Η Γκλόρια είναι μία 58χρονη χωρισμένη γυναίκα. Μοναχική, αλλά όχι παραιτημένη. Εχει δύο ενήλικα παιδιά που κάνουν τη ζωή τους, τη δουλειά της, τις δραστηριότητές της. Βάζει με πείσμα καθημερινά το κραγιόν της, οδηγεί τραγουδώντας ανέμελα σαν κοριτσάκι στο αυτοκίνητό της και πηγαίνει με έναν μικρό δισταγμό αλλά και κρυφή ελπίδα σε χορούς μεσήλικων που λειτουργούν ως τόποι νέων γνωριμιών. Εκεί γνωρίζει τον Ροντόλφο, έναν γοητευτικό 65χρονο άντρα, ο οποίος τόλμησε πριν από ένα χρόνο να χωρίσει από έναν καταπιεστικό γάμο. Μόνο που εκείνος είναι το αντίθετό της: από την μία θέλει να ζήσει ό,τι καινούργιο του επιφυλάσσουν οι τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, από την άλλη τρέφει ενοχές για το διαζύγιο και μία αρρωστημένη εξάρτηση από τις 30χρονες κόρες του που τον κάνουν ό,τι θέλουν με ένα τηλεφώνημα. Η Γκλόρια τον ερωτεύεται. Τόσο εκείνον, όσο και την νέα ευκαιρία που της δίνει η ζωή για, έστω εύθραυστη, ευτυχία.
Ο Σεμπαστιάν Λέλιο («La Sagrada Familia», «Navidad») γράφει μία θλιμμένη ιστορία αγώνα εναντίον της μοναξιάς με τρυφερό χιούμορ και γλυκόπικρη αισιοδοξία. Μία ταινία στιγμών και παρατήρησης: μικρές σεκάνς δεν έχουν σε τίποτα να συνεισφέρουν στην πλοκή, αλλά χτίζουν συνειδητά και υποσυνείδητα το πορτρέτο αλλά και τη δική μας σχέση με την μεσήλικη γυναίκα: χαζεύουμε την ιδιοσυγκρασία, την χαριτωμένη αφέλεια, την διαδικαστική καθημερινότητα, τα γεύματα με οικογενειακούς φίλους, σχέσεις γύρω της που πέτυχαν, παιδιά που μεγάλωσαν και συνεχίζουν τον κύκλο της ζωής. Μετά από λίγη ώρα την ξέρουμε την Γκλόρια. Την συναντάμε καθημερινά στο γραφείο, στο μετρό, μέσα μας.
Πολλές φορές λέμε ότι μία ταινία την κουβαλάει ο πρωταγωνιστής της. Αυτή είναι μία από τις ελάχιστες που αυτό αληθεύει πέρα για πέρα. Ο Λέλιο επέλεξε την Πολίνα Γκαρσία, μία Χιλιανή τηλεοπτική ηθοποιό, και της εμπιστεύτηκε έναν επικίνδυνο στις ισορροπίες του κινηματογραφικό ρόλο. Εκείνη του επέστρεψε τη χάρη φορώντας τα παλιομοδίτικα μυωπικά γυαλιά της ηρωΐδας της, αλλά κοιτώντας μακριά: βουτώντας μεγαλόπρεπα στον αυτοσαρκασμό και την νεύρωση και υιοθετώντας με τόλμη την ανασφάλεια και την μελαγχολία. Με μία άλλη ηθοποιό η Γκλόρια θα παρέμενε μία σχηματική καρικατούρα και η ταινία μία υπερβολική παραβολή. Η Γκαρσία όμως ερμηνεύει την Γκλόρια με τον τρόπο που κάποιος, ανεξαρτήτου ηλικίας, χορεύει με τα χέρια και την καρδιά ανοιχτή όταν νιώθει ότι κανείς δεν τον κοιτάει.
Αυτή η δραματική feelgood κομεντί κέρδισε ζεστό δυνατό χειροκρότημα και κραυγές ενθουσιασμού στο σκληρό κοινό των κριτικών του Berlinale Palast, αποδεικνύοντας ότι μία αληθινή ταινία με αληθινούς ανθρώπους είναι το στοίχημα για να σπάσουν φράγματα γλώσσας, κουλτούρας, ηλικίας.
Δείτε το τρέιλερ και δύο κλιπ από την ταινία:
Tags: berlinale 2013
