Το 1927, ένα μικρό κωφό κοριτσάκι το σκάει από το σπίτι του στο Νιου Τζέρσεϊ και καταφθάνει στη Νέα Υόρκη - στο Μπρόντγουεϊ και στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, σε δύο μέρη που συμβαίνουν θαύματα: στο ένα μπορείς να συναντήσεις την αγαπημένη σου ηθοποιό, εκείνη που σε κάνει να κλαις στην αίθουσα του βωβού σινεμά της εποχής, στο άλλο υπάρχει το «Wonderstruck» δωμάτιο που κρύβει θησαυρούς. Το 1977, όταν πεθαίνει η μητέρα του κι εκείνος χάνει προσωρινά την ακοή του λόγω ενός κεραυνού, ένα αγοράκι το σκάει από το σπίτι του και καταφθάνει στην Νέα Υόρκη ψάχνοντας τον πατέρα του. Μαζί του έχει μόνο ένα βιβλίο (το vintage πρόγραμμα του «Wonderstruck» δωμάτιου) και ένα σελιδοδείκτη του βιβλιοπωλείου που αγοράστηκε. Δύο παιδιά που τους ενώνει ένα αόρατο νήμα: βλέπουν, δεν ακούν, αλλά πάνω από όλα νιώθουν - αντιλαμβάνονται την μαγεία του κόσμου με την καρδιά, την αθωότητα αλλά και το πείσμα τους. Μακριά από τις οικογένειές τους ψάχνουν να βρουν την ταυτότητά τους. Και όταν νιώθουν μόνα στο σκοτάδι, ανάβει ένας προβολέας και συμβαίνουν θαύματα. Οπως στο σινεμά.
Η νέα ταινία του Τοντ Χέινς, μία τρυφερή ιστορία για τις εναλλακτικές μας οικογένειες, την αξία της φιλίας και το πώς βρίσκεις (στο σκοτάδι της ζωής ή της σκοτεινής αίθουσας) το δρόμο σου άφησε τους δημοσιογράφους κατασυγκινημένους στην πρωινή της προβολή.
Διαβάστε αναλυτικά: Την κριτική του «Wonderstruck» στο Flix
Αμέσως μετά, ο Τοντ Χέινς, η Τζούλιαν Μουρ, η Μισέλ Γουίλιαμς και τα πιτσιρίκια της ταινίας εμφανίστηκαν για το παραδοσιακό photocall μπροστά από τους φωτογράφους του φεστιβάλ κι έκαναν τις πρώτες δηλώσεις στην επίσημη συνέντευξη Τύπου της ταινίας.
Δύο εποχές, δύο παιδιά, δύο διαφορετικές Νέες Υόρκες Ο Τοντ Χέινς παραδέχεται ότι η πρόκληση να γυρίσει την κινηματογραφική διασκευή του «Wonderstruck» μυθιστορήματος που έγραψε και εικονογράφησε το 2011 ο Μπράιαν Σέλζνικ (ο δημιουργός και του «The Invention of Hugo Cabret» όπου βασίστηκε το «Ηugo» του Μάρτιν Σκορσέζε) είχε να κάνει με την ιδέα να αφηγηθεί μία ιστορία σε δύο εποχές. «Δημιουργεί ένα μυστήριο η κατασκευή της αφήγησης. Γιατί δύο ιστορίες μέσα σε μία ταινία; Γιατί δύο διαφορετικές εποχές; Γιατί δύο διαφορετικοί ήρωες; Ηταν μία έντονη κινηματογραφική ιδέα στο χαρτί. Σε κάνει να θέλεις να τα ακολουθήσεις το μυστήρο και τα κλού για να δεις αν θα συναντηθούν, πώς θα συναντηθούν. Κι από την πλευρά της αφήγησης, αλλά και η πρόκληση της σκηνοθεσίας, οι αισθητικές διαφορές, το έγχρωμο και το μαυρόασπρο, οι σκηνογραφικές και στιλιστικές επιλογές έκαναν το υλικό εξαιρετικά πλούσιο για να του αντισταθώ...»
Οχι νοσταλγία, αλλά σεβασμός στην ιστορία Ο Χέινς παραδέχεται ότι η ταινία είναι ένας φόρος τιμής στο σινεμά, αλλά και μία αφορμή για να υποκλιθεί κανείς σε εποχές που ήταν πιο «χειροποίητες». «Η ταινία αφιερώνεται σε όσους κατασκεύαζαν κόσμους με τα ίδια τους τα χέρια - κινηματογραφικά συνεργεία, μακετίστες, σκηνοθέτες. Με τα χέρια φτιάχνεις μινιατούρες, χέρια έφτιαξαν τα εκθέματα των μουσείων, χέρια κινούνται για να μιλήσουν μια ολόκληρη γλώσσα, αυτή των κωφών...»
O Tοντ Χέινς θαυμάζει τον παιδικό κόσμο «Ολα ξεκίνησαν με τον τρόπο που ο Μπράιαν σκιαγράφησε αυτή την ιστορία κι αυτά τα παιδιά. Συχνά στις ταινίες αποτυπώνουμε τον παιδικό κόσμο στερεότυπα. Δίνουμε στα παιδιά μία κλισέ οντότητα, μελό και αφελή. Ξεχνάμε ότι τα παιδιά μπορούν να αισθανθούν πολύπλοκα συναισθήματα, έχουν ενσυναίσθηση κι ένστικτο και χειρίζονται εμπειρίες πολύ πιο σύνθετες από ό,τι εμείς τους αναγνωρίζουμε. Οι δύο (ή μάλλον τρεις) ήρωες έχουν κόψει το λώρο από τις οικογένειές τους κι έχουν βγει στον κόσμο για να βρουν ποιοι είναι. Νιώθω ιδιαίτερα τυχερός που βρήκα τους ηθοποιούς που βρήκα. Τα παιδιά μου είναι ένα δώρο, ένα δώρο για κάθε σκηνοθέτη...»
Πόσο υπέροχη η Μίλισεντ Σίμοντς Η απίστευτα εκφραστική, ταλαντούχα πιτσιρίκα ηθοποιός του, ένα κωφό κορίτσι που έκλεψε όλες τις σκηνές της στη μεγάλη οθόνη και φώτισε και τη συνέντευξη Τύπου.
Η Τζούλιαν Μουρ αγαπά τον Τοντ Χέινς. Πολύ. Aυτή ήταν η τέταρτη φορά που η Μουρ στήθηκε μπροστά από το φακό του Χέινς, με απόλυτη εμπιστοσύνη («Safe», «Far from Heaven» και ως Τζόαν Μπαέζ στο «I'm Not There»). «Ο Τοντ δεν είναι απλά φίλος. Είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης και συνεργάτης γιατί με γοητεύει με την ευκρίνεια του οράματός του. Πάντα διαβάζω το σενάριο, ναι, όσο φίλος κι αν είναι πάντα το διαβάζω, όμως αυτό που ερωτεύομαι είναι ο τρόπος που εξηγεί ο ίδιος τι θέλει να κάνει. Εκείνος σε βάζει στην καριδά της ιστορίας. Κι αυτό δεν σταματά ούτε όταν ξεκινά το γύρισμα. Δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα στις ταινίες του Τοντ. Τα κάνει όλα εκείνος για σένα, απλά εμφανίσου. Στις ταινίες του Τοντ η ατμόσφαιρα, η θέση της κάμερας, η φωτογραφία - όλα σε βάζουν μέσα στο όραμά του - δεν είσαι απέξω να κοιτάς, είσαι μέσα. Αυτή η γενναιοδωρία του είναι για μένα ερωτεύσιμη και ταυτόχρονα, ως ηθοποιός, νιώθω μεγάλη ασφάλεια...»
Ο Τοντ Χέινς αγαπά την Τζούλιαν Μουρ. Πολύ. «Είναι υπέροχη. Είναι ευλογία για κάθε σκηνοθέτη. Κατάλαβε έναν πολύ δύσκολο χαρακτήρα ήδη από το χαρτί. Της έδωσε διαστάσεις που εγώ ακόμα έψαχνα, μία συγκεκριμμένη οντότητα και μία διαύγεια στην εικόνα της που εγώ δεν είχα βρει ακόμα. Η Τζούλιαν την έφερε στη ζωή, όχι εγώ....»
Η Τζούλιαν Μουρ στο να ερμηνεύει μία ηθοποιό του βωβού «Ηταν πολύ διασκεδαστικό! Τρελαίνομαι να πειραματίζομαι με το σινεμά είδους. Πιστεύω ότι πάντα κοιτάμε το κινηματογραφικό στιλ, αλλά στην ουσία μέσα στο σινεμά είδους υπάρχει καρδιά και ανθρωπιά - αρκεί να τη βρεις. Αυτό με ξετρελαίνει: να βρω όσα κρύβονται κάτω από την αισθητική επιφάνεια. Μελέτησα λοιπόν βωβό κινηματογράφο, έψαξα τις ταινίες και θέλησα να αποδώσω κάτι παραπάνω από τη φόρμα τους...»
Η Τζούλιαν θεωρεί ότι έμαθε τη νοηματική, μεγάλο δώρο «Μου άνοιξε μία πόρτα σε μία μορφή επικοινωνίας που δεν είχα. Εχω γεννηθεί για να επικοινωνώ. Για αυτό έγινα ηθοποιός. Θέλω να μπαίνω μέσα σε άλλες κουλτούρες. Ολα έχουν να κάνουν με το πόσο ανοικτοί είμαστε. Πώς επικοινωνούμε, πώς χρησιμοποιούμε τη γλώσσα, τα χέρια, το σώμα, εμάς για να επικοινωνήσουμε με τον δίπλα μας...»
Η Μισέλ Γουίλιαμς αγκαλιάζει την Τζούλιαν Μουρ «Επιτρέψτε μου να πω πόσο χαίρομαι που κάθομαι δίπλα στην Τζούλιαν Μουρ. Δεν είχαμε σκηνές μαζί και την αγαπώ πολύ!»
Η ζωή δυστυχώς μιμείται την τέχνη Η ερώτηση για το αν η Μισέλ Γουίλιαμς μπορούσε να ταυτιστεί με τη μητέρα που έπρεπε να εξηγήσει στο παιδί της το κενό του πατέρα του, δεν απαντήθηκε κίτρινα (καθώς η Γουίλιαμς έζησε παρόμοιες στιγμές μετά το χαμό του Χιθ Λέτζερ με τον οποίο έχει μία κόρη), αλλά απαντήθηκε. «Το ότι είμαι μητέρα έχει διαλύσει κάθε άλλη ταυτότητα μου. Αυτός ο άνθρωπος είμαι πρώτα από όλα: μητέρα. Οπότε όταν ερμηνεύω μητέρες, το φίλτρο, οι αποφάσεις μου, όλα επηρεάζονται...»
Ο Τοντ Χέινς υποστηρίζει ότι η Amazon δεν είναι Netflix Mετά τις αντιδράσεις για το πώς το Netflix έχει διαλύσει την κινηματογραφική εμπειρία και έχει εισχωρήσει με τις παραγωγές του και στο φεστιβάλ Καννών (θυμηθείτε τη δήλωση του Πέδρο Αλμοδόβαρ στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου της κριτικής επιτροπής), ο Χέινς υποστήριξε την Amazon Films που υπογράφει την παραγωγή του «Wonderstruck»: «To κινηματογραφικό κομμάτι της Amazon έχει δημιουργηθεί από σινεφίλ για σινεφίλ. Προσπαθούν να στηρίξουν πραγματικά το ανεξάρτητο σινεμά και το όραμά του και να αφήσουν το σημάδι τους στη σύγχρονη κινηματογραφική αγορά όπου όλα είναι ρευστά. Ομως αγαπούν το σινεμά. Οσο η προσέγγιση του Netflix προς την παραδοσιακή κουλτούρα κινηματογραφικής διανομής δεν είναι ξεκάθαρη, η Amazon στηρίζει ταινίες όπως το «Wonderstruck» που είναι ξεκάθαρο ότι θα συναντήσουν το κοινό τους στις αίθουσες. Η Amazon έχει δεσμευτεί ότι θα παρέχει την εμπειρία της κινηματογραφικής αίθουσας...»
