Happiness Road (πόσο ειρωνικό το όνομα), πόλη Ζίλι, βορειοανατολικά της Κίνας. Η Ζίλι είναι η πρωτεύουσα των εργοστασίων φτηνού ρουχισμού, με πάνω από 180.000 sweatshops να απασχολούν εκατομμύρια οικονομικούς μετανάστες από την κινεζική επαρχία. Κυρίως νέα παιδιά, 20-25 χρονών, που καταφεύγουν στην πόλη για να δουλέψουν 15 ώρες την μέρα - χωρίς ασφάλεια, χωρίς υπερωρίες. Οι εργοδότες τους παρέχουν στέγη σε εργατικές κατοικίες, κοινόβια - χωρίς τρεχούμενο νερό ή θέρμανση. Από το 2015 έως και το 2019, ο Γουάνγκ Μπινγκ θα καταγράψει με την κάμερά του 2500 ώρες υλικού από τις διαδράσεις των νέων στις βιοτεχνίες και θα τα μοντάρει σ' ένα ντοκιμαντέρ που αγγίζει τις 4 ώρες. Φήμες θέλουν αυτό να είναι μόνο το πρώτο μέρος της μελέτης του (για αυτό και ο υπότιτλος «Ανοιξη»). Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μία 9ωρη περιήγηση στη (χαμένη) νιότη της κινεζικής εργατικής τάξης.
Οπως και στα προηγούμενα ντοκιμαντέρ του (το 9ωρο «West of the Tracks» ή το 8ωρο «Dead Souls»), ο Γουόνγκ επιλέγει την υπομονετική παρατήρηση, ως μέθοδο αποτύπωσης/αποκάλυψης της πραγματικότας. Εναν non-drama ντοκιμαντερίστικο φορμά, όπου ο σκηνοθέτης μοιάζει να περιμένει τη ζωή να φανερωθεί από μόνη της. Κι έτσι συμβαίνει.
Με την κάμερα στο χέρι ο Γουόνγκ μπαίνει μέσα στα υπερφωτισμένα στενά δωμάτια και καταγράφει ευέλικτα δάχτυλα να γαζώνουν με μεγάλη ταχύτητα και δεξιότητα πλαστικά φερμουάρ σε φτηνά υφάσματα. Ή τους ακολουθεί στα κοινόβια ερείπια-δωμάτιά τους, με τις πλαστικές λεκάνες που ξεκουράζουν τα πόδια τους όσο ταυτόχρονα τρώνε φτηνό take out φαγητό. Ωρα με την ώρα, τα παιδιά τον ξεχνάνε και ελευθερώνονται.
Κι εκεί, η νιότη παίρνει τον λόγο. Είναι συγκλονιστικό πώς παρόλες τις άθλιες συνθήκες οι νέοι άνθρωποι θα βρουν τον τρόπο να γελάσουν, να διασκεδάσουν, να φλερτάρουν. Οι ατάκες τους πετάγονται πιο γρήγορα κι από τα γαζιά της βελόνας τους, τα γέλια τους, τα πειράγματά τους, η ανησυχία τους για το αν φορτίστηκε το κινητό τους, αν έχουν μήνυμα από το κορίτσι τους. Μπορεί για εμάς αυτή η πολύβοη βαβέλ να μοιάζει με κόλαση, αλλά για εκείνους είναι η πρώτη ενηλικίωση. Η πρώτη φορά που έφυγαν από τα χωριά τους, μακριά από τους γονείς και τα σπίτια τους. Καπνίζουν, αλητεύουν, πειραματίζονται, αλλά το πρωί είναι πάλι πάνω από την ραπτομηχανή τους.
Ο Γουόνγκ δεν καταθέτει κάτι στρατευμένο, αλλά ούτε και πολιτικά ουδέτερο. Δεν τον ενδιαφέρει να καταδικάσει, όσο να καταλάβει. Τι μέλλον έχουν όλα αυτά τα παιδιά, που αυτή η επιβεβλημένη φτώχεια δεν τους επιτρέπει ούτε παρόν; Και κατά πόσο είναι οι ίδιοι κυρίαρχοι της ζωής τους; Δεν είναι τυχαία η σεκάνς μίας μητέρας που διαπραγματεύεται το αν η έγκυος κόρη της θα προλάβει να παραδώσει τα ρούχα που της αναλογούν ή θα κάνει έκτρωση για να βολέψει τον βιοτέχνη.
Σκουπίδια υπάρχουν παντού - στους δρόμους, στους διαδρόμους. Στα πατώματα των βιοτεχνιών τόνοι από κομμάτια υφάσματος, αφρολέξ, πλαστικού που περισσεύει από τα προκάτ ρούχα. Πέρα από τη ρύπανση, πέρα από τη βρωμιά, μοιάζει να πρωταγωνιστεί το ξόδεμα. Η σπατάλη της νιότης που θα μπορούσε να θριαμβεύσει, με αυτά τα ίδια επιδέξια ικανά χέρια, αν της είχαν δώσει άλλα εργαλεία, άλλες ευκαιρίες κι άλλα όνειρα.
Ισως το να παρακολουθήσει λοιπόν κανείς επί 4 ώρες να κλέβουν τη ζωή από τους νέους ανθρώπους, να είναι μία αναγκαία σύμβαση. Και μια ειρωνική τιμωρία made in China.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη βοήθεια πραγματοποίησης του ταξιδιού στο 76ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών._
