Φτάνοντας αισίως στην 20η του ταινία, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ βρέθηκε για ακόμη μια φορά στο Φεστιβάλ Καννών για να παρουσιάσει τη «Julieta», η οποία βγήκε ήδη στις ισπανικές αίθουσες εν μέσω του σκανδάλου που βρήκε το όνομα των δύο αδελφών Αλμοδόβαρ στη λίστα των Panama Papers, αναγκάζοντας την παραγωγή να ακυρώσει οποιαδήποτε προώθηση για την ταινία περιλάμβανε συνέντευξη του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Η καυτή ερώτηση έγινε φυσικά, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ την απέφυγε χαριτωμένα και έτσι η συνέντευξη Τύπου της ταινίας απλώθηκε στο πολύχρωμο σύμπαν του Ισπανού δημιουργού. Στο πλευρό του, ανάμεσα σε καστ και παραγωγούς οι δύο ηθοποιοί (Εμα Σουάρεζ και Αλεξάντρα Ουγκάρτε) που υποδύονται την Χουλιέτα και η ανεξάντλητη Ρόσι Ντε Πάλμα.
Συνειδητοποίησα ότι το «Julieta» ήταν το 20ο φιλμ που κάνω στα γυρίσματα. Δεν επηρέασε σε τίποτα τον τρόπο με τον οποίο γράφτηκε το σενάριο ή τον τρόπο με τον οποίο το σκηνοθέτησα.
Δεν έχω το ταλέντο του Γουντι Αλεν ή το ταλέντο του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Σέβομαι την επιθυμία τους να δείξουν τις ταινίες τους εκτός Διαγωνιστικού Προγράμματος, αλλά αφού είμαι εδώ προτιμώ να διαγωνιστώ. Ετσι θα είναι πιο συναρπαστικό και για τον κόσμο που θα δει την ταινία και για μένα. Δεν είμαι ακόμη ιερή αγελάδα.
Δεν έχω μια καλή και σύντομη απάντηση για το γιατί χρησιμοποιώ τόσο χρώμα στις ταινίες μου. Είμαι παιδί του technicolor. Οι πρώτες ταινίες που θυμάμαι να βλέπω ήταν technicolor. Και έτσι όταν ξεκίνησα να κάνω σινεμά ήθελα να δώσω την ίδια αίσθηση του χρώματος με τα έντονα κοντράστα. Επίσης είμαι παιδί των 60s, δηλαδή της ποπ αρτ. Ολα αυτά οδηγούν στην υπερβολική χρήση του χρώματος που διακρίνει το έργο μου. Επίσης και μια ιστορία: οταν γύριζα τις «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» έμαθα, όχι από την ίδια, πως η μητέρα μου φορούσε μαύρα λόγω πένθους όταν με συνέλαβε. Μπορεί το μαύρο χρώμα να είναι glamorous και σικ, ειδικά εδώ στις Κάννες πάνω στο κόκκινο χαλί, αλλά όταν στο επιβάλλουν από παιδί είναι κατάρα. Νομίζω πως από εκεί προέρχεται η οργισμένη μου αγάπη στο χρώμα.
H πηγή για το σενάριο ήταν τρεις ιστορίες της Αλις Μουνρό. Τρεις ανεξάρτητες ιστορίες. Η αρχική ιδέα ήταν να γυριστεί στα αγγλικά και στη Νέα Υόρκη. Μετά αποφάσισα να το μεταφέρω στην Ισπανία. Και έτσι ξέχασα την Μουνρό - αν και είναι πανταχού παρούσα - και επέστρεψα σε ένα μέρος από το οποίο δεν θα φύγω ποτέ: το σύμπαν των γυναικών. Εχω κάνει πολλές ταινίες με μητέρες, αλλά αυτή αν τη συγκρίνεις με άλλες ηρωίδες είναι η πιο ευάλωτη, η πιο αδύναμη, η λιγότερο δυνατή να αντισταθεί. Παλεύει με απελπισία, ειδικά αν τη συγκρίνουμε με άλλες που ήταν τόσο δυνατές που έμοιαζαν έξω από τα ανθρώπινα μέτρα.
Δεν ήξερα από την αρχή ότι θα είχα δύο ηθοποιούς για να παίξουν την κεντρική ηρωίδα. Είχα μιλήσει με μια Αμερικανίδα ηθοποιό, όταν ακόμη το πρότζεκτ ήταν αγγλόφωνο. Ηταν ενιθουσιασμένη που θα δουλέψει μαζί μου. Είχα όμως αμφιβολίες. Και όταν έχεις έστω και την ελάχιστη αμφιβολία καλό είναι να μην προχωράς σε μια απόφαση. Οι συνεργάτες μου μου είπαν να ξαναγράψω την πρώτη γραφή του σεναρίου μεταφέροντας τη δράση στην Ισπανία. Οι οικογένειες είναι φυσικά διαφορετικές στην Ισπανία απ' ότι στην Αμερική. Στην Αμερική μια μητέρα ξέρει ότι το παιδί της θα φύγει κάποια στιγμή, στην Ισπανία δεν κόβουμε τους δεσμούς μας με την οικογένεια ακόμη και όταν φεύγουμε από το σπίτι. Στη μεταφορά του, σκέφτηκα και την ιδέα των δύο διαφορετικών ηθοποιών. Το έχει κάνει και ο Λουίς Μπουνιουέλ πολύ καλύτερα βέβαια στο «Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου».
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Julieta» του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Δεν είμαι και πολύ πιστός, όταν διασκευάζω κάποιο βιβλίο. Αλλά σέβομαι την Αλις Μουνρό. Είναι μια γυναίκα που εκτιμώ πολύ. Μια νοικοκυρά σαν κι εμένα. Μια νοικοκυρά που γράφει, σκέφτεται, αλλά δεν έχει χρόνο να αφιερωθεί στα βιβλία της γιατί τα παιδιά της της τρώνε χρόνο. Κατά τη διάρκεια του ύπνου σκέφτεται και όταν κάθεται πλέον να γράψει έχει δημιουργήσει τους ήρωες και τις ιστορίες της πρώτα στο μυαλό της.
Το όνομα μου και το όνομα του αδερφού μου ήταν από τα λιγότερα σημαντικά που εμφανίστηκαν στις λίστες των Panama Papers. Ο Τύπος στην Ισπανία μας παρουσίασε σαν να ήμασταν τα πιο βαρυσήμαντα πρόσωπα μέσα στις λίστες και αυτό είναι άδικο. Αν ήταν credits ταινιών, δεν θα ήμασταν ούτε κομπάρσοι. Δεν ξέρουμε τι είναι ακόμη όλο αυτό. Δεν έχει γίνει σωστή έρευνα. Οπως δεν σταμάτησε και εσάς να δείτε την ταινία και να σας αρέσει, εύχομαι το ίδιο να γίνει και με όλους τους θεατές.
Διαβάστε ακόμη: Και το όνομα του Πέδρο Αλμοδόβαρ στη λίστα των Panama Papers
Ταυτίζομαι με όλους τους χαρακτήρες μου. Οι ταινίες μου είναι 20 σκαλιά που με αντιπροσωπεύουν απόλυτα. Δεν έγραψα ποτέ καμία αυτοβιογραφία και έχω απαγορέψει - και σας ζητάω το ίδιο και από εδώ τώρα να μου το υποσχεθείτε - οποιαδήποτε βιογραφία, επίσημη ή όχι. Η ζωή μου βρίσκεται μέσα σε αυτές τις 20 ταινίες. Σε στιγμές αυτών των ταινιών. Η καρδιά μου βρίσκεται στην πιο ώριμη ηλικία της, όπως ακριβώς η δεύτερη φάση της Χουλιέτα.
Δεν νιώθω ότι έχω γεράσει, αλλά οδεύω προς τα κει. Μου αρέσει να επαναλαμβάνω αυτό που λέει ο Φίλιπ Ροθ πως «τα γηρατεία δεν είναι αρρώστια, είναι σφαγή». Ετσι νιώθω το πέρασμα του χρόνου. Ωστόσο δεν θα μπορούσα να κάνω αυτήν την ταινία παρά μόνο τώρα που είμαι 60 κάτι ετών (σ.σ. για την ακρίβεια είναι 66). Δεν νοσταλγώ το παρελθόν. Αλλά μου λείπει η νεότητά μου. Και μου λείπουν και τα 80s. Γενικά επέλεξα να προσέχω την υγεία μου, πράγμα το οποίο είναι θλιβερό, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος αν θέλεις να μπορείς να συνεχίσεις να δουλεύεις.
