Παρακάτω σκέψεις, συσχετισμοί και κρίσεις για το επεισόδιο 607 του «Mad Men». Μην προχωρήσετε αν δεν το έχετε δει, για ν' αποφύγετε τα spoilers.
Η ακροβασία ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο που επιχειρεί διαρκώς η σειρά θα μπορούσε επακριβώς να περιγραφεί από την ατάκα του «Inception» που ντουμπλάρει σαν τίτλος αυτού του κειμένου. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερα κρυφό, ιδίως όταν με επεισόδια σαν το προηγούμενο καθίσταται σαφές. Όμως παρουσιάζει επιπλέον ενδιαφέρον αυτή τη βδομάδα, όπου αυτό το παιχνίδι λαμβάνει τη μορφή ενός παζλ ειδώλων, διλημμάτων και διχασμών.
Είναι σαφές σε κάθε στιγμή, από τον τίτλο μέχρι την κατακλείδα. Από το ‘καλύτερο ήμισυ’ μέχρι την Πέγκι παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο κλειστές πόρτες.
Η Πέγκι φάνηκε εξαρχής πως θα είχε δυσκολίες προσαρμογής στα νέα δεδομένα της εταιρείας. Θέλοντας να απομακρυνθεί από τον Ντον, ήταν πάντα εμφανές πως θα διάλεγε την πλευρά του Τεντ. Όταν όμως εκείνος ανοίγεται σε αυτήν, ανασύροντας κρυμμένες επιθυμίες που δεν ήταν άμεσα εμφανείς (στους τρίτους ή ακόμα και στην ίδια την Πέγκι) η δυναμική μεταξύ τους αλλάζει. Στην απέναντι πλευρά, η Πέγκι φτάνει στα άκρα, έχοντας φέρει τη σχέση της με τον Έιμπ στο σημείο που εκείνος την χωρίζει καθώς παλεύει για τη ζωή του ανάσκελα στο κρεβάτι ενός ασθενοφόρου με ένα μαχαίρι στην κοιλιά του.(1)
Έχοντας αφήσει πίσω τον Έιμπ, σαν αποτέλεσμα διαφορετικής αντίδρασης στα κοινωνικά ερεθίσματα(2), η Πέγκι προσεγγίζει τον Τεντ, όμως εκείνος δε μοιάζει να ενδιαφέρεται πια. Έτσι μένει κλεισμένη στους διαδρόμους της εταιρείας, ανάμεσα σε δύο κλειστές πόρτες. Πλέον θα πρέπει να διαλέξει για την ίδια, αλλά όχι σε σχέση με τον οποιονδήποτε - αφεντικό της ή μη.
Η ιδέα με τα μισά γίνεται κυριολεκτική στην περίπτωση της Μέγκαν, που στη σαπουνόπερά της παίζει δύο δίδυμες αδερφές- φυσικά, η μία είναι φτωχή κι η άλλη πλούσια. Η συμπρωταγωνίστριά της, της την πέφτει στα ίσα όμως η Μέγκαν αρνείται και πάλι. Οι δύο γυναίκες παραμένουν μπλεγμένες αναπόφευκτα σε ένα παιχνίδι αλήθειας και ειδώλων. Αν οι χαρακτήρες τους μπορούν να εμπλακούν σε ένα ερωτικό παιχνίδι, μπορούν οι ίδιες να μείνουν ανέγγιχτες;
Κι άλλο: Η Τζόαν έχει αγκαλιάσει στη ζωή της τον Μπομπ, που σε αυτό το περιβάλλον βρίσκεται υψηλότερα από τον Ρότζερ Στέρλινγκ (που επιθυμεί το ρόλο της πατρικής φιγούρας), ο οποίος όμως στο επαγγελματικό πλαίσιο της SCDP είναι τόσο ψηλότερα που δεν έχει καν ιδέα ποιος είναι ο Μπομπ.
Οι περιπτώσεις προσεγγίζονται με διαφορετικό τρόπο (και μοιάζουν σε ένα βαθμό να προέρχονται ακόμα κι από διαφορετικές σειρές, έχοντας εντελώς διαφορετική αισθητική, ρυθμό και βαρύτητα) όμως μιλάνε για το ίδιο πράγμα: Είναι δυνατόν οι προσωπικές σχέσεις και οι επαγγελματικές να διαχωριστούν σε δύο ανεξάρτητες δυναμικές; Το φανταστικό «Good Wife» τοποθετεί στο τραπέζι αυτό το ερώτημα 4 χρόνια τώρα, κι αν έχει φτάσει κοντά σε μια απάντηση, είναι πως αυτός ο διαχωρισμός δεν υπάρχει καν.
Ποιο είναι λοιπόν το καλύτερο ήμισυ; Η ερώτηση είναι παγίδα: Είμαστε ολόκληροι. Πάντα.
Λόγια Ι
Μια μεγάλη αποχώρηση από τα όσα είδαμε κι ακούσαμε πριν 3-4 επεισόδια ανάμεσα στους δύο. Όμως πολλές φορές όλη η απόσταση είναι εκεί, κρυμμένη, μπροστά στα μάτια σου κι απλά περιμένεις μια ίνα να ξετυλιχτεί προκειμένου τα πάντα να αποσυντεθούν.
Λόγια ΙΙ
Η Μπέτι Ντρέιπερ που γνωρίσαμε αρχικά επιστρέφει ως οπασία, ως αντικείμενο που ο Ντον θαυμάζει όπως παλιά (μέσα από τα μάτια ενός υπαλλήλου σε πρατήριο). Ο τρόπος που εμφανίζεται υπονοεί -και πάλι- κάτι σαν όνειρό ή έστω σαν ανάμνηση. Το ότι ο Ντον την επιθυμεί κατευθείαν είναι κατάθεση στο πόσο κολλημένος στην παλιά του (μοναδική!) λούπα είναι.(3)
Εκείνη γνωρίζει. Έχει πλέον ολοκληρώσει τη μετάβασή της σε κάτι που είναι λες και πάντα της ήταν γραφτό να γίνει (απόδειξη, το πόσο παθιασμένα και αποφασιστικά την αρπάζει και τη φιλάει ο Χένρι στη λιμουζίνα λίγο μετά την ομολογία της). Και πλέον γνωρίζει το κλειδί του Ντον. Στο πρωινό είναι εκείνος που κάθεται μόνος του στο τραπεζάκι.
(Εικόνα)
Σημειώσεις
- Από μόνο της αυτή, μια σκηνή που σε οποιαδήποτε άλλη σειρά ήξερες πως θα ήταν ονείρου- στο «Mad Men» η μπλόφα του ξυπνήματος δεν υπάρχει σαν έννοια καν γιατί τα σύνορα ανάμεσα στους δύο κόσμους δεν υφίστανται.
- Είχαμε μιλήσει αναλυτικότερα στο καλύτερο επεισόδιο της σεζόν για το πώς η σειρά ιδιοφυώς και απολύτως οργανικά αρχίζει σταδιακά να παρουσιάζει το πώς ο έξω κόσμος εισχωρεί στην πραγματικότητα των ηρώων της. Μέσα από οθόνες, από αφ’ηψυλού παρατήρηση, από ιστορίες που κάποιος κάπου άκουσε. Αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο, ο έξω κόσμος εισχωρεί όλο και πιο ενοχλητικά: Σε μια συζήτηση του Ντον και της Μέγκαν οι σειρήνες που ακούμε από το δρόμο το κάνουν πλέον δύσκολο να συγκεντρωθούμε στο διάλογο. Ο Έιμπ τραυματίζεται από έναν άντρα στο δρόμο. Η Πέγκι τον μαχαιρώνει επειδή φοβάται από τους εξωτερικούς ήχους. Εξακολουθούμε να μη βλέπουμε, όμως πλέον είναι αδύνατον να αγνοήσουμε.
- Η σειρά μας έχει φέρει στο σημείο που πλέον κάθε φορά που εμφανίζεται ο Ντον σε μια σκηνή ισορροπεί στα όρια της αυτο-παρωδίας. Όλα γύρω του αλλάζουν κι εκείνος είναι πάντα ίδιος. Ίδιο στήσιμο, ίδιο ντύσιμο, ίδιο φέρσιμο, λεξιλόγιο, συμπεριφορά, ίδιο σμίξιμο φρυδιών. Είναι ο άντρας που έχει κολλήσει στο χρόνο. Η σειρά έχει φτάσει στην 6η σεζόν κι εκείνος είναι ακόμα στην 1η. Η τακτική πολλών σειρών όταν θέλουν να υπογραμμίσουν κάτι τέτοιο: Γύρνα τον θεατή, με κάποιο τρόπο, πίσω στο ξεκίνημα. Όπως, για παράδειγμα, τη Μπέτι Ντρέιπερ όπως τη εξαρχής γνωρίσαμε.
Διαβάστε επίσης:
Tags: mad men, mad men recaps
