«Οι έχθρες δεν έχουν ποτέ να κάνουν με το μίσος. Εχουν να κάνουν με τον πόνο.»
Ο πιο ασφαλής τρόπος για να έχει πιθανότητες να πετύχει κάτι ριψοκίνδυνο στην Τέχνη γενικότερα είναι να ξεκινήσει σωστά. Σχεδόν αλάνθαστα. Ακριβώς, δηλαδή όπως ξεκινάει το «Feud», η πολυαναμενόμενη σειρά του FX για την «έχθρα» ανάμεσα στην Τζόαν Κρόφορντ και την Μπέτι Ντέιβις με επίκεντρο τη μοναδική και θρυλική τους συνεργασία τους στο «Whatever Happened to Baby Jane;» του Ρόμπερτ Ολντριτς το 1962.
Καθισμένη σε ένα καναπέ, σε μια συνέντευξη για ένα ντοκιμαντέρ που δεν βλέπουμε ποτέ, η Ολίβια ντε Χάβιλαντ (που την υποδύεται στο μικρό της cameo με σοφία και απαράμιλλο στιλ η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς), μιλάει για τις έχθρες και τον πόνο που κρύβουν, όχι μόνο ως συμπρωταγωνίστρια της Μπέτι Ντέιβις στο άτυπο σίκουελ του «Whatever Happened to Baby Jane?» με τίτλο «Hush Hush Sweet Charlotte» του 1964 (όταν η Τζόαν Κρόφορντ αρνήθηκε να επιστρέψει), αλλά και ως μέρος της μυθικής έχθρας που είχε με την αδερφή της, Τζόαν Φοντέιν.
Και άρα η μόνη αρμόδια για να... γνωρίζει πως πίσω από το μύθο κρύβεται πάντα μια μικρότερη και σχεδόν πάντα μια πικρή αλήθεια.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Whatever Happened to Baby Jane?»
Αν αναλογιστεί κανείς την (ιλιγγιώδη) διαδρομή του Ράιαν Μέρφι στο τηλεοπτικό τοπίο της τελευταίας δεκαετίας, δεν θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει στο «Feud» την αγία τριάδα των εμμονών του: το camp (του «Glee»), το γκροτέσκο (του «American Horror Story»), το ακαριαία καίριο (του «The People v. O.J. Simpson») και φυσικά την ιδανική - επιτέλους - αφομοίωση σε μια και μόνο σειρά ολόκληρου του «Nip/Tuck» και του «Scream Queens» μαζί.
Ακόμη, όμως, και αν δεν είχε προηγηθεί ο θρίαμβος (καλλιτεχνικός πρωτίστως) του «The People v. O.J. Simpson» που απέδειξε πως ο Ράιαν Μέρφι είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που όλοι φανταζόμασταν, ο καθένας είχε τους λόγους του να ανησυχεί για το «Feud» και την πιθανή κατάληξή του σε μια φανταχτερή ρετρό Χόλιγουντ σάτιρα με έμφαση στις ιστορίες των ταμπλόιντ, στα κυριολεκτικά και μεταφορικά ξεμαλλιάσματα των δύο (ιερών) τεράτων και σε ένα εν τη γενέσει του οπλοστάσιο στακάτης ατάκας και bitchiness για τα χρόνια και τις γενιές που έρχονται.
Δείτε ακόμη: Δείτε τους υπέροχους τίτλους αρχής για το «Feud: Bette and Joan»!
Ναι, τo «Feud» είναι όλα τα παραπάνω σε υπέροχες (σινεφίλ) δόσεις - σχεδόν μέχρι του σημείου που αναρωτιέσαι πως είναι σίγουρο πως κάποιος (νεότερος) που δεν έχει ιδέα ποιες είναι οι Μπέτι Ντέιβις και Τζόαν Κρόφορντ δεν θα μπορέσει να καταλάβει τίποτα.
Για όσους όμως γνωρίζουν ή θέλουν να γνωρίσουν, το «Feud» είναι μια σειρά για το παλιό Χόλιγουντ που οι περισσότεροι λατρεύουν να βλέπουν να ζωντανεύει μπροστά τους, για ντίβες που θα έφταναν μέχρι το θάνατο για να κερδίσουν το σεβασμό, για θρυλικές «κουτσομπόλες» που όριζαν με τα ρεπορτάζ τους τα trending topics ολόκληρης της βιομηχανίας, για επικεφαλής των στούντιο που είδαν την εξουσία τους να απειλείται (τι ειρωνία!) από την τηλεόραση, για bigger than life ζωές που βυθίστηκαν μέσα στα «μυστικά και ψέματα» μιας βιτρίνας που θα έβαζε πάντα τη σταρ πάνω από τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχει, όμως, κανένας λόγος ανησυχίας. Γιατί το «Feud» δεν είναι μόνο αυτό. Πίσω από την ανεξίτηλη γοητεία μιας ολόκληρης εποχής και μιας ιστορίας που αντέχει στο χρόνο ως ένα από τα κάθε-φορά-που-τα-ακούς-πιο-απολαυστικά κουτσομπολιά στην ιστορία του Χόλιγουντ, ο Ράιαν Μέρφι (δεν) κρύβει αυτό που πραγματικά είναι το «Feud»: η μελαγχολική ιστορία δύο γυναικών που αγωνιούν να μην ξεχαστούν από το χρόνο και είναι πρόθυμες να κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν κάτω από το φως των προβολέων - ακόμη κι αν αυτό προϋποθέτει ότι πρέπει να καούν.
Μια ιστορία επιβίωσης δηλαδή μέσα σε ένα τόσο σκληρό κόσμο ακόμη και για δύο (εντάξει, πρώην) σούπερ σταρ με εκατομμύρια θαυμαστές.
Σε μια εύστοχη συνομιλία με το σήμερα και την ανοιχτή συζήτηση για τις ίσες ευκαιρίες των γυναικών στο Χόλιγουντ και γενικότερα στον κόσμο του θεάματος, αλλά και με αναφορές στη διαχρονικότητα της αγριότητας που φέρνει μαζί του το πέρασμα του χρόνου, ο Ράιαν Μέρφι αντιμετωπίζει τις ηρωίδες του ως role models, σαν δύο παραδείγματα γυναικών που θέλησαν να αντισταθούν στο χρόνο, να εναντιωθούν στην απομόνωσή τους από τη βιομηχανία, να πάρουν το παιχνίδι στα χέρια τους και να αποδείξουν ότι «τίποτα δεν τελειώνει παρά μόνο όταν αποφασίσεις να το τελειώσεις εσύ».
Γύρω τους συγκεντρώνονται κι άλλα «θύματα» μιας εποχής που θα έβλεπε το Χόλιγουντ να αλλάζει, την Αμερική να χάνει την αθωότητά της, το σινεμά να ενηλικιώνεται - άλλωστε βρισκόμαστε στο 1961 λίγο μετά το θρίαμβο του «Psycho» του Αλφρεντ Χίτσκοκ στο οποίο δεν πίστεψε κανείς και λίγο πριν το θάνατο της Μέριλιν Μονρό (ειρωνικά στην πρώτη σκηνή εκνευρίζει αφάνταστα την Τζόαν Κρόφορντ όταν κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα).
Η εποχή είναι «τρομακτική» όχι μόνο για την Τζόαν Κρόφορντ που έχει να παίξει σε ταινία τρία χρόνια και τα μόνα σενάρια που της προτείνουν είναι να παίξει τη μητέρα του Ελβις Πρίσλεϊ, ούτε μόνο για την Μπέτι Ντέιβις που προσπαθεί να κάνει καριέρα στο Μπρόντγουεϊ χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία - είναι άλλωστε γνωστό ότι ένα χρόνο μετά, το 1962 έβαλε αγγελία στο Variety ζητώντας δουλειά ως ηθοποιός.
Διαβάστε ακόμη: 50 χρόνια πριν, η Μπέτι Ντέιβις μιλούσε ήδη για την πάλη των φύλων στο Χόλιγουντ
Στάνλεϊ Τούτσι
Τζούντι Ντέιβις
Κάθριν Ζέτα Τζόουνς
Αλφρεντ Μόλινα
Ο Τζακ Γουόρνερ (τον υποδύεται με μανία ο Στάνλεϊ Τούτσι) βλέπει το άλλοτε παντοδύναμο στούντιο της Warner Bros να απειλείται από κακές επιλογές και την τηλεόραση, κανείς δεν προτείνει πλέον ωραίες ταινίες στον άλλοτε σπουδαίο και εμπορικό Ρόμπερτ Ολντριτς (ο Αλφρεντ Μολίνα και σε φυσική ομοιότητα με τον σκηνοθέτη), η Χέντα Χόπερ (μόνο χειροκροτήματα για την Τζούντι Ντέιβις που το διασκεδάζει σχεδόν περισσότερο και από την ίδια τη θρυλική «κουτσομπόλα» της εποχής) δεν είναι πλέον η πένα που ορίζει τις τύχες των σταρ.
Ολοι τους θα ενωθούν γύρω από μια ταινία και θα αφηγηθούν μια, απολαυστική λόγω των χολιγουντιανών της αναφορών και μελαγχολική λόγω της πραγματικότητας που αφήνει να διαφαίνεται κάτω από τη λάμψη, ιστορία για το σεξισμό στη βιομηχανία, την ανισότητα στις ευκαιρίες για τις γυναίκες, τις διακρίσεις λόγω ηλικίας - όλα όσα ακόμη πιο camp, γκροτέσκα και γραφικά βρίσκουν χώρο και φυτρώνουν κάτω από τον camp, γκροτέσκο και γραφικό μύθο της έχθρας των δύο γυναικών.
Στο ρόλο της Μπέτι Ντέιβις, με τα μεγάλα γουρλωτά μάτια να κλειδώνουν την ομοιότητα σχεδόν με ανατριχιαστικό τρόπο, η Σούζαν Σαράντον πετυχαίνει να μεταφέρει την άγρια θλίψη της Μπέτι Ντέιβις, μιας γυναίκας που έβαζε πάντοτε τη δουλειά της πάνω από την προσωπική της ζωή, σε ένα ρόλο που στο πρώτο επεισόδιο, μοιάζει ακόμη να βρίσκεται υπό διαμόρφωση και (για την ώρα) κάτω από τη σκιά της Τζέσικα Λανγκ.
Στον ρόλο της Τζόαν Κρόφορντ, η Τζέσικα Λανγκ (που χρωστάει περισσότερα από ένα ευχαριστώ στον Ράιαν Μέρφι για την τρίτη καριέρα που της εξασφάλισε), δεν έχει σημασία αν δεν διαθέτει τα μεγάλα υγρά μάτια της ντίβας. Κι αυτό γιατί μεγαλουργεί σε περισσότερες από μια σκηνές, παίζοντας στην πραγματικότητα ένα κορίτσι που αρνείται να βγει από το παιχνίδι επειδή μεγάλωσε, τρομακτική στο πώς προσπαθεί να κρύψει το θυμό της, σπαρακτική στο πως απολαμβάνει τις μικρές νίκες της.
Οι δυο τους - ηθοποιοί με Οσκαρ κι αυτές που δεν βρίσκουν εύκολα ρόλους στο σινεμά λόγω της ηλικίας τους - ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα κάθε φορά που βρίσκονται στο ίδιο πλάνο, απολαμβάνουν με χαρακτηριστική άνεση την γκαρνταρόμπα και τα σκηνικά μιας εποχής που κάποτε τις έκανε να γίνουν ηθοποιοί και ξέρουν ακριβώς πως να μεταφέρουν στο θεατή τον πόνο που κρύβει μια έχθρα, χωρίς να χάσουν σχεδόν πόντο από το μίσος που τις ενώνει.
Ο,τι θα ακολουθήσει στα επόμενα επεισόδια του «Feud» θα είναι σίγουρα απολαυστικό. Ευχόμαστε να παραμείνει και επώδυνο.
Διαβάστε ακόμη
- Οκτώ θρυλικές γυναίκες - είναι όλες τους η μια και μοναδική Τζέσικα Λανγκ!
- Τζέσικα Λανγκ εναντίον Σούζαν Σαράντον: Πρώτα (υπέροχα camp) teasers για το «Feud»
- Η Σούζαν Σαράντον παραμένει η σεξουαλική φαντασίωση των αγοριών με ανοιχτά αυτοκίνητα
- Πώς το American Horror Story μας έδωσε όση Τζέσικα Λανγκ μας είχε λείψει και ακόμη περισσότερη!
Tags: Feud
