Περίεργο πράγμα τα φινάλε σειρών, γιατί αν υπάρχει κάτι που κανείς δεν έχει καταφέρει να συνταγογραφήσει ακόμα στην κλασική φόρμα σειράς (κλασική φόρμα όπως λέμε παραδοσιακή, 22άρα σεζόν της ελεύθερης τηλεόρασης) είναι το πώς πρέπει να πορευτείς προς το τέλος της ιστορίας σου. Αν δεχτούμε πως οι δύο βασικές σχολές σκέψεις είναι οι Τα Φτιάχνω Όλα Στην Πορεία και οι Όλα Προχωρούν Βάσει Σχεδίου, τότε έχουμε πλέον δει σπουδαία και εξοργιστικά φινάλε κι από τις δύο κατηγορίες. Όπως σημειώνει στο κείμενό του για το φινάλε της σειράς ένας #eksallos Άλαν Σέπινγουολ, η πεποίθηση πως το να υπακούς σε μια αυστηρά προκαθορισμένη διαδρομή δεν σημαίνει πως έχεις και δίκιο.
Κρατώντας μια αποφασιστικά πιο μετριοπαθή στάση απέναντι στο επεισόδιο, θα πρέπει αρχικά να σημειώσω πως κατά την προσωπική μου εκτίμηση η Μεγάλη Αλήθεια εξακολουθεί να βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο. Τα αγαπημένα μου φινάλε σειρών είναι αρκετά εμφανές πως έχουν προκύψει μέσα από την ζύμωση της σειράς, όπου δημιουργοί με ισχυρή αίσθηση ιστορίας, χαρακτήρων και θεματικής προσάρμοσαν το όραμά τους στην πραγματικότητα της σειράς που έπλαθαν όλα τα χρόνια. Δε μπορείς ούτε να προχωράς στα τυφλά δίχως έγνοια συνέπειας (εκτός αν είσαι μια ιδιοφυία σαν τον Ντέιβιντ Μιλτς ή τον Ντέιβιντ Λιντς οπότε κάνεις ό,τι θες, ειλικρινά δε θα σου πω εγώ πώς θα τελειώσεις τη σειρά σου, ό,τι κι αν κάνεις μαγικό θα είναι), αλλά ούτε και να παραμένεις σκλάβος σε αρχαίες προφητείες περί κατεύθυνσης.
Η τηλεόραση είναι ένας ζωντανός οργανισμός που, πολύ περισσότερο από το σινεμά ή τη λογοτεχνία ή τα κόμικς, αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να δουν μια ιστορία να μεταλάσσεται στο πέραασμα του χρόνου σε κάτι συχνά απρόβλεπτο. Ήξερε ο Άλαν Μπολ πως το «Six Feet Under» θα τελείωνε με κεντρικό πρόσωπο την Κλερ; Θα περίμενε ο Γουήντον την τρελή εξέλιξη του «Angel» που κάθε σεζόν ήταν και άλλη σειρά ώστε να κλείσει με το κλασικό πλάνο στο βρεγμένο σοκάκι; Κι αν το «Community» δεν έχει τελειώσει ακόμα, ξέρουμε ωστόσο πως ο Νταν Χάρμον όταν ξεκίνησε να το γράφει δεν είχε συνειδητοποιήσει πως ο αληθινός του ήρωας ήταν ο Άμπεντ, οπότε αν μη τι άλλο στην πορεία έχει αλλάξει κι η όποια ιδέα του για το φινάλε (αν κρίνουμε κι από το ‘προσωρινό’ φινάλε της 3ης σεζόν).
Τα παραδείγματα είναι άπειρα και το point είναι, υποθέτω, αυτό: Η αυστηρή προσήλωση μπορεί κάποιες φορές να κάνει κακό. Έκανε κακό και στο «How I Met Your Mother». Όχι όμως επειδή αυτό που είχαν σκεφτεί οι Κάρτερ και Μπέιζ για τέλος της ιστορίας ήταν κακό, αλλά επειδή έτσι όπως το είχαν φαινομενικά κρατημένο στην κατάψυχη τόσα χρόνια, λες και ξέχασαν να το βγάλουν για να ξεπαγώσει πριν το ζεστάνουν. Εκεί υποθέτω διαφωνώ με την κυρίαρχη γνώμη: Τα όσα συμβαίνουν στο φινάλε δεν είναι άσχημα σαν ιστορία, αλλά προδίδονται από μια θλιβερής προετοιμασίας εκτέλεση. Είναι κρίμα γιατί το φινάλε είναι φιλόδοξο και είναι τολμηρό και αληθινό. Τα διάφορα μέρη είναι ενδιαφέροντα, αλλά δεν κολλάνε (πια) μεταξύ τους.
To high five που αντήχησε σε όλη την αιωνιότητα, μια ύστατη προσφορά του «How I Met Your Mother» στα γλωσσάρια των απανταχού αδερφικών στιγμών.
Ακολουθούν spoilers για το φινάλε του «How I Met Your Mother».
Η ιστορία όλου του (διπλού) φινάλε είναι πολύ πυκνή για να καλυφθεί εν συντομία οπότε απλά θα υποθέσουμε πως όποιος ενδιαφερόταν για τα επμέρους κομμάτια είδε τα επεισόδια και θα αρκεστούμε στην εξής εν συντομία σύνοψη του τέλους-τέλους: Ο Τεντ γνωρίζει την κοπέλα με το μπάσο, οι δυο τους όπως έχουμε ήδη δει παντρεύονται, κάνουν δύο παιδιά (well, πρώτα τα παιδιά και μετά ο γάμος, κάτι που βρήκα πολύ ωραία πινελιά), και μετά αυτή πεθαίνει επειδή WTF, και εκεί τελειώνει η διήγηση.
Αλλά όχι και η σειρά.
Επειδή τα δύο παιδιά (σε πλάνα γυρισμένα πριν 8 χρόνια) αντιδρούν σε όλη αυτή την ιστορία, βασικά, με ένα «ωφού ρε πατέρα, πάνε φασώσου με τη Ρόμπιν και τελείωνε να πούμε», το οποίο είναι απλά φρικτή τηλεόραση. Ύστερα ο Τεντ ο Μόζμπι πάει όντως στη Ρόμπιν κρατώντας τη μπλε καραμούζα από τον τοίχο, το οποίο επίσης ήταν ωραία πινελιά, και η σειρά τελειώνει καθώς την υψώνει στον αέρα κι η Ρόμπιν χαμογελάει. Κι αυτό ωραία πινελιά. Όλα ωραίες πινελιές, και δεν ήταν οι μόνες. Τα 40 λεπτά του φινάλε ήταν γεμάτα γλυκές αναφορές στο παρελθόν της σειράς και αληθινά συγκινητικές στιγμές εξέλιξης των χαρακτήρων με έναν τρόπο που έμοιαζε ειλικρινής και θαρραλέος.
Το πρόβλημα, και πάλι: Όλα αυτά απλά δεν ταιριάζουν.
Αντί κασετοφώνου στο «Say Anything».
Δεν έχω παρακολουθήσει τη σειρά (πλην του τυχαίου επεισοδίου εδώ κι εκεί) για 3 χρόνια τώρα, αλλά ξέρω πως όλη η 9η σεζόν ήταν η προετοιμασία για ένα γάμο που το στόρι έπρεπε να βγάλει αποτυχημένο. Έτσι, ό,τι ετοιμαζόταν γαι τόσα επεισόδια ακυρώνεται στο πρώτο πεντάλεπτο του φινάλε δίχως κανέναν απολύτως λόγο, το οποίο είναι φρικτό.
Στη συνέχεια το επεισόδιο αρχίζει να τρέχει στο χρόνο κάνοντας περίπου ετήσιες στάσεις σε μεγάλα γεγονότα της ζωής των ηρώων και της παρέας, βρίσκοντας τηλεοπτικό χρόνο για μια αλήθεια για την οποία οι περισσότερες αντίστοιχες σειρές ποτέ δεν μιλάνε αρκετά: Τι συμβαίνει όταν ένας κύκος κλείσει, όταν μια παρέα προχωρήσει και κάποιος μείνει πίσω. Η Ρόμπιν ως outsider της ‘παρέας’ ήταν ένα θεάμα συγκινητικό και αληθινό. Διότι οι Θρυλικές Εποχές πάντα αργά ή γρήγορα γίνονται Ιστορία και τίποτα δεν είναι ξανά ίδιο. Οι Κάρτερ και Μπέιζ, με τη συνδρομή μιας πολύ καλής Κόμπι Σμώλντερς, βρίσκουν τηλεοπτικό χρόνο για αυτή την πικρή διαπίστωση, το οποίο είναι υπέροχο.
Όμως περίμενε. Ήταν όλα αυτά αποτέλεσμα μιας τεμπέλικης απόπειρας των δημιουργών να απομακρύνουν την Ρόμπιν από την παρέα (και τον Μπάρνεϊ) ώστε να την βρει έτοιμη ο Τεντ μετά το τέλος της διήγησης; Κατάρα. Ναι, ήταν. Φρικτό.
Όμως κάτσε. Αυτό ακυρώνει μερικές φανταστικές στιγμές του φινάλε; Την Ρόμπιν στο άδειο διαμέρισμα και τη Λίλυ-φάλαινα να κλαίει γι’αυτήν; Τον Μπάρνεϊ όταν πιάνει στα χέρια του την κόρη του και της λέει τα λόγια που ποτέ δε μπόρεσε να πει σε καμία; (Εκπληκτική σκηνή, απλά εκπληκτική. Πώς να αποτυπώσεις συγκινητικά την ωρίμανση δίχως cheesy κηρύγματα.) Όχι, δεν ακυρώνει τίποτα. Σε επιμέρους σημεία το φινάλε ήταν υπέροχο.
H Κριστίν Μιλιότι κέρδισε όλη τη σειρά με ένα χαρακτήρα της μίας σεζόν που όμως έδειξε πως όταν είσαι χαρισματικός κι έχεις χημεία, μπορείς να βγάλεις νήομα ακόμα κι από τον thankless ρόλο.
Ας δεχτούμε λοιπόν για μια στιγμή πως υπάρχουν δύο τρόποι να το κοιτάξει κανείς. Ο ένας είναι η ιστορία καθαρά σαν ιστορία, με τα πράγματα βαλμένα στη θέση τους, από την οπτική των ηρώων της. Ο άλλος είναι το πώς η ιστορία μας παρουσιάστηκε. Κακώς τα εξετάζουμε ξεχωριστά, αλλά ας το κάνουμε για μια στιγμή.
Το «How I Met Your Mother» είναι η ιστορία ενός μοναχικού πατέρα του οποίου η λατρεμένη γυναίκα έχει πεθάνει, ο οποίος αποφασίζει να πει στα παιδιά του τη μόνη ιστορία γι’αυτήν που δεν άκουσαν ποτέ, το πώς την γνώρισε. Ο μοναχικός πατέρας κάνει αυτή την ιστορία σε μεγάλο βαθμό να αφορά την παλιά του παρέα επειδή ας είμαστε ειλικρινείς, εκείνη η εποχή του λείπει του μοναχικού πατέρα και αυτό είναι κάτι κατανοητό. Μέσα από αυτή την ιστορία καταλαβαίνουν κι οι πέτρες πως πάντα αγαπούσε τη Ρόμπιν, κι έτσι αυτό που κάνει είναι να πάει να τη βρει επειδή, διάβολε, ποτέ δεν είναι αργά. Συγκινητικά πράγματα.
Ταυτόχρονα,
Το «How I Met Your Mother» είναι ιστορία ενός ντούσμπαγκ που είπε στα παιδιά του το πώς γνώρισε τη -νεκρή, πια- μητέρα τους και τη στιγμή που έφτασε στο πιο συγκινητικό σημείο της διήγησης (αυτή η εκπληκτική σκηνή στη στάση του λεωφορείου, όπου οι διάλογοι και η χημεία του Ράντνορ με τη Μιλιότι βγάζουν φωτιές ακόμα και μες στη βροχή) ξαφνικά όλοι είναι σε φάση «χοχο θεία Ρόμπιν, ε ε ε, nudge nudge know what i mean know what i mean». Αυτό το πράγμα απλά δε λειτουργεί, σου καταστρέφει κάθε ίχνος καλής θέλησης. Τη μία στιγμή είσαι στο σταθμό κι ο Τεντ με τη Μητέρα είναι το πιο αβίαστα υπέροχο τηλεοπτικό ζευγάρι που έχεις δει, και την αμέσως επόμενη ξαφνικά πάει να βρει μια άλλη αφότου μάθαμε έτσι στα γρήγορα πως η Μητέρα πεθαίνει.
«She's been dead for ten years!»
Είναι κρίμα, γιατί η βασική ιδέα είναι τολμηρή και πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά προδίδεται από έναν παντελώς λανθασμένο υπολογισμό ρυθμού και αφήγησης του φινάλε (και πιθανώς όλης της σεζόν, αλλά γι’αυτό δεν έχω άποψη). Τα κομμάτια απλά δεν κολλάνε, και το χειρότερο είναι πως είναι πλήρως δεμένα μεταξύ τους με πρόχειρους κόμπους και χρησιμοποιημένα τσιρότα. Το να πεθαίνει εν τέλει η Μητέρα δεν είναι κακή ιδέα, αλλά με τον τρόπο που παρουσιάζεται κάνει τη σειρά να μοιάζει ανούσια. Το να καταλήγει ο Τεντ με τη Ρόμπιν δεν είναι κακή ιδέα, αλλά με τον τρόπο που παρουσιάζεται κάνει τον Τεντ και τα παιδιά του να μοιάζουν οικογενειακώς αναίσθητοι. Το να παντρεύονται και να χωρίζουν ο Μπάρνι με τη Ρόμπιν δεν είναι κακή ιδέα, αλλά με τον τρόπο που παρουσιάζεται τους κάνει αυτούς (και το στόρι τους εδώ και 4-5 σεζόν) να μοιάζει με ξερό σεναριακό όχημα.
Ξεχωρίζουν με κακό και εμφανή τρόπο πάρα πολλά στοιχεία κάνοντάς το πάρα πολύ εύκολο να το κράξεις ή να καταλάβεις γιατί όλοι αντιδρούν τόσο αρνητικά, όμως κάπου κάτω από τις άτσαλες και βεβιασμένες εφαρμογές των σεναριακών εξελίξεων βρίσκεται μια πολύ δυνατή ιστορία, κάτι που αποδεικνύεται κι από το πόσο δυνατές στιγμές είναι οι μεμονωμένες σκηνές κορύφωσης της ιστορίας του Τεντ τόσο με τη Μητέρα όσο και με τη Ρόμπιν. (Σκηνή στο σταθμό και σκηνή κάτω από το παράθυρο της Ρόμπιν, αντίστοιχα.)
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ίσως αυτό: Οι Κάρτερ και Μπέιζ έφτασαν σε αυτό το τέλος έχοντας στα χέρια τους δύο φινάλε. Ένα που είχαν στην κατάψυξη σχεδόν μια δεκαετία τώρα, κι ένα που τους προέκυψε στην πορεία. Ήταν και τα δύο υπέροχα. Κι αυτό που έκαναν ήταν να τα κολλήσουν άτεχνα μεταξύ τους, δημιουργώντας κάτι που μοιάζει με τερατούργημα, ενώ στην πραγματικότητα κρύβει μέσα του ωραία στοιχεία.
Ίσως… ίσως να μπορούσαμε να συμφωνήσουμε πως είναι μια ωραία ιστορία την οποία κατέστρεψε ο Τεντ Μόζμπι επειδή δεν ξέρει να λέει ιστορίες; Ναι, ναι, αυτό. Ας είναι. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δε τον συμπάθησα αυτό τον τύπο.
Διαβάστε ακόμη:
- Τα 10 καλύτερα τηλεοπτικά φινάλε όλων των εποχών
- Τι βλέπαμε στην TV το 2013: Τα 5 καλύτερα φινάλε
- «True Detective» φινάλε: All you need is love
- «I’m Amy Santiago and I’m done talking!»: Μια ματιά στην φανταστική 1η σεζόν του «Brooklyn Nine-Nine»
- «The Good Wife»: Αλλάζοντας τα δεδομένα στην spoiler era της τηλεόρασης
- Επειδή κανείς δεν το ζήτησε! Θυμόμαστε τις χειρότερες στιγμές του «Heroes»!
- Μια ιστορία πολλών αντίο: Η θριαμβευτική επιστροφή του «Community»
Tags: how i met your mother, φινάλε
