O ίδιος λέει ότι η ιδέα να κάνει μια τρισδιάστατη ταινία του ήρθε όταν είδε το «Avatar» και παρ ότι το «Io e Te» που ετοιμάζει, δεν θα έχει ούτε εφέ, ούτε μπλε πλάσματα με ουρές, πιστεύει ότι η τεχνική του 3D είναι ιδανική όχι μόνο γι αυτή, αλλά για κάθε ταινία: «βλέπουμε με τα δύο μας μάτια και οι δυο κάμερες του τρισδιάστατου σινεμά, προσπαθούν να μιμηθούν αυτή ακριβώς την αίσθηση» λέει εξηγώντας τη θεωρία του.
Η ιστορία του φιλμ που θα ξεκινήσει να γυρίζεται στη Ρώμη τον Σεπτέμβρη και που θα είναι η πρώτη ταινία του που θα μιλά ιταλικά μετά από 30 χρόνια, είναι βασισμένη σε ένα διήγημα του Νικολό Αμανίτι, ενός συγγραφέα που οι σινεφίλ γνωρίζουν από την Κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του «Εγώ δε Φοβάμαι» που έκανε λίγα χρόνια πριν, ο Γκαμπριέλε Σαλβατόρες.
Η ιστορία του «Io e Te», που αφορά σε ένα δεκατετράχρονο αγόρι που κλείνεται σε ένα υπόγειο διαμέρισμα της Ρώμης μαζί με την εθισμένη στην ηρωίνη αδελφή του, δεν μοιάζει με το υλικό που θα χρειαζόταν 3D κάμερες για να γυριστεί, αλλά ο Μπερτολούτσι δεν πιστεύει ότι μόνο εντυπωσιακές, εμπορικές ταινίες πρέπει να έχουν το μονοπώλιο αυτής της τεχνολογίας. «Αφού είδα το «Avatar», σκεφτόμουν: φαντάσου το «8 1/2» τρισδιάστατο, φαντάσου την «Περσόνα»! Νομίζω ότι ταινίες σαν αυτές θα μπορούσαν να είναι ακόμη καλύτερες. Και αυτή η σκέψη με βοήθησε να αντιληφθώ ότι μέχρι σήμερα υπήρξε μια μάλλον λάθος, ή υπερβολικά εύκολη χρήση της τεχνολογίας του 3D».
Δεν λες ότι έχει κι άδικο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το αν το να δεις κάποιον να σουτάρει ηρωίνη κλεισμένος σε ένα υπόγειο της Ρώμης, σε 3D, θα κάνει το θέαμα πολύ πιο ελκυστικό ή ενδιαφέρον...
