To «Grâce à Dieu» («Η Χάρη του Θεού») του Φρανσουά Οζόν μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη ένα μεγάλο σκάνδαλο: την ιστορία ενός παιδεραστή ιερέα της Εκκλησίας της Λιόν, ο οποίος στη δεκαετία του '80 είχε κακοποιήσει σεξουαλικά (και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και βιάσει) πάνω από 60 μικρά αγοράκια και την σιωπηρή συνενοχή του αρχιεπισκόπου Φιλίπ Μπαρμπαρίν, ο οποίος αν και γνώριζε τα γεγονότα δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να τα εμποδίσει.
Η ταινία έχει προκαλέσει θύελλες στην επίσημη Καθολική Εκκλησία της Γαλλίας, η οποία απάντησε δικαστικά και προσπαθεί να μπλοκάρει την έξοδό της στις αίθουσες.
Χθες το βράδυ όμως, η Ζιλιέτ Μπινός και η Κριτική Επιτροπή του 69ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολινου, βράβευσαν τον Οζόν με την Αργυρή Αρκτο (το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής) στέλνοντας ένα πολιτικό μήνυμα στον κόσμο και την Εκκλησία.
Διαβάστε αναλυτικά: Berlinale 2019: Ολα τα βραβεία
Ο Οζόν συγκινήθηκε πολύ παραλαμβάνοντας το βραβείο του, η φωνή του κόπηκε, ζήτησε συγγνώμη «αλλά η προστασία των μικρών παιδιών είναι για εκείνον πλέον σκοπός». Κι αντί να δώσει τον καθιερωμένο ευχαριστήριο λόγο, εκείνος προτίμησε να ευχαριστήσει τρεις ανθρώπους (τα θύματα που βγήκαν πρώτοι μπροστά με τις ιστορίες τους εναντίον του ιερέα): «Αλεξάντερ, Φρανσουά, Πιέρ-Εμάνουελ, είστε οι ήρωές μου».
Και τελείωσε το λόγο του με ένα κλείσιμο ματιού: «Πάνω από όλα όμως, θεωρώ ταιριαστό να ευχαριστήσω τον ίδιο τον Θεό».
Κατά πόσο ο Οζόν το εννοούσε; Ηθελε να διαχωρίσει την πίστη στο Θεό από την οργανωμένη, πανίσχυρη, σκοτεινή υπόσταση της Εκκλησίας; Ή ήθελε να κάνει ένα λογοπαίγνιο με τον τίτλο του (στα αγγλικά έχει μεταφραστεί «Thank God»)
Διαβάστε ακόμα: την κριτική του Flix για το «Grâce à Dieu» του Φρανσουά Οζόν
Το Flix συνάντησε τον Φρανσουά Οζόν και τον ρώτησε: πίστευε ποτέ, πιστεύει ακόμα, στο Θεό;
«Μεγάλωσα σε οικογένεια Καθολικών - βαπτίστηκα, πήγα σε Καθολικά σχολεία, πήγαινα Κατηχητικό, έλαβα την Πρώτη Κοινωνία. Εγιναν όλα όπως έπρεπε, σύμφωνα με τις επιταγές της οικογένειας και της θρησκείας. Σταδακά όμως άρχισα να αμφιβάλλω και να απομακρύνομαι. Οταν ξεκίνησα να κάνω αυτό την ταινία, οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων και των εμπειριών μου στην Εκκλησία ξύπνησαν. Κι άρχισα να νιώθω κυριολεκτική ναυτία όταν θυμήθηκα ότι ένας συγκεκριμμένος ιερέας μάς έβαζε συνεχώς να παίζουμε μαζί του κρυφτό. Πάντα ένα παιδάκι εξαφανιζόταν. Εγώ, ευτυχώς, δεν ήμουν ποτέ ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά. Τι συνέβαινε ακριβώς, δεν ξέρω. Τι θα μπορούσε να συμβεί, δεν ξέρω. Διαπιστώνω όμως πόσο εύκολο τελικά ήταν και είναι για αυτούς τους αρρωστημένους ανθρώπους να τραυματίσουν για πάντα ένα παιδί. Τους δίνουμε τα παιδιά, τους τα προσφέρουμε. Αυτό πρέπει να σταματήσει...»
Περίμενε ότι θα δεχθεί τέτοια ισχυρή επίθεση από την Επίσημη Εκκλησία της Γαλλίας;
«Οχι, η αλήθεια είναι. Ισως ήταν και αφέλεια, αλλά δεν είχα ξανά συγκρουστεί με έναν τόσο ισχυρό θεσμό. Φανταστείτε λοιπόν τα ίδια τα θύματα, όταν προσπάθησαν να ξεσκεπάσουν το σκάνδαλο. Τους έλιωσαν. Ομως δεν φοβάμαι. Θεώρησα σημαντικό να πω την ιστορία και να κρατήσω τα αληθινά ονόματα των εμπλεκόμενων ιερέων. Ολα όσα καταγράφω στην ταινία υπάρχουν σε επίσημα αρχεία καταθέσεων και σε ειδησιογραφικά ρεπορτάζ. Το συγκλονιστικό είναι ότ ο Πρενό δεν έχει καταδικαστεί ακόμα, ενώ έχει ομολογήσει!»
Τι πιστεύει; Θα βγει η ταινία στις αίθουσες;
«Εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην γαλλική δικαιοσύνη. Η Γαλλία είναι μια χώρα που υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης - σωστά;»
Ολόκληρη η συνέντευξη με τους Φρανσουά Οζόν και Μελβίλ Πουπό θα δημοσιευτεί στο Flix όταν βγει η ταινία στις ελληνικές αίθουσες
