. Είναι μάλλον μια μείξη των παραπάνω, με πανομοιότυπα στοιχεία, ελάχιστες αλλαγές στα κίνητρα των ηρώων, λίγο πιο πολύ αίμα;
Οταν αρχίζει να βρέχει σε ένα θρίλερ, οι πιθανότητες να σταματήσει τη στιγμή που θέλεις είναι μηδαμινές.
Ο,τι ήταν αυθεντικό πριν τριάντα χρόνια, μοιάζει πλέον με κυριολεκτικά «τα ίδια και τα ίδια», ειδικά όταν ο σωρός των αμερικανικών horror movies που ξεφυτρώνουν ανεξέλεγχτα από το πουθενά μοιάζει να βασίζεται αποκλειστικά στο ανελέητο repeat.
Αν θέλετε να κόψετε τα ναρκωτικά, ξανασκεφτείτε το, ειδικά αν δεν έχετε χρήματα να πάτε στη Betty Ford και το μόνο που διαθέτετε είναι μια απομονωμένη καλύβα.
Η καλή ταινία τρόμου οφείλει να αντιμετωπίζει τις απιθανότητές της με χιούμορ, ειδικά όταν αποτελείται μόνο από τέτοιες.
Μια λεκάνη τουαλέτας που σπάει εύκολα είναι πάντα χρήσιμη. Οσο πιο βρώμικη, τόσο πιο χρήσιμη.
Ο αριθμός των διαμελισμένων άκρων καθώς και ο όγκος των σωματικών υγρών δεν εγγυώνται και σίγουρες ανατριχίλες στο κοινό, ειδικά όταν τα άκρα ανήκουν σε ήρωες που δεν σε ενδιαφέρουν.
Αν δεν θέλετε να γίνετε η «πουτάνα του διαβόλου», δεν είναι κάτι που εναπόκειται στη θέλησή σας.
Σαμ Ράιμι, παραδέξου το. Το έκανες για τα λεφτά!
Περισσότερα για το «Εvil Dead» του Φέντε Αλβάρεζ την Πέμπτη 1η Μαΐου. Μέχρι τότε διαβάστε και δείτε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την ταινία εδώ.
