Μπορεί τα νούμερα να μιλούν για 22 τοις εκατό αύξηση στην επισκεψιμότητα του 70ού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας σε σχέση με την περσινή χρονιά, αλλά η πραγματικότητα εδώ στο Λίντο είναι κάπως διαφορετική: ήδη από την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ οι αίθουσες του φεστιβάλ ήταν μισοάδειες και με εξαίρεση το πρώτο Σαββατοκύριακό της διοργάνωσης η εβδομάδα που διανύουμε το βρίσκουν μάλλον... άδειο.
Για όσους τρέχουν καθημερινά από την μια προβολή στην άλλη, κάνοντας ενδιάμεσα συνεντεύξεις και γράφοντας τις ανταποκρίσεις τους, αυτό δεν ειναι απαραίτητα κακό, αφού το Φεστιβάλ Βενετίας - σε σχέση με τις Κάννες, για παράδειγμα - είχε πάντα το αβαντάζ του να είναι πιο ξεκούραστο, πιο cool και γενικά πιο φιλικό στο χρήστη, είτε αυτός είναι δημοσιογράφος είτε απλός θεατής.
Μόνο που η φετινή εικόνα ενός φεστιβάλ που παρόλη την επέτειο των 70 του χρόνων, δεν ζει ακριβώς τις πιο γιορτινές μέρες του είναι αυτή ενός φεστιβάλ που περνάει κρίση - ίσως οικονομική, ίσως ηλικίας, αλλά σε κάθε περίπτωση μια φάση που το βρίσκει σε αναζήτηση νέων προοπτικών για το μέλλον.
Σημαντικό κομμάτι της εικόνας αυτής είναι η γιγάντωση του Φεστιβάλ του Τορόντο που ξεκινάει ενώ το Φεστιβάλ Βενετίας δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί (φέτος στις 5 Σεπτεμβρίου), με αποτέλεσμα οι περισσότεροι επαγγελματίες να εγκαταλείπουν το Λίντο ήδη από την πέμπτη ημέρα του, ενώ στη λίστα προστέθηκε τώρα και το Φεστιβάλ του Τελιουράιντ που μάλιστα προκάλεσε και τη δημόσια αντίδραση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Βενετίας, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα (ο οποίος - τι ειρωνία - υπήρξε φιλοξενούμενος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβαλ του Τελιουράιντ το 2002).
Αφορμή στάθηκαν τα sneak previews που οργάνωσε το Φεστιβάλ του Τελιουράιντ από ταινίες που υποτίθεται πως θα έκαναν στη Βενετία την παγκόσμια πρεμιέρα τους, ανάμεσα σε αυτές το «Under the Skin» του Τζόναθαν Γκλέιζερ και το «The Unknown Known» του Ερολ Μόρις.
Το αποτέλεσμα αυτών των προβολών ήταν πως το δίκτυο γέμισε από κριτικές των ταινιών, πολύ πριν αυτές παιχτούν στη Βενετία, αφού το Φεστιβάλ του Τελιουράιντ ολοκληρώθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου, μέρες πριν κατεβάσει αυλαία η Βενετία. «Για τον επόμενο χρόνο, πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε σε κοινό τόπο: αν μια ταινία είναι στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της Βενετίας πρέπει η πρώτη της προβολή να γίνει εδώ», δήλωσε ο Μπαρμπέρα σε ένα γεύμα δημοσιογράφων στο Λίντο, συμπληρώνοντας πως δεν είχε καμία ενημέρωση πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και πως θα μιλήσει με τους υπεύθυνους του Φεστιβάλ του Τελιουράιντ.
Η λύση, ωστόσο δεν είναι αυτή. Γιατί αυτό δεν είναι πραγματικά το πρόβλημα (αλλωστε όπως είπε ο ίδιος ο Μπαρμπέρα, το «Under the Skin» πήρε καλύτερες κριτικές μετά την προβολή του στη Βενετία, αντί μετά τo sneak preview του Τελιουράιντ).
Το πρόβλημα είναι πως το Φεστιβάλ της Βενετίας στριμώχνεται ανάμεσα στον γίγαντα που ονομάζεται Φεστιβάλ του Τορόντο, όπου προβάλλονται στην πλειοψηφεία τους όλες οι μεγάλες ταινίες της Βενετίας συν ακόμη περισσότερες και πως η Βενετία δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο προσανατολισμό που να της δίνει αβαντάζ δημοσιότητας έναντι των υπόλοιπων διοργανώσεων της επανόδου στο φθινόπωρο.
Σαν ένα ακόμη φεστιβάλ Καννών (αλλά με λίγότερο - ευτυχώς - γκλάμουρ και λιγότερα - δυστυχώς - μεγάλα ονόματα), το Φεστιβάλ Βενετίας μοιάζει να πιστεύει περισσότερο στην Ιστορία και το μύθο του παρά σε κινήσεις που θα του έδιναν ένα παρόν και ένα μέλλον αντάξιο της διοργάνωσης που θα έπρεπε να είναι.
Γιατί, αν μη τι άλλο, όπως είναι τοις πάσι γνωστό, κανένα κινηματογραφικό φεστιβάλ στον κόσμο δεν φτιάχνεται μόνο με γνώμονα τις ταινίες που προβάλλει - έστω σε παγκόσμια πρεμιέρα και ειδικά εδώ στη Βενετία με φόντο την υπέροχη παραλία του Λίντο και στο χέρι ένα δροσερό spritz con aperol.
Tags: Βενετία 2013
