Ενα ειδυλλιακό τοπίο στα βάθη της Ανατολίας: ένα απομονωμένο αγροτικό σπίτι χαμένο ανάμεσα σε εντυπωσιακά φαράγγια, ήσυχα ρυάκια, ανοιχτές πεδιάδες δάση από λεύκες. Ενας ηλικιωμένος άντρας, συνταξιούχος δασοφύλακας ζει εκεί με την οικογένεια των χωρικών που φροντίζει τα χωράφια του. Μια ανοιξιάτικη μέρα, ο χωρισμένος γιος του με τα δυο εγγόνια του, θα έρθει να τον επισκεφτεί. Η στιγμή δεν είναι η καλύτερη, η δασοφύλακας βρίσκεται σε μια διαμάχη με τους νομάδες που βοσκούν τις κατσίκες στα χωράφια του, καταστρέφοντας τη σοδειά του. Οταν θα σφάξει μια από αυτές, για «να πληρωθεί για τη ζημιά» και να γιορτάσει την άφιξη των επισκεπτών του, η ένταση θα αρχίσει να ανεβαίνει και μια καραμπίνα που βρίσκεται συχνά στα χέρια του νεότερου εγγονού του, δεν είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για να λυθούν οι διαφωνίες.
Η πρώτη μεγάλου μήκους του Εμίν Αλπέρ που ξεκίνησε σαν project στο Crossroads του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια ολοκληρώθηκε με την συμβολή στο post Production αλλά και την παραγωγή από την Ελληνική 2|35, είναι αναμφίβολα ένα φιλμ που απαιτεί την προσοχή. Από το εντυπωσιακό σκηνικό της Τουρκικής φύσης, ως την εξαιρετική σκιαγράφηση των χαρακτήρων και την λεπτή ειρωνεία με την οποία κοιτάζει πιο βαθιά απ όσο η ιστορία αρχικά σε υποψιάζει.Δομημένη στο ύφος ενός γουέστερν, ή ενός ράθυμου θρίλερ, καθώς η ώρα περνά, αγγίζει τα όρια μιας μαύρης, τραγικής κωμωδίας, που μιλά για το πόσο εύκολο είναι να φανταστείς και να κατασκευάσεις εχθρούς, πόσο απλό αλλά και πόσο επικίνδυνο να ρίχνεις βιαστικά το φταίξιμο σε άλλους, πως η ψυχολογία του όχλου παίρνει δίχως κόπο το πάνω χέρι, πόσο λάθος το να ψάχνεις αποδιοπομπαίους τράγους, (ή στην περίπτωση του φιλμ... κατσίκες).
Επικεντρώνοντας σε μια μικρή απομονωμένη γωνιά μιας αχανούς χώρας, κοιτάζοντας μι χούφτα χαρακτήρες, κατορθώνει εν τούτοις να χτίσει δίχως καν να το προσπαθήσει μια μεγαλύτερη αναλογία για ολόκληρη τη χώρα. Οχι τυχαία: «Η πολίτικη κατάσταση στην Τουρκία έχει άμεση σχέση με την ταινία μου» λέει ο Αλπερ. «Νομίζω ότι μια από τις πιο κοινές πρακτικές στην Τουρκική πολίτικη είναι το αν ενώνεις τον λαό, δημιουργώντας έναν κοινό εχθρό. Η πόλωση που δημιουργείται μέσα από το Κουρδικό ζήτημα, η ρητορική για τις «εχθρικές δυνάμεις που συνωμοτούν εναντίον της Τουρκίας» ακόμη και η διαμάχη ανάμεσα στους Κεμαλιστές και του συντηρητικούς. Στην Τουρκία βιώνουμε μια πραγματικότητα όπου δεν μπορεί να βρεθεί μια κοινή γλώσσα για να συζητήσουμε σοβαρότατα θέματα, ο διάλογος δεν μπορεί να συντηρηθεί και τελικά οι θεωρίες συνωμοσίας αποτελούν την βάση κάθε πολιτικής άποψης».
Ναι μιλά για την Τουρκία, αλλά είμαστε οι μόνοι που βρίσκουμε ότι τα λόγια του θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν εφαρμογή κι εκτός της γειτονικής χωράς;
Διαβάστε περισσότερα για το «Beyond the Hill» και την 62η Berlinale
Tags: βερολίνο 2012
