Ο Ζακ Οντιάρ είναι λιγομίλητος. Ετσι ήταν πάντοτε. Δεν νιώθει βολικά με τους δημοσιογράφους. Μέσα στα χρόνια είναι πάντοτε πρόθυμος να εξηγήσει τις ταινίες του και να μιλήσει γι' αυτές, αλλά αποφεύγει να εμβαθύνει στις επίμονες ερωτήσεις που του κάνεις για τις κινηματογραφικές επιλογές του, τον τρόπο με τον οποίο ανακυκλώνει με εντυπωσιακό τρόπο την ίδια ιστορία ενός άντρα στο μέσο μιας εμπόλεμης κατάστασης, ακόμη κι αν αυτός ο πόλεμος διαδραματίζεται στο μέσο ενός γκανγκστερικού ψυχολογικού θρίλερ («Κοίτα τους Ανδρες Οταν Πέφτουν»), ενός δράματος φυλακών («Ο Προφήτης»), μιας επώδυνης ερωτικής ιστορίας («Σώμα με Σώμα») ή στα φλεγόμενα προάστια του Παρισιού («Dheepan»).
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Dheepan»
Πολιτικός σκηνοθέτης ακόμη και όταν ο ίδιος αρνείται το χαρακτηρισμό, ο Ζακ Οντιάρ δέχεται την επισήμανση πως το «Dheepan» είναι μια ταινία για το σήμερα ενός κόσμου που ζει στην αφάνεια, με ήρωες μια «πλαστή» οικογένεια προσφύγων πολέμου από τη Σρι Λάνκα - με κεντρικό πρωταγωνιστή έναν στρατιώτη Ταμίλ - που καταλήγουν στα προάστια του Παρισιού για να επαναπροσδιορίσουν τους όρους των οικογενειακών δεσμών, του πολέμου και του δυτικού ονείρου.
«Το "Dheepan" δεν είναι μια πολιτική ταινία επειδή έχει ήρωες μετανάστες, ούτε επειδή διαδραματίζεται στα προάστια του Παρισιού, αλλά επειδή είναι μια ταινία με Ταμιλ που γυρίστηκε στη Γαλλία με γαλλικά λεφτά και στη γλώσσα τους», δηλώνει ο Ζακ Οντιάρ που επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ντιπάν τον Τζεσουθάσαν Αντονιθάσαν, έναν πρώην εκπαιδευμένο στρατιώτη των Ταμίλ, νυν συγγραφέα και ερασιτέχνη ηθοποιός, ο οποίος φυλακίστηκε για την αντικαθεστωτική του δράση πριν φτάσει στη Γαλλία το 1997, σε ηλικία 25 ετών, αναζητώντας πολιτικό άσυλο.
Με τη βία να πρωταγωνιστεί και εδώ - όπως σε όλες τις ταινίες του, ο Ζακ Οντιάρ αδυνατεί να εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο πάντοτε οι ηρωές του καταλήγουν σε ήρωες μιας καθημερινότητας που οφείλει να τους βρει νικητές ενός άδοξου πολέμου - ειδικά στο «Dheepan» σε ένα συγκλονιστικό τελευταίο ημίωρο όπου πλέον ο πόλεμος μεταφέρεται αυτούσιος στις υποβαθμισμένες περιοχές του Παρισιού σε ένα μακελειό επιβίωσης σκηνοθετημένο με μαεστρία, ένταση και με το βλέμμα συνεχώς στραμμένο σε μια μερίδα ανθρώπων των οποίων η ύπαρξη δεν είναι προφανής.
Διαβάστε αναλυτικά όλα όσα συνέβησαν στην τελετή λήξης του 68ου Φεστιβάλ Καννών.
«Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Πιστεύετε πως η ταινία είναι βίαιη; Το μόνο που έκανα ήταν να ανεβάσω τη δραματικότητα για να τονίσω το συναίσθημα μιας ιστορίας για μια ψεύτικη οικογένεια με ένα τελείως πλαστό παρελθόν που γίνεται μια αληθινή οικογένεια. Ο Ντιπάν ήξερε να πολεμάει για πολιτικούς λόγους. Τώρα πολεμάει για αυτούς που αγαπάει. Ναι, η λέξη "μάχη" υπάρχει και εδώ, αλλά γιατί μιλάμε για κάτι που πρέπει να κατακτήσει, κάτι που δεν του δόθηκε ποτέ απλόχερα.»
Με την κριτική του να στρέφεται προς πάσα κατεύθυνση - σε μια Γαλλία που φλέγεται καθημερινά από τις εξεγέρσεις των μεταναστών, σε μια Ευρώπη που αρνείται να αντιμετωπίσει το θέμα των πολιτικών προσφύγων, σε έναν δυτικό κόσμο που κοιτάζει με φροντίδα όσους ζητούν τη βοηθειά του αλλά αρνείται πεισματικά να τους δώσει τη δεύτερη ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή, ο Ζακ Οντιάρ φτιάχνει με το «Dheepan» το σύγχρονο χάρτη ενός πολέμου που διαδραματίζεται δίπλα μας. Και που μερικές φορές έχει τους σωστούς νικητές - όπως στο σινεμά μερικές φορές και στην πραγματική ζωή.
To «Dheepan», η ταινία που κερδισε το Χρυσό Φοίνικα του 68ου Φεστιβάλ Καννών θα βγει στις ελληνικές αίθουσες από το φθινόπωρο σε διανομή Spentzos Film/Seven Films
