To «Blinded by the Light» της Γκούριντερ Τσάντα («Bend it Like Beckham») είναι η feel-good ταινία του Sundance για φέτος. Ολοι γράφουν για αυτή την 80ς ιστορία ενηλικίωσης ενός καταπιεσμένου έφηβου, γιου πακιστανών μεταναστών στο Λούτον, ο οποίος προσπαθεί να σπάσει τα αυστηρά δεσμά της κουλτούρας του και να «οδηγήσει ένα αυτοκίνητο, να φιλήσει ένα κορίτσι και να δραπετεύσει από αυτό το βρωμότοπο». Αχ, αν κάποιος είχε γράψει τραγούδια για όλα αυτά.
Το «Blinded by the Light» είναι ένα από τα τραγούδια του πρώτου δίσκου του Μπρους Σπρίνγκστιν και, καθόλου τυχαία αναφορά. Ολη η ταινία (οι κριτικοί την περιγράφουν σαν κάτι ανάμεσα σε «Sing Street», «Slummdog Millionaire» και, φυσικά, «Bend it Like Beckham») στηρίζει την εφηβική επανάσταση του ήρωά της με τα επικά τραγούδια του Αφεντικού, που έχουν σώσει από την κατάθλιψη και έχουν δώσει ελπίδα σε πολύ (κι αταίριαστο φαινομενικά) κόσμο ανά τον πλανήτη.
Διαβάστε κι αυτό: «Thunder Road»: Αυτή είναι η ταινία που θριάμβευσε στο SXSW -και η μικρού μήκους που την ενέπνευσε
Βασισμένη ελεύθερα στην αυτοβιογραφία του πακιστανικής καταγωγή Αγγλου μετανάστη Σαφράζ Μανζούρ (ο οποίος έχει δει τον Σπρίγνκστιν live πάνω από 150 φορές), η ταινία ακολουθεί τη ζωή του ευαίσθητου Τζάβεντ την εποχή που οι ορμόνες τρέχουν πιο γρήγορα κι από τη μπότα των ντραμς του Μαξ Γουάινμπεργκ.
Πολλοί τόνισαν και την πολιτική διάσταση της ταινίας ξεκάθαρα. Οι γονείς του Τζάβεντ είναι Πακιστανοί μετανάστες στην Αγγλία της Θάτσερ (και υπάρχει ξεκάθαρη σύνδεση με την Αμερική του Τραμπ) και το έφηβο αγόρι βρίσκει κουράγιο στο λόγο ισοτητας, αδελφότητας και δικαιοσύνης που διαπερνά όλη τη δισκογραφία του Σπρίνγκστιν χωρίς να έχει αλλάξει από την αρχή της καριέρας του μέχρι σήμερα.
Οσοι την είδαν παραδέχονται ότι «ακόμα κι αν δεν σε έχει αγγίξει προσωπικά η μουσική του Σπρίνγκστιν, αλλά έχει νιώσει ότι η μουσική ή το σινεμά σου έχουν σώσει τη ζωή, τότε θα κλαις ποτάμια μετά τους τίτλους τέλους».
Για όσους τους στοίχειωνε πάντως πάντα το σινεμά, ο Σπρίνγκστιν ήταν και είναι τόσο κινηματογραφικός. Τα τραγούδια του ...σχεδόν τα βλέπεις. Η βελόνα ακουμπάει στο βινίλιο και ταυτόχρονα ανοίγει το φως μιας φανταστικής οθόνης που κατοικείται από ένα μωσαϊκό χαρακτήρων με ονόματα, παρατσούκλια, ιδιοσυγκρασίες. Μυθικές φιγούρες που αλωνίζουν στο boardwalk του Asbury Park, κρύβονται στις σκιές των Backstreets της Νέας Υόρκης, εγκληματούν και χάνονται στις χωμάτινες στέπες της Νεμπράσκα, μεταννοούν και αναβαπτίζονται σε "ποτάμια". Ονειρεύονται, ερωτεύονται, πληγώνονται, πληγώνουν και πάντα, μα πάντα, πληρώνουν το τίμημα. Η Rosalita, o Jack the Rabbit, ο Little Dynamite και η Sloppy Sue που κάνουν την επανάστασή τους να μοιάζει με ολονύχτιο πάρτυ, η Puerto Rican Jane και ο Spanish Johnny της που περπατάνε μέχρι το ξημέρωμα ψάχνοντας τα χαμένα τους όνειρα, o Billie και η Diamond Jackie που ακούνε τις τζαζίστικες σερενάτες του μεταμεσονύχτιου Μανχάταν, η Madame Marie που ξέρει καλύτερα τις μοίρες των ανθρώπων, κορίτσια που χτενίζονται στα καθρεφτάκια των αυτοκινήτων, αγόρια που περπατάνε με σκληρό ύφος... Ηρωες ή μάλλον αντιήρωες μικρόκοσμων που από μόνοι τους δεν είναι τίποτα το σπουδαίο (όποιος έχει επισκεφτεί το Νιου Τζέρσεϊ.. ξέρει), αλλά κάτω από το ηλεκτρισμένο βλέμμα του παρατηρητή τους γίνονται μαγικοί - λούζονται με τα φώτα του Λούνα Παρκ της προβλήτας, ντύνονται με καλοκαιρινή υγρασία, παίρνουν φωτιά με τα πυροτεχνήματα της 4ης Ιουλίου και πλημμυρίζουν με επικές μουσικές. Γιατί το "σάουντρακ" κάθε τέτοιας "ταινίας" είναι υπερπαραγωγή. Εισαγωγές με υποβλητικό πιάνο που περνάει από την κλασσική μουσική στην τζαζ και καταλήγει σε μπαλάντα, στοιχειωμένα πλήκτρα, ταξιδιάρικα σαξόφωνα, τσιτωμένες χορδές και μια φωνή που συνήθως επιλέγει να ... ψιθυρίσει τις ιστορίες της. Να σκύψει στο αυτί σου και να στις διηγηθεί προσωπικά.
Γιατί μπορεί η «μεγάλη οθόνη» των τραγουδιών του να είναι αυτή που τραβάει αρχικά την προσοχή, αλλά κάτι άλλο κρατάει τους οπαδούς του "Αφεντικού" πιστούς για πάνω από τρεις δεκαετίες. Κάτι άλλο μας κρατάει δεμένους χωρίς ζώνη ασφαλείας σε αυτό το αμάξι που τρέχει σ' ένα Thunder Road χωρίς ορατό ορίζοντα. Και αυτό το "άλλο" το βρίσκει κανείς όταν χαμηλώσουν τα φώτα, αποχωρήσουν οι δευτεροχαρακτήρες και μείνουν ... οι τέσσερίς τους: ο Μπρους, το κορίτσι, όσα τους τρομάζουν και όσα ονειρεύονται. Γιατί πάντα υπάρχει ένα αμάξι να συμβολίζει το όνειρο. Γιατί πάντα υπάρχει ένα κορίτσι. Μία Sandy που αποχαιρετά μαζί με την εφηβεία του, μία Wendy που πρέπει να πείσει ότι «έχουν γεννηθεί για να τρέχουν», και πάνω από όλες, μία Mary. Η Mary με τα θλιμένα μάτια, η Mary που δεν πείθεται να κατέβει από το μπαλκόνι και την ασφάλεια της μοναξιάς της, η Mary που τρομάζει να ονειρευτεί. « ...So you're scared and you're thinking / That maybe we ain't that young anymore / Show a little faith, there's magic in the night / You ain't a beauty, but hey you're alright / Oh and that's alright with me...»
Η αμεσότητα του Σπρίνγκστιν στο να αποδίδει απλά τα πιο σύνθετα αυτού του κόσμου είναι αυτή που τον κάνει "Μπρους" στους περισσότερους από εμάς. Μπορεί ο Ντίλαν να είναι ο μεγαλύτερος ποιητής του ροκ, μπορεί ο Μόρισον να έχει μείνει ως ο μεγαλύτερος επαναστάτης. Ο Μπρους όμως έχει κάτι που δεν έχει κανένας άλλος: σου λέει τις πιο σοφές αλήθειες με το ύφος του αγοριού της διπλανής πόρτας με το οποίο μοιράζεσαι μια μπύρα και μιλάτε για τα κορίτσια σας. Ο ίδιος έχει διηγηθεί, συγγράψει, συνθέσει και ξορκίσει (;) όλα αυτά που τον πονάνε. Τι σημαίνει να είσαι άντρας, γιος (γνωστή η προβληματική σχέση με τον πατέρα του), εραστής, σύζυγος, πολίτης, επαναστάτης, νέος, όχι τόσο νέος, συμβιβασμένος, ηττημένος, αθεράπευτα ρομαντικός, πεισμωμένα ονειροπόλος. Ετσι ξορκίζει όσα πονάνε και εμάς.
ΥΓ. Και μία μικρή καθοριστική λεπτομέρεια: ο Σπρίνγκστιν δεν δίνει εύκολα τα δικαιώματα των τραγουδιών του στο σινεμά (το βραβευμένο στο SXSW «Thunder Road», γα παράδειγμα) δεν τα είχε και για αυτό το τραγούδι δεν ακούγεται ποτέ). Μόλις διάβασε το σενάριο αυτή της ταινίας τα παραχώρησε αμέσως.
Διαβάστε περισσότερα:
