Καρτούν, κολάζ, σκίτσα, μελάνι, άμμος, ζωγραφική, στοπ καρέ, φωτοτυπίες, 2D, 3D, animation και live action μαζί. Ολο το εύρος της σύγχρονης animation σκηνής, τόσο γεωγραφικά όσο κι ως χωρίς όρια πειραματισμός, παρέλασε από την οθόνη του ιστορικού θεάτρου Απόλλων και φέτος. Οι επιλογές του διαγωνιστικού προγράμματος που παρακολουθούσαμε επισταμένα ήταν πρωτοποριακές, ευφάνταστες, cutting edge. Μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα το φοιτητικό τμήμα. Η δουλειά των σπουδαστών animation διεθνώς μοιάζει να ανοίγει νέους δρόμους, η φαντασία τους δεν γνωρίζει δεσμεύσεις ή ταμπού, οι ιστορίες που θέλουν να αφηγηθούν έχουν ένταση κι αναγκαιότητα, το βλέμμα με το οποίο κοιτούν τον κόσμο είναι τόσο ώριμα σκοτεινό και τόσο ατόφια δυνατό, που προκαλεί μεγάλη αισιοδοξία. Και για το μέλλον του animation, αλλά και για τη συμβολή της τέχνης στο συλλογικό μας μέλλον.
Ηταν μεγάλο καταφύγιο να βρίσκεσαι στην σκοτεινή αίθουσα του Απόλλων, αφήνεις έξω το γκρίζο και να ονειρεύεσαι μέσα από χρώματα, σκιές, σχήματα, φως. Και δεν μπορούμε να το τονίσουμε αρκετά: το Animasyros είναι ένα φεστιβάλ που προσφέρει μία πολιτισμική όαση - όχι μόνο στη Σύρο και τους τυχερούς κατοίκους της, αλλά και στους σινεφίλ επισκέπτες του. Ελπίζουμε κάθε χρόνο να βρίσκει τη στήριξη που αξίζει και να συνεχίσει να αναπτύσσει τις ιδέες της δημιουργικής του ομάδας.
Δυσκολευτήκαμε να καταλήξουμε σε 10 ταινίες φέτος, αλλά κρατάμε την παράδοση και σας παρουσιάζουμε το ΤΟΡ 10 μας.
Διαβάστε επίσης: Animasyros 9.0: Η καλύτερη ταινία της μέρας ήταν ελληνική!
Flix Top 10 #animasyros9
Νο 10: Kovbojsko (Cowboyland, Η Χώρα των Κάουμποϊ) του Ντέιβιντ Στάμπφ / Φοιτητικό Διαγωνιστικό
Σύμφωνα με τους νόμους της χώρας των καουμπόι, οι κλέφτες τιμωρούνται. Μόνο που η Αγρια Δύση δεν υπακούει σε νόμους - κυριαρχεί ο δυνατότερος, ο πιο πονηρός, ο πιο τυχερός. Ενα εξαιρετικά έξυπνο, αστείο, αναζωογονητικά politically incorrect φιλμάκι, ή «animated wannabe western» όπως το χαρακτηρίζει ο δημιουργός του. 2D σχέδιο, μελάνι σε χαρτί, παραγωγή του Academy of Performing Arts της Μπρατισλάβα, έχει κερδίσει μία σειρά βραβείων στο φεστιβαλικό κύκλωμα. Ειδική μνεία στην εξαιρετική χρήση του ήχου.
Μάθετε περισσότερα για την ταινία στην επίσημη σελίδα της εδώ.
Νο 9: Once Upon a Line (Μια Φορά και μια Γραμμή) της Αλίσια Τζασίνα / Φοιτητικό Διαγωνιστικό
Με σκίτσο που ακολουθεί πιστά τις επιταγές του τίτλου για... «γραμμική αφήγηση» (ελλειπτικό αλλά ευφάνταστο σχέδιο που γραμμές σχηματίζουν τους ήρωες και των κόσμο τους) ακολουθούμε την ιστορία ενός σύγχρονου άντρα σε μία μητρόπολη που ζει μία φλατ ασπρόμαυρη ζωή, μέχρι που γνωρίζει έναν κατακόκκινο έρωτα. Δυστυχώς όμως, τα animated παραμύθια δείχνουν και την άλλη πλευρά: το κόκκινο σταδιακά ξεβάφει, τον πνίγει, χωρίζουν. Ο άντρας αποσύρεται ξανά στην μονοχρωμία του, μέχρι που μία άλλη πράσινη γραμμή του δείχνει έναν κόσμο γεμάτο εναλλαγές κι ευτυχία. Η Τζασίνα έχει μία έξυπνη ιδέα, την εξελίσσει σωστά σ' ένα ισορροπημένο σενάριο και το σκίτσο της είναι απλό και ευφυές. Για δισδιάστατο σχέδιο, να μια τρισδιάστατη ανάπτυξη του στόρι! Φαίνεται πώς η Αμερικανική Ακαδημία συμφωνεί μαζί μας. Μόλις χθες ανακοινώθηκαν οι χρυσοί νικητές των φοιτητικών βραβείων (που αυτόματα γίνονται υποψήφιοι για Οσκαρ) και η Τζασίνα, φοιτήτρια του USC κέρδισε τη χρυσή πρόκριση!
Νο 8: Branches of Life (Tα Κλαδιά της Ζωής) της Κατερίνας Αθανασοπούλου / Διεθνές Διαγωνιστικό
Οι πνεύμονες μίας γυναίκας, το Δέντρο της Ζωής της. Η εγχείρηση της ως κατάδυση σε σκοτεινά νερά. Η μοναξιά των μεγάλων στιγμών της ύπαρξής μας. Η εύθραυστη γραμμή της ζωής. Ενα ονειρικό CGI animation ταξίδι, εξαιρετικής αισθητικής, λυρισμού και συγκίνησης. Μπράβο Κατερίνα.
Μπορείτε να το απολαύσετε στη vimeo σελίδα της δημιουργού.
Νο 7: Decorado (Σκηνικό) του Κρις Κέμπε / Διεθνές Διαγωνιστικό
Ενας άντρας ξυπνά (κυριολεκτικά και συμβολικά) συνειδητοποιώντας ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι παρά ένα ψεύτικο σκηνικό. Ενα reality show με χαρακτήρες, ήρωες, τέρατα και χάρτινο φόντο. Ολοι οι άλλοι όμως μοιάζουν να θέλουν να τον κρατήσουν πίσω, στην βολική, επιδερμική επιφάνεια. Ομως πώς μπορείς να ξανακοιμήσεις το ασυνείδητο; Πόση δύναμη χρειάζεται να σκίσεις την ταπετσαρία και να δεις τον ορίζοντα; Μία τολμηρή ιδέα, ένας αισθητικά πανέμορφος εφιάλτης (2D φωτοτυπίες) συνθέτουν ένα φιλμάκι εικαστικού και ουσιαστικού θριάμβου.
Νο 6: Piano του Κασπάρ Γιάνσις / Διεθνές Διαγωνιστικό
Μία όμορφη κοπέλα σπρώχνει ένα βαρύ πιάνο-αντίκα στους μητροπολιτικούς δρόμους μίας θορυβώδους πόλης. Ενας νεαρός φορτηγατζής την παρακολουθεί μαγεμένος και μουδιασμένος μέσα από την κίνηση. Προσπερνάει μία πολυκατοικία όπου μία ηλικιωμένη γυναίκα βουλώνει επίτηδες το νεροχύτη της, ώστε να έχει την ευκαιρία να ξαναδεί τον επιστάτη του κτιρίου. Εκείνος, για άλλη μία δεν κάνει καμία κίνηση να της εξομολογηθεί τον εξίσου πολύχρονο έρωτά του. Στην ταράτσα του κτιρίου ένα κορίτσι σκαρφαλώνει στο χείλος. Δε θα πέσει. Θα ισορροπήσει στα καλώδια ρεύματος, πάνω από αυτό τον άσχημο κόσμο, σ΄ένα βουβό χορό. Είναι η μόνη που θα κάνει το πιάνο να «τραγουδήσει». Κι εκείνο το μόνο που μπορεί να προσφέρει με τη σειρά μία άλλη μελωδία στην νεκρική ησυχία, στο τίποτα αυτής της πόλης. Δισδιάστατο ψηφιακό σχέδιο, που συνδυάζει την politically incorrect πρόκληση του σεναρίου με την αλήθεια του μηνύματος: μοναξιά, απομόνωση, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, bulluing και συνασθηματική αναπηρία. Οταν το animation μπορεί να είναι πιο ειλικρινές και βαθύ από την ίδια τη ζωή.
Aπολαύστε το trailer εδώ.
Νο 5: Cialo Obce (Ξένο Σώμα) της Μάρτα Μανιούσκα / Φοιτητικό Διαγωνιστικό
Μετά από ένα φρικιαστικό ατύχημα, ένα κορίτσι χάνει το πόδι του και της συρράβουν ένα... ξένο. Είναι χοντρό, έχει γούνα, δεν μπαίνει ποτέ ξανά στα λεπτά της κλασάτα γοβάκια. Η κοπέλα απομονώνεται, κρύβεται, ντρέπεται, νιώθει φρικιό. Προσπαθεί να αποτριχώσει, προσπαθεί να περιορίσει, προσπαθεί να εξαφανίσει αυτό το ξένο σώμα. Αδύνατον. Μέχρι που αυτό σαν πληγωμένο αγρίμι δέχεται την αγκαλιά της. Φαινομενικά απλό σχέδιο, με στιβαρή όμως ενσάρκωση των τολμηρών ιδεών του κι ένα ηχηρό μήνυμα για όλους όσους νιώθουν τέρατα σε αυτό τον κόσμο. Εντυπωσιαστήκαμε και συγκινηθήκαμε.
Νο 4: Love (Aγάπη) της Ρίκα Μπουσί / Διεθνές Διαγωνιστικό
Τι προϋπήρχε της αγάπης; Τι αλλαγές φέρνει στο σύμπαν η ενέργειά της; Τι συμβαίνει όταν αυτή εξαφανίζεται; Ενα φιλμάκι που εξετάζει την αλλαγή στην ατμόσφαιρα ενός μακρινού, φανταστικού πλανήτη και τη γέννεση της αγάπης, και για αυτό, της ζωής. Ακόμα κι αν είναι 2D, οι ιδέες της δημιουργού ξεπερνούν τη στρατόσφαιρα κάθε φαντασίας. Ακόμα περισσότερο από την εικόνα που γεννά νέα animated όνειρα, πιο σημαντικό είναι το μήνυμα - όπως θέλει να το ερμηνεύσει κανείς, πεσσιμιστικά ή αισιόδοξα. Πάντως, ο πλανήτης πάλλεται και χρωματίζεται, μόνο όταν αγαπιέται. Από την 66η Berlinale και το φετινό SXSW στο Austin, στην Ερμούπολη της Σύρου - μόνο αγάπη.
Δείτε το trailer εδώ.
Νο 3: Un Tait Disparait (Το Κεφάλι Χάνεται) του Φρανκ Ντιόν / Διεθνές Διαγωνιστικό
Mία γριούλα, η Ζακλίν, ξυπνά στον οίκο ευγηρίας που διαμένει τα τελευταία χρόνια και μας ομολογεί ότι σήμερα θα πάει στη θάλασσα. Μία τρομαχτική γυναίκα που επιμένει να τη φωνάζει «μαμά» έρχεται να την πάρει. Σηκώνεται, ντύνεται και παίρνει το κεφάλι της από την καρέκλα. Ετσι ζει τελευταία. Με κομμένο κεφάλι. Ενα κεφάλι με δική του ζωή. Με αποκομμένες μνήμες. Κι αυτή τη γυναίκα που επιμένει να τη φωνάζει «μαμά» και να την εκνευρίζει. Ποια είναι; Το κεφάλι της δε θυμάται. Θυμάται όμως να πηγαίνει στη θάλασσα με τη γιαγιά της. Ο Φρανκ Ντιόν δε δημιουργεί απλώς υπέροχες, θλιμμένες εικόνες σε 3D. Καταφέρνει με το βλέμμα και τις ιδέες του να δώσει τρισδιάστατη εικόνα στο πώς πρέπει να είναι η αντίληψή σου όταν πάσχεις από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Με σεβασμό, τρυφερότητα, ενσυναίσθηση και μεγάλη συγκίνηση, η ιστορία της Ζακλίν μας ταξιδεύει σ' ένα τραίνο αναμνήσεων που κατευθύνεται στη θάλασσα. Υπέροχο.
Απολαύστε το trailer εδώ.
Νο 2: Dans Le Joie et la Bonne Humeur (Με Χαρά κι Ευτυχία) της Ζαν Μπουκρά / Φοιτητικό Διαγωνιστικό
Στο πολύ κοντινό μέλλον, ο άνθρωπος βρίσκει επιτέλους το μυστικό της αθανασίας. Μελετώντας υδρόζωα, συνειδητοποίησε ότι αρχίζουν τον κύκλο της ζωής τους ως μέδουσες και στη συνέχεια αποσυντίθονται - απορροφούν τα κύτταρά τους, δημιουργούν μια άμορφη μάζα, σαν κύστη, από εκεί δημιουργούνται νέα πλοκάμια, τα οποία με τη σειρά τους συνθέτουν έναν νέο πολύποδα, από τον οποίο γεννιέται ξανά μία νέα μέδουσα. Με αυτό το όπλο στο χέρι, οι άνθρωποι γίνονται κι αυτοί αθάνατοι. Ομως πόσο αξία έχει πια η ανθρώπινη ζωή; Πόσο τη σεβόμαστε, πόσο την αξιοποιούμε, πόσο τη χαιρόμαστε; Ενα εξαιρετικά σκοτεινό φιλμάκι, μία νιχιλιστική ματιά στην ανθρωπότητα, ένα τολμηρό, βίαιο, σχόλιο στην σύγχρονη ύβρι.
Δείτε το trailer εδώ.
Νο 1: Mrs Metro (Η Κυρία του Μετρό) του Αγγελου Παπαντωνίου / Φοιτητικό Διαγωνιστικό
Μία συνηθισμένη μέρα στο μετρό ευρωπαϊκής πόλης, ένας άστεγος ξεχνά μία από τις τσάντες του στο βαγόνι όταν αποβιβάζεται. Μέσα υπάρχει ένα μωρό που κλαίει. Η απάθεια και η εχθρικότητα των επιβατών είναι ανατριχιαστική, απροκάλυπτη και, δυστυχώς, οικεία με την εικόνα της Ευρώπης σήμερα. Ο Αγγελος Παπαντωνίου αποδίδει με ένα σενάριο υπερβολής (που αποκαλύπτει εξαιρετικά την αλήθεια όμως), τη θλιμμένη παλέτα των χρωμάτων και το 2D ψηφιακό σχέδιο την αλλοτρίωση και την απομονώση των σύγχρονων πολιτών του κόσμου. Κανείς δε θέλει τίποτα ξένο, καμία διαφορετικότητα, καμία έκκληση βοήθειας που θα τον βγάλει από το βολικό του κελί. Συνεπιβάτες σ' ένα τρένο που τρέχει προς τον όλεθρο. Μας «σώζει» η κυρία του μετρό. Εξαιρετικό.
Περισσότερο Animasyros 9.0
- Animasyros 9.0: Η καλύτερη ταινία της μέρας ήταν ελληνική!
- Animasyros 9.0: Επίσημη πρεμιέρα
- Animasyros 9.0: Ενα επαναστατικό animation βλέμμα στην Τουρκία του σήμερα
- Animasyros 9.0: Πάμε Down Under;
- «Η Γη δε Σταματάει Ποτέ να Γυρίζει»: To Κέντρο Ζωής και το Animasyros στέλνουν ένα animation μήνυμα για τη ζωή
Tags: animasyros 9.0
