Βασισμένο στο διάσημο best-seller του Περ Πέτερσον από το 2003, το νέο φιλμ του Χάνς Πέτερ Μόλαντ μετά το αμερικάνικο ριμέικ του «Με Σειρά Εξαφάνισης» που παίζεται αυτήν την εποχή στις αίθουσες με τον τίτλο «Ψυχρή Καταδίωξη», επιβεβαιώνει με τον πιο καταχρηστικό τρόπο το ότι ο Νορβηγός σκηνοθέτης είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους και οραματιστές της γενιάς του - πράγμα όχι πάντα καλό για την πραγματική ουσία μιας ταινίας.
Η νέα του ταινία του, αρκετά μακριά από το στιλιστικό μαύρο χιούμορ του «Με Σειρά Εξαφάνισης» - είναι μια ιστορία ενηλικίωσης κινηματογραφημένη σαν μια μεγάλη περιπέτεια, όπως ακριβώς αρέσει στον ηρωά του που στα 67 του χρόνια έχει αποσυρθεί σε ένα απομακρυσμένο Νορβηγικό χωριό διαβάζοντας Κάρολο Ντίκενς πριν χαθεί για πάντα στις αχανείς διαδρομές της μνήμης και θυμηθεί τι σημαίνει να μεγαλώνεις.
Πριν απλωθεί σε παραπάνω από δύο χρόνους με μεγαλοπρέπεια που θυμίζει κάτι από Τζον Φορντ, ο Μόλαντ ξεκινάει την ιστορία του το 1999, λίγους μήνες πριν το millenium, με τον αφηγήτή του, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, να μετακομίζει στην νορβηγική επαρχία από τη Σουηδία μετά το θάνατο της γυναίκας του σε ένα τροχαίο δυστύχημα. Η ήσυχη ζωή του θα διαταραχθεί όχι μόνο από τον γκριζομάλλη γειτονά του που θα αναγνωρίσει ως ένα παιδί που ήξερε όταν ήταν μικρός, αλλά και από το παρελθόν που θα εισβάλλει μέσα στο χιονισμένο τοπίο του παρόντος για να μας μεταφέρει στο λαμπερό καλοκαίρι του 1948.
Εκεί ο 15χρονος Τροντ θα περάσει τις πιο αξέχαστες διακοπές στη ζωή του κοντά στον πατέρα του, θα γίνει μάρτυρας μιας ανείπωτης τραγωδίας που θα χτυπήσει το διπλανό τους σπίτι, θα ερωτευθεί, θα μαζέψει κορμούς δέντρων πληγώνοντας τα χέρια του και θα κλέψει άλογα σε μια απελευθερωτική βόλτα ενηλικίωσης που θα τον φέρει πιο κοντά στον άντρα που θα γίνει.
Φωτογραφημένο με καθαρότητα κλασικού εικονογραφημένου που σου κόβει την ανάσα από τον Ράσμους Βίντεμπεκ - φέρνοντας στο νου κάτι από την αμερικάνα του Τζον Φορντ, το «Out Stealing Horses» είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα της φιλόδοξης ταινίας που λέει πολύ λιγότερα από όσα φαίνεται ότι δείχνει και που μέσα στην ανερμάτιστη σιγουριά της πως είναι πολή γοητευτική για να της φέρεις αντίρρηση. Κι όμως, με μια σειρά από πολλά ωραία στοιχεία που μένουν ανεκμετάλλευτα (όπως ο χαρακτήρας του Στέλαν Σκάρσγκαρντ στο παρόν, η σχέση του με την κόρη του, το μεταπολεμικό κλίμα στις σκανδιναβικές χώρες που περνάει τυχαία στο φόντο), το «Out Stealing Horses» παύει να σε ενδιαφέρει σχετικά νωρίς, καθώς τόσο η ατμόσφαιρα όσο και η υπόθεση ολισθαίνουν επικίνδυνα προς το απλώς... υπερβολικά σκηνοθετημένο.
Επιπλέον, χωρίς πραγματικό κέντρο βάρους, δεν είσαι σίγουρος αν αυτό που βλέπεις είναι μια εφηβική ταινία που μιλάει στην καρδιά και των ενηλίκων ή μια ενήλικη ταινία που απλά εκτυλίσσεται στο κόσμο της ενηλικίωσης. Δεν χρειάζεται πάντα να είσαι σαφής, καθαρός και ευθύς απέναντι στο υλικό σου, αλλά ειδικά μπροστά σε μια ολοφάνερα λογοτεχνική αφήγηση που δεν επιλέγει ένα μόνο τόνο (ανάλαφρο, βαρύ, ψυχρό, μελοδραματικό...) για να πει την ιστορία της, είναι σημαντικό να ξέρεις ποιος είναι ο αναγνώστης σου. Και πώς θα τον κρατήσεις μέχρι το τέλος μαζί σου.
