Η Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου, ξημέρωσε στην 62η Berlinale με σινεμασκόπ λειτουργία στις εκκλησίες των «Μετεώρων». Αφορμή η παγκόσμια πρώτη της καινούριας ταινίας του Σπύρου Σταθουλόπουλου που αφηγείται τον απαγορευμένο έρωτα μιας μοναχής και ενός μοναχού με φόντο τα Μετέωρα του σήμερα.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία και δείτε τρέιλερ και μερικές σκηνές από τα «Μετέωρα».
Η σύμπτωση της προβολής της ελληνογερμανικής ταινίας του διαγωνιστικού προγράμματος με μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, βρήκε δημοσιογράφους και συντελεστές των «Μετεώρων» να αναζητούν στα «Μετέωρα» αναγωγές στην φλεγόμενη πραγματικότητα της Αθήνας.
Θίο Αλεξάντερ, Ταμίλα Κουλίεβα, Σπύρος Σταθουλόπουλος στην επίσημη πρεμιέρα των «Μετεώρων»
Οπως δήλωσε και ο πρωταγωνιστής Θίο Αλεξάντερ στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε χθες το πρωί: «Η ταινία καταπιάνεται μ' ένα δύσκολο θέμα, σε δύσκολες εποχές. Είναι σκοτεινές αυτές οι εποχές για εμάς τους Ελληνες. Αλλά η απελπισία δεν είναι επιλογή. Θα πρέπει να πάμε μπροστά.»
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ στην επίσημη πρεμιέρα του «Captive»
Η άλλη μεγάλη ταινία της χθεσινής ημέρας ήταν το «Captive» του Μπριγιάντε Μεντόζα, η ταινία που όλοι περίμεναν ήδη από τις περσινές Κάννες, με τη συμμετοχή της Ιζαμπέλ Ιπέρ και με την αναπαράσταση της αληθινής ιστορίας της απαγωγής μιας ομάδας τουριστών από ισλαμιστές εξετρεμιστές στις Φιλιππίνες το 2001. Αλλάζοντας ύφος και...budget, o Μεντόζα εισβάλλει στη ζούγκλα της ανθρώπινης φύσης, δίνοντας στην Ιπέρ ένα ρόλο ανάμεσα στους άλλους: «Αυτό πρέπει να ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση. Δεν ξεχωρίζω ως ερμηνεύτρια στο φιλμ. Είμαι απλά μέρος ενός συνόλου. Η ταινία μοιάζει συχνά με ένα ντοκιμαντέρ. Προσπάθησα πολύ να είμαι μέρος μιας ομάδας, ελπίζω να το κατάφερα.»
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για το «Captive» του Μπριγιάντε Μεντόζα
Οι ταινίες της τέταρτης ημέρας:
«Francine»: η ζωοφιλία βλάπτει σοβαρά την υγεία! (Forum)
Μια γυναίκα γύρω στα πενήντα αποφυλακίζεται κι εγκαθίσταται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, το βασίλειο του αμερικανικού Midwest. Προσπαθεί να βρει και να κρατήσει μια δουλειά, να δημιουργήσει κοινωνικές σχέσεις με μικρά, επιφυλακτικά βήματα. Οσο όμως βλέπει ότι η ενσωμάτωσή της στον κόσμο των ανθρώπων είναι δύσκολη, τόσο στρέφεται στη συντροφιά των ζώων, τα οποία υιοθετεί, φροντίζει και αντιγράφει τον τρόπο ζωής τους.
Το ντεμπούτο στη μυθοπλασία των Μπράιαν Μ. Κάσιντι και Μέλανι Σάτζκι (σκηνοθέτες του ντοκιμαντέρ «The Patron Saints»), είναι ένα αφαιρετικό, ήσυχο, χαμηλών τόνων φιλμ, που παρατηρεί με λεπτομέρεια την ηρωίδα και τη φύση που την κυκλώνει, μαντεύοντας τις συναισθηματικές της μεταπτώσεις από τις κινήσεις της, τη στάση της, το βλέμμα της.
Η αλήθεια είναι ότι η Μελίσα Λίο παίζει το ρόλο στα δάχτυλά της, συνδυάζοντας την ανθρώπινη παρακμή, την υπαρξιακή κούραση και μια παιδική αφέλεια με σιγουριά και ευρηματικότητα. Οσο η ταινία προχωρά με μικρά, δειλά βήματα, ο θεατής αισθάνεται ότι θα οδηγηθεί σ’ ένα ξέσπασμα, παρότι δεν ξέρει τι είδους θα είναι ακριβώς αυτό. Κι όταν το ξέσπασμα συμβεί, είναι μάλλον επιφανειακό και υπερβολικά… αμερικανικό.
Θα μπορούσε κανείς να δει την ταινία ως μια παραβολή για το ότι ο άνθρωπος, σε αντίθεση με τα ζώα, θέτει κανόνες συμπεριφοράς, σημεία ελέγχου, τρόπους πειθαρχίας και ένταξης στο σύνολο, οι οποίοι τελικά καταφέρνουν να τον εγκλωβίσουν σε μια φυλακή ακόμα κι όταν είναι ελεύθερος. Ωστόσο οι σκηνοθέτες – σεναριογράφοι μάλλον μένουν λίγο πιο χαμηλά, παρουσιάζοντας στην ταινία τους τις ακραίες συνέπειες της ζωοφιλίας, του τι, δηλαδή, μπορεί να συμβεί όταν ο άνθρωπος δίνει μεγαλύτερο βάρος στα ζώα απ’ ότι στους συνανθρώπους του. Κι αν πραγματικά αυτή ήταν η πρόθεση της ταινίας, την κάνει τόσο απλοϊκή που ξεχνιέται στο λεπτό, αφήνοντας πίσω της άλλη μια επιτυχία της Μελίσα Λίο, ένα μικρό εκνευρισμό για τη σεναριακή της αφέλεια και μια αποπνυκτική μυρωδιά γατοτροφής. Λ.Γ.
Everybody in Our Family: Αέρα...πατέρα! (Forum)
Αυτή είναι μια σημαντική μέρα στη ζωή του Μάριους. Το διήμερο που θα περάσει με την κόρη του, έτσι όπως έχει ορίσει το δικαστήριο μετά το διαζύγιο του με τη γυναίκα του, ξεκινάει. Ο Μάριους, όμως, θα αργήσει να ξυπνήσει. Θα ετοιμαστεί γρήγορα, θα πακετάρει το δώρο της κόρης του όπως όπως, θα πάρει το αυτοκίνητο του πατέρα του αφού τσακωθεί μαζί του και θα φτάσει στο σπίτι της πρώην συζύγου του. Εκεί θα βρει την πρώην πεθερά του και τον καινούριο σύντροφο της πρώην γυναίκας του. Η κόρη του κοιμάται. Και η ιστορία ξεκινάει...
Δεν αποκαλύπτουμε τίποτα για την ιστορία της ταινίας του Ρουμάνου Ράντου Τζούντε λέγοντας πως ο Μάριους και η κόρη του δεν θα φύγουν ποτέ για διακοπές. Εγκλωβισμένος μέσα στο σπίτι της πρώην συζύγου του, ο Μάριους θα έρθει αντιμέτωπος με την εχθρική συμπεριφορά του νέου συντρόφου της γυναίκας του που δεν τον αφήνει να πάρει την κόρη του πριν επιστρέψει στο σπίτι η μητέρα της και όταν αυτή επιστρέψει τα πράγματα θα φύγουν κυριολεκτικά εκτός ελέγχου.
Σαν θέατρο του παραλόγου που φλερτάρει επικίνδυνα με τη σλάπστικ κωμωδία, κρατώντας για τις κορυφώσεις του μια αγριότητα που θυμίζει Ρόμαν Πολάνσκι, το «Everybody in our Family» δεν είναι η τυπική ρουμανική ταινία που τα τελευταία χρόνια γεμίζει θέσεις στα φεστιβάλ του κόσμου. Είναι όμως ταυτόχρονα μια προσπάθεια από τον σκηνοθέτη του «The Happiest Girl in the World» που είχε βρεθεί και πάλι στο Forum του Βερολίνου το 2009 να αποδομήσει μια οικογενειακή τραγωδία. Και το καταφέρνει μέχρι τη στιγμή που δεν ξέρει πλέον πως να «μαζέψει» το χάος που έχει δημιουργήσει, αφήνοντας τον εξαιρετικό πρωταγωνιστή του να κερδίζει τις εντυπώσεις με ένα ερμηνευτικό one man show και ένα χαμόγελο στα χείλη για την παρωδία που μερικές φορές προσφέρει η ίδια η ζωή... Μ.Κ.
