Σήμερα το πρωί στην αίθουσα Lumiere του Palais Des Festivals το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» προβλήθηκε στην τεράστια οθόνη που του αξίζει. Οι συνήθως κυνικοί κριτικοί κινηματογράφου ούρλιαζαν και χειροκροτούσαν σαν μικρά παιδιά, ενώ το action της οθόνης ένιωθες να πριζώνει την κάθε καρέκλα ξεχωριστά. Χαμογελαστά πρόσωπα, standing ovation και η αυθεντική, παιδική σχεδόν, χαρά του να βλέπεις σινεμά που γεμίζει όλες σου τις αισθήσεις, χωρίς να σε εξαπατά. Ενα blockbuster για τον αμφιβληστροειδή, για το στομάχι, αλλά και για το μυαλό. Κερασάκι στην τούρτα: μία action ταινία με γυναίκα πρωταγωνίστρια, επί ίσοις όροις με τον άντρα - ασυμβίβαστα σκληρή, ισότιμα ηρωική, kicking serious ass.
Διαβάστε επίσης: Το Flix βάζει 4 αστεράκια στο «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής»
Τον ενθουσιασμό μας εισέπραξαν από το πρώτο δευτερόλεπτο που μπήκαν στην αίθουσα Τύπου των Καννών ο genius σκηνοθέτης Τζορτζ Μίλερ, o παραγωγός του Νταγκ Μίτσελ, η σύζυγος και μοντέζ του Mάργκαρετ Σίξελ και, φυσικά, οι πρωταγωνιστές του - Τομ Χάρντι, Σαρλίζ Θερόν και Νίκολας Χουλτ.
.
Διαβάστε όσα μάθαμε μετά από μία ώρα μαζί τους:
Ο Τζορτζ Μίλερ δεν ήθελε απαραίτητα να γυρίσει άλλη μία Mad Max ταινία: «Δεν ήταν μέσα στις φιλοδοξίες μου. Μέχρι που μου σφηνώθηκε η ιδέα στο μυαλό και ήταν δύσκολο μετά να τη βγάλω. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μας έπαιρνε 12 χρόνια να την τελειώσουμε. Τελειώσαμε, κυριολεκτικά, 2 εβδομάδες πριν...»
Ηθελε να γυρίσει μία ταινία χωρίς διάλογο: «Ηθελα να κάνω μία ταινία που θα τη βίωνες ως μία εκτεταμμένη καταδίωξη. Ηθελα να κάνω μία ταινία που, όπως είχε πει κι ο Χίτσκοκ κάποτε "θα μπορούν να δουν στην Ιαπωνία, χωρίς υπότιτλους". Για αυτό και ξεκίνησα χωρίς διαλόγους. 500 storyboards στους τοίχους του σπιτιού μου. Μετά το τοποθέτησα όλο αυτό σ' ένα εντελώς άτυπο σενάριο. Ηταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστεί...»
Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή της ταινίας; Πρώτα από όλα να σας πω ότι πήγαμε με πραγματικά αυτοκίνητα και πραγματικούς ανθρώπους στην πραγματική έρημο. 7 μήνες γυρισμάτων στην έρημο της Ναμίμπια. Δεν υπήρχε μία μέρα που να μην πιστεύω ότι ήμασταν τρελοί. Η πιο απαιτητική σεκάνς ήταν η καταδίωξη με τους άντρες πάνω στους πασσάλους. Αρχικά ήταν να τους προσθέσουμε με CGI. Ομως γρήγορα κατάλαβα ότι και αυτό έπρεπε να είναι αληθινό. Πειστήκαμε ότι αυτά τα ρημάδια ήταν ασφαλή - τόσο ασφαλή ώστε να βάλουμε και τον Τομ πάνω σ' ένα από αυτά. Εγώ φοβάμαι τα ύψη. Ο Τομ, όταν ήταν στην κορυφή μου ομολόγησε ότι φοβόταν τα ύψη. Κι όμως το κάναμε. Δεν ξέρω πώς. Γιατί είναι ένα θέμα να γυρίσεις μία επικίνδυνη σκηνή. Να γυρίσεις όμως μία επικίνδυνη σκηνή, σε τέτοιες ταχύτητες, με τέτοια χορογραφία κινήσεων και να πετυχαίνεις να βρίσκεσαι στη θέση σου για την κάμερα, είναι κάτι πολύ πολύ διαφορετικό...»
Τρόμαξε ο Τομ Χάρντι μπροστά στη σύγκριση με τον Μελ Γκίμπσον; «Φυσικά! Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Αρχικά, όπως κάθε ηθοποιός που παίρνει έναν ονειρεμένο ρόλο, ενθουσιάστηκα. Σταδιακά, συνειδητοποίησα την παγίδα. Ο Μad Max είναι απόλυτα ταυτισμένος με τον Μελ Γκίμπσον. Ο κόσμος αυτόν θέλει να δει. Μιλώντας όμως με τον Τζορτζ συνειδητοποίησα σιγά σιγά ότι δε χρειάζεται να αποδείξω τίποτα. Δε χρειάζεται να κάνω κάτι καινούργιο, δε χρειάζεται να αλλάξω κάτι. Το θέμα είναι ότι όλο αυτό ήταν ένα ταξίδι. Ενα ταξίδι που συνεχίζει τον μύθο του Mad Max. Χαίρομαι πολύ που το έκανα...»
Δεν αναρωτήθηκε κάποια στιγμή ο Τομ Χάρντι «τι γυρεύουν όλες αυτές οι γυναίκες δίπλα του; Πώς είναι δυνατόν η Furiosa να έχει τους προβολείς σε μία Mad Max ταινία;» Οχι. Ούτε για ένα λεπτό. Γιατί; Γιατί έχουμε 2015!
Είναι φεμινιστική ταινία, Σαρλίζ; Δεν το συνειδητοποίησα από την αρχή. Δεν υπήρχε ατζέντα. Εγώ ήμουν πολεμίστρια σε αποστολή. Ο Mad Max είναι σα λυσσασμένο αγρίμι. Ναι ήμασταν ισάξιοι. Ηταν πολύ ωραίο να σου επιτρέπουν να παίζεις στην άμμο της παιδικής χαρά, επιτέλους. Κυριολεκτικά, στην άμμο. Ηταν υπέροχο να παίζεις μία δυνατή γυναίκα που δεν προσπαθεί να είναι «άντρας». Είναι μία δυνατή γυναίκα.
Το κομμένο χέρι της Φουριόζα: Το είχε από την αρχή. Από τα story boards. Επρεπε να δείχνει ότι έχει περάσει πολλά. Οτι ήταν μάχιμη, ασυμβίβαστη. Αυτός ήταν ο σκοπός. Ομως κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι θα μας κόστιζε πολύ το κομμένο χέρι. Σκεφτήκαμε να μην ακολουθήσουμε την ιδέα. Τότε ήταν που η Σαρλίζ πάτησε πόδι: «ξέχνα το» μου είπε. «Θα έχω κομμένο χέρι - τέλος».
Για ποιο λόγο είναι περισσότερο περήφανος ο Νίκολας Χουλτ; «Για το πόσο πραγματική βιώνεται η ιστορία. Πόσο αληθινός είναι ο δρόμος. Μέσα στο εξοργιστικά visual του περίβλημα, υπάρχει αλήθεια. Κι αυτό ήθελε πολλή δουλειά. Ο Τζορτζ μάς εξήγησε όλη την μυθολογία πίσω από κάθε λεπτομέρεια: τα πάντα για το παρελθόν των χαρακτήρων μας, τα πάντα για το κάθε όχημα, το κάθε όπλο, την κάθε ουλή. Αυτό φαινόταν αρχικά χρονοβόρο και άχρηστο, όμως όλες αυτές οι λεπτομέρειες έκαναν ένα σύνολο που το πιστεύεις...»
Τι είναι η ταινία: reboot, sequel, prequel, midquel; «Η δράση συμβαίνει σίγουρα κάποια στιγμή μετά το «Beyond Thunderdome» αλλά είναι αδιευκρίνιστο το πότε ακριβώς. Αλλωστε ποτέ δεν με ενδιέφερε η χρονολογική σειρά. Δεν έγραψα ποτέ, καμία από τις ιστορίες, με χρονολογική σύνδεση. Ας το ονομάσουμε «ένα επεισόδιο από τον κόσμο του Mad Max».
Αγαπήσαμε τον τύπο με την ηλεκτρική κιθάρα που οδηγεί την πομπή: «Σκεφθείτε το: είναι λογική λεπτομέρεια» (όλη η αίθουσα σκάει στα γέλια). «Οχι, σοβαρά τώρα: όταν είσαι στο στρατόπεδο, ντραμς ή τρομπέτες κυρήσσουν την έναρξη ενός πολέμου. Οταν όμως είσαι στο δρόμο; Εκεί, στα γκάζια, θέλεις ηλεκτρικές κιθάρες. Επίσης, επειδή πρόκειται για ταινία και οι ταινίες έχουν διττή σημασία, μου άρεσε το γεγονός ότι θα χρησιμοποιούσα την κιθάρα κάποια στιγμή ως όπλο...»
Με πόσο υλικό κατέληξε στα χέρια της η μοντέζ και σύζυγος του Τζορτζ Μίλερ, Μάγκι Σίξελ; «Καταλήξαμε με 450 ώρες υλικού. Κι αυτό γιατί τοποθετήσαμε 3 με 4 ψηφιακές κάμερες σε κάθε αυτοκίνητο και άλλες τόσες στην έρημο. 6000 ώρες μοντάζ. Ναι, ήταν δύσκολο να μείνουμε με μόνο δύο ώρες ταινίας...»
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Τομ Χάρντι; «Για 7 μήνες ένιωθα ότι έκανα ασύνδετα πράγματα. Ηξερα ότι ο Τζορτζ έχει ένα σύνθετο όραμα. Ηταν απελπιστικό για μένα, για τον τρόπο που δουλεύω ως ηθοποιός, να μην μπορώ να δω το σύνολο. Ακολουθούσα οδηγίες του για εκείνο το λεπτό. Και μετά το επόμενο. Λεπτό-λεπτό γυρίστηκε η ταινία. Θέλω να του ζητήσω συγγνώμη. Οταν είδα το τελικό αποτέλεσμα κατάλαβα ότι ήταν αδύνατο να μου εξηγήσει ακριβώς αυτό που οραματίστηκε. Ηξερα ότι ήταν ευφυής σκηνοθέτης. Επρεπε να δω την ταινία για να καταλάβω πόσο ευφυής...»
Τι είπε ο Μελ Γκίμπσον στον Μίλερ για την ταινία; «Είχα να δω τον Μελ πάρα πολλά χρόνια. Και, ξέρετε, ο Μελ είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να πει ψέμματα. Καθόταν πίσω μου στην πρεμιέρα και στο πρώτο εικοσάλεπτο άρχισε να χαχανίζει. Μετά άρχισε να γελά και να μου κλωτσά την καρέκλα. Μου έδινε φιλικές γροθιές στην πλάτη σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ετσι κατάλαβα ότι του άρεσε. Ξέρετε, για μένα αυτό ήταν μία πολύ συναισθηματική στιγμή: όταν ο Μελ μάς αγκάλιασε και μένα και τον Τομ. Γιατί ράγισε η καρδιά μου παρακολουθώντας τι συνέβη στον Μελ τα περασμένα χρόνια. Εγώ πάντα τον θυμάμαι ως έναν υπέροχο, υπέροχο άντρα...»
Η Σαρλίζ Θερόν δε θεωρεί ότι πρόκειται για ταινία επιστημονικής φαντασίας «Πραγματικά πιστεύω ότι πρόκειται περισσότερο για παραβολή για όλες τις καταστροφές που έχει επιφέρει ο άνθρωπος στον πλανήτη. Το περιβάλλον, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η λειψυδρία. Οταν γυρίζαμε τη σκηνή με την αμμοθύελλα πίστεψα ότι ήταν ένα εντυπωσιακό action εύρημα. Και μετά είδα μία παρόμοια αμμοθύελλα στις ειδήσεις - κάπου στην Ασία- και πάγωσα. Ανατρίχιασα. Πόσο μακριά είμαστε από ένα τέτοιο μέλλον, αν δεν συμμορφωθούμε;»
Τι ένιωσε η Σαρλίζ Θερόν όταν είδε την ταινία; «Με επέστρεψε στα παιδικά μου χρόνια στην Νότιο Αφρική όταν έβλεπα ταινίες και ενθουσιαζόμουν. Με βοήθησε το γεγονός ότι πέρασε καιρός από το γύρισμα, λόγω του post production. Μου έδωσε απόσταση. Οταν μπήκα να δω την ταινία δεν πίστευα καν ότι έπαιζα εγώ. Την έβλεπα με τον ενθουσιασμό του θεατή..»
Ποιος ήταν ο Νο1 φόβος του Τζορτζ Μίλερ; «Η ασφάλεια του συνεργείου μου και των ηθοποιών μου. Οταν κινείσαι με αυτά τα μηχανήματα, με αυτούς τους ρυθμούς, στην έρημο της Αφρικής, κι έχεις ένα συνεργείο χιλίων ατόμων, φοβάσαι. Ολα αυτά που χρησιμοποιούσαμε ήταν πραγματικές πολεμικές μηχανές. Το στομάχι μου ήταν κόμπος: αν κάτι πήγαινε στραβά, τότε θα συνέβαινε κάτι πολύ πολύ κακό. Κι όμως, φτάσαμε εδώ χωρίς ούτε ένα σπασμένο κόκκαλο. Πολλά κοψίματα, μελανιές, αλλά ούτε ένα σπασμένο κόκκαλο...»
Πότε θα γυρίσει την επόμενη ταινία στο franchise του Mad Max; «Ξέρετε πώς νιώθω; Σαν γυναίκα που μόλις γέννησε ένα πολύ μεγάλο μωρό. Σαν ταλαιπωρημένη λεχώνα που κάποιος την ρωτάει: πότε θα κάνεις το επόμενο; Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να το σκεφτώ. Μόλις γέννησα. Αν όμως το έχουμε όρεξη, όλη η ομάδα, υπάρχουν ιστορίες στην έρημο που μπορούν να ειπωθούν...»
