Ο Αντριου Νάιμαν είναι ένας φιλόδοξος νεαρός ντράμερ της τζαζ που σπουδάζει σε ένα από τα καλύτερα μουσικά σχολεία της Αμερικής. Καθηγητής του είναι ο Τέρενς Φλέτσερ . Ενας από τους πιο απαιτητικούς, σκληρούς και τελειομανείς μαέστρους της τζαζ. Η μέθοδος διδασκαλίας του είναι κάθε άλλο παρά συμβατική. Υπάρχουν όρια όταν προσπαθείς να αναδείξεις την τέλεια ερμηνεία;
H παραπάνω επίσημη σύνοψη του «Whiplash» του δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτό που συμβαίνει επί 90 λεπτά στην ταινία του Ντάμιεν Σαζέλ, εκεί όπου (δεν) κρύβεται μία από τις πιο εκρηκτικές ερμηνείες της χρονιάς στο πρόσωπο και κυρίως στη φυσιολογία του Τζ.Κ.Σίμονς, φαβορί ήδη για το Οσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου.
Σαν ένα μουσικό κομμάτι με ρυθμό που δύσκολα θα μπορούσε να ακολουθήσει το ανθρώπινο μέτρο, το «Whiplash» βρίσκεται δικαιώς ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, βραβευμένο ήδη με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Sundance και υποψήφιο για 5 Οσκαρ (εκτός από τον Σίμονς, το φιλμ είναι υποψήφιο για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Μοντάζ και Μιξάζ).
Διαβάστε ακόμη: Oscars 2015: Αυτές είναι οι υποψηφιότητες
Οσα αναφέρει ο σκηνοθέτης Ντάμιεν Σαζέλ στο σκηνοθετικό του σημείωμα για την ταινία είναι απλά η έμπνευση για μια από τις πιο εκπληκτικές κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς.
Υπάρχουν πολλές ταινίες για τη χαρά της μουσικής. Αλλά ως νεαρός ντράμερ στην ορχήστρα ενός μουσικού σχολείου με διακατείχε κάτι διαφορετικό: ο φόβος. Ο φόβος του να χάσω ένα χτύπημα. Ο φόβος του να χάσω τον ρυθμό. Και πιο έντονος από κάθε τι ήταν ο φόβος του διευθυντή της ορχήστρας. Με το “Χωρίς Μέτρο” ήθελα να δημιουργήσω μια ταινία για τη μουσική που να θυμίζει πολεμική ή γκανγκστερική ταινία, όπου τα όργανα αντικαθιστούν τα όπλα, όπου οι λέξεις είναι το ίδιο βίαιες όσο τα όπλα και η δράση δεν ξετυλίγεται σε ένα πεδίο μάχης αλλά σε μια αίθουσα που γίνονται πρόβες ή στη σκηνή ενός θεάτρου.
Ο θρύλος της τζαζ που με έχει τραβήξει από πάντα είναι ο νεαρός Τσάρλι Πάρκερ. Αν ρωτούσατε τους σύγχρονους του Τσάρλι όταν ήταν 16 ή 17 ετών στο Kansas City ποιος θα ήταν ο μεγαλύτερος μουσικής της γενιάς του, κανένας δεν θα επέλεγε τον Τσάρλι. Για τους παλιούς, ήταν απλώς ένα ανυπόμονο παιδί με μέτριο ταλέντο. Κι όμως, με κάποιο τρόπο κάτι συνέβη στον Τσάρλι στο τέλος της εφηβείας του, γιατί μέχρι τα 19 έπαιζε ήδη τη σπουδαιότερη μουσική που έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα. Πώς συνέβη αυτό; Λοιπόν, κατά τα λεγόμενα, μια νύχτα ο Τσάρλι έπαιξε σε ένα κλαμπ και τα θαλάσσωσε στο σόλο του. Ο μόνιμος ντράμερ του έριξε ένα κύμβαλο στο κεφάλι και το κοινό τον γιούχαρε. Πήγε για ύπνο με δάκρυα στα μάτια και μουρμουρίζοντας ότι θα τους δείξει. Εξασκήθηκε σαν τρελός για τον επόμενο χρόνο και μετά επέστρεψε στο κλαμπ όπου τους άφησε άφωνους.
O σκηνοθέτης του «Whiplash» Ντάμιεν Σαζέλ δίνει τον τόνο στο γύρισμα
Στο λύκειο, πέρασα ώρες κάθε μέρα κλειδωμένος σε ένα υπόγειο με ηχομόνωση, κάνοντας εξάσκηση στα ντραμς μέχρι που τα χέρια μου αιμορραγούσαν, καθώς ονειρευόμουν μια τέτοια μεταμόρφωση – αυτό με την παρότρυνση ενός απίστευτου τοπικού ήρωα, τον διευθυντή ορχήστρας του σχολείου, ο οποίος κατάφερε τη δική του συναρπαστική μεταμόρφωση μέσα σε μία δεκαετία. Μετέτρεψε τη τζαζ μπάντα ενός δημόσιου σχολείου στο Νιου Τζέρζι στο καλύτερο πρόγραμμα του είδους σε ολόκληρη τη χώρα σύμφωνα με το περιοδικό Down Beat. Η ορχήστρα έπαιξε σε δύο προεδρικές ορκωμοσίες και άνοιξε το τζαζ φεστιβάλ JVC στη Νέα Υόρκη. Για χρόνια, τα ντραμς ήταν η ζωή μου και για πρώτη φορά η μουσική συνδέθηκε στο μυαλό μου πάνω από όλα όχι με τη διασκέδαση, την απόλαυση ή την έκφραση αλλά τον φόβο.
Κοιτάζοντας πίσω, αναρωτιέμαι πώς και γιατί συνέβη αυτό. Το ταξίδι μου ως ντράμερ έφτασε μέχρι εθνικές διακρίσεις και βραβεία, αλλά θυμάμαι ακόμα τους εφιάλτες, τη ναυτία και τα γεύματα που δεν έφαγα, τις μέρες της αφόρητης αγωνίας, όλα στην υπηρεσία ενός μουσικού είδους που φαινομενικά έχει να κάνει με την ελευθερία και τη χαρά. Το πιο κρίσιμο από όλα για μένα εκείνο τον καιρό ήταν μόνο μία σχέση, αυτή που είχα με τον δάσκαλο μου. Αυτή τη σχέση, τόσο φορτισμένη και έντονη, ήταν κάτι που ήθελα να εξερευνήσω στην ταινία. Αν είναι καθήκον του δασκάλου να σπρώχνει τους μαθητές στο μεγαλείο, τότε σε ποιο σημείο σταματάει αυτό; Έπρεπε να γιουχάρουν τον Τσάρλι Πάρκερ στη σκηνή για να γίνει ο “Bird”? Πώς γίνεται κάποιος σπουδαίος;
Για να αιχμαλωτίσω τα συναισθήματα που ένιωσα την περίοδο που ήμουν ντράμερ, κινηματογράφησα κάθε μουσική ερμηνεία στην ταινία σαν να είναι θέμα ζωής και θανάτου, σαν κυνηγητό με αυτοκίνητα ή σαν ληστεία τράπεζας. Ήθελα να δείξω όλες τις λεπτομέρειες που θυμόμουν, όλη τη βρωμιά, την προσπάθεια που χρειάζεται ένα κομμάτι μουσικής. Τις ωτοασπίδες και τις σπασμένες μπαγκέτες, τις φουσκάλες και τις πληγές στα χέρια, το ασταμάτητο μέτρημα και το συνεχές μπιπ τον μετρονόμων, τον ιδρώτα και την κούραση. Ταυτόχρονα, ήθελα να αιχμαλωτίσω τις φευγαλέες στιγμές που επιτρέπει η μουσική και που το φιλμ μπορεί να συλλάβει. Όταν ακούς ένα σόλο του Charlie Parker μπαίνεις σε μια κατάσταση ευδαιμονίας. Άξιζε τον κόπο να υποφέρει τόσο πολύ ο Πάρκερ για την τέχνη του, για να μπορούμε να απολαύσουμε τα αποτελέσματα δεκαετίες μετά; Δεν έχω ιδέα, αλλά για μένα είναι μια ερώτηση που αξίζει να τεθεί, καθώς αφορά κάτι πέρα από τη μουσική ή την τέχνη και αγγίζει μια ιδέα που δεν είναι απλή, αλλά από την άλλη είναι τόσο θεμελιώδης για την αμερικάνικη προσωπικότητα: το μεγαλείο με όποιο κόστος.
Το «Whiplash» (ελληνικός τίτλος: «Χωρίς Μέτρο») βγαίνει στις αίθουσες στις 5 Φεβρουαρίου. Εσείς μπορείτε να το δείτε πρώτοι στην avant-premiere που θα γίνει τη Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου στο Village at the Mall (αίθουσα VMAX) στις 20.30 (ώρα προσέλευσης: 20.00).
Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνετε like, share ή να αφήστε σχόλιο στο ποστ (κάντε κλικ εδώ) του διαγωνισμού στο Facebook και να μπείτε στην κλήρωση. Οι νικητές θα ειδοποιήθουν από το Facebook την Κυριακή 1η Φεβρουαρίου.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Whiplash, Χωρίς Μέτρο
