[προσοχή ακολουθούν spoilers για τον πρώτο και τον δεύτερο κύκλο του «Big Little Lies»]
Οσοι αγαπήσαμε τον πρώτο κύκλο του «Big Little Lies», μπορεί να χαρήκαμε αρχικά με την ανακοίνωση της προσθήκης της μεγάλης κυρίας στο καστ, αλλά ταυτόχρονα αναρωτιόμασταν κατά πόσο η Μέριλ Στριπ θα κολλήσει στην πλοκή ή ήρθε φορετά και καπέλωσε με το (βαρύ) όνομά της όλα όσα διαπραγματεύεται η σειρά.
Tι διαπραγματεύεται η σειρά;
Oχι πάντως το πρώτο επίπεδο. Αν και τσιμπήσαμε από το «who-done-it» μυστήριο, από το πρώτο πλάνο. Ακολουθήσαμε το νήμα της αφήγησης, έτσι όπως συνεχώς το ανέτρεπαν τα μυστικά και ψέμματα του best seller της Λίαν Μοριάρτι. Βυθιστήκαμε στον φαινομενικά γυαλιστερό σαπουνοπερέ κόσμο των soccer moms του Moντερέι, όσο ο Ζαν Μαρκ Βαλέ έριχνε σταδιακά φως και σκιά στις ζωές τους. Χαζεύαμε τις διαφορετικές ταχύτητες του καστ: την παγερή τελειότητα της Νικόλ Κίντμαν, το βαθύ ξανθό bitchiness της Ριζ Γουίδερσπουν, την ωμή νεύρωση της Λόρα Ντερν, την εύθραυστη δύναμη της Σελέιν Γούντλεϊ. Την ήρεμη δύναμη της Ζόι Κράβιτς. Googlάραμε, με το τέλος κάθε επεισοδίου τα τραγούδια του πιο άρτιου σάουντρακ που έχει ντύσει τα τελευταία χρόνια τηλεοπτική σειρά.
Δείτε κι αυτό: Η Μέριλ Στριπ αξίζει ένα Οσκαρ ακόμα κι όταν απλά... παρακολουθεί τένις
Μέχρι που καταλάβαμε, ότι τα είχαμε καταλάβει όλα λάθος. Το «Big Little Lies», ναι, παρέδωσε με συνέπεια το στιβαρό αστυνομικό του μυστικό – έτσι, όπως το είχε υποσχεθεί, με ανατροπή και έκπληξη. Δεν ήταν όμως ποτέ αυτός ο άξονας της πλοκής. Η καρδιά της σειράς δεν ήταν η επιδερμίδα της. Δεν ήμασταν εκεί για να μαντέψουμε το δολοφόνο. Ούτε για να χαζέψουμε τα μεγαλοαστικά σπίτια και κλισέ. Αλλά για να κοιτάξουμε από την κλειδαρότρυπα. Κατευθείαν στην ωστική (εν τη ενώσει) γυναικεία ισχύ.
Οσο το σύστημα ανακυκλώνει τσιτάτα για τη «γυναικεία αντιζηλία», όσο ο εσωτερικευμένος μας σεξισμός επιμένει στο ότι «δεν υπάρχει γυναικεία φιλία», μία σειρά αποκαλύπτει ότι, ναι, οι γυναίκες κυριευόμαστε από πάθη, λάθη, τραύματα, ενοχές, ανασφάλειες, μικρά και μεγάλα μυστικά. Η πολυπλοκότητά μας όμως είναι αυτή που θα βάλει πλάτες, θα στηρίξει, και, όταν θα χρειαστεί, θα... σπρώξει με δύναμη.
Εκεί λοιπόν, στο γκρεμό, που κολλάει η Μέριλ Στριπ;
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την πρεμιέρα του 2ου κύκλου του «Big Little Lies»
Με την Μοριάρτι να γράφει εσπευσμένα το σίκουελ, τον Ντέιβιντ Ε. Κέλι να διασκευάζει την ιστορία της σε σενάριο και την Αντρεα Αρνολντ να σκοτεινάζει ακόμα περισσότερο τα κάδρα, η Στριπ σάρρωσε σε όλες τις σκηνές της, μάς πάγωσε το αίμα και επιβλήθηκε. Με ένα ουρλιαχτό που, όπως λένε οι κριτικές σήμερα το πρωί, «screams its way to the EMMYs...»
Τα τραύματα των ανθρώπων ξεκινούν από τη μήτρα. Οι χειρισμοί, οι ανασφάλειες, η τοξικότητα, η βία περνάνε με τον ομφάλιο λώρο - μαζι με το φαγητό, τη φροντίδα και τη μητρική ασφάλεια.
Η μάνα Μέρι Λουίζ έπλασε τον (νεκρό σήμερα) Πέρι (Αλεξάντερ Σκάσγκααρντ). Δεν έχει έρθει λοιπόν απλώς για να βοηθήσει με τα εγγόνια. Δεν στέκεται απειλητική -μόνο- γιατί «θέλει να μάθει πώς σκοτώθηκε ο μονάκριβος γιος της και τι ακριβώς έγινε εκείνη τη νύχτα» (άλλωστε δεν εμπιστεύεται και τη μαρτυρία της "κοντής" Μάντλιν, Ριζ Γουίδερσπουν). Μας κόβει το αίμα από το βλέμμα της και μόνο. Γιατί μοιάζει να έχει άλλη αποστολή. Εχει έρθει για να μας βάλει πίσω από την κουρτίνα. Να μας αποκαλύψει τον πραγματικό τρόμο. Του πώς βυζαίνει κανείς στο γιο του τόσο μίσος.
Kαι πώς τον γεννά: με ένα ουρλιαχτό.
Μείνετε συντονισμένοι....
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την πρεμιέρα του 2ου κύκλου του «Big Little Lies»
