O τίτλος της νέας ταινίας του Κότζι Φουκάντα, έρχεται από το ομότιτλο τραγούδι της Ακίκο Γιάνο που ακούγεται ολόκληρο στους τίτλους του τέλους. Ο σκηνοθέτης λέει πως το άκουσε για πρώτη φορά πριν από είκοσι χρόνια κι από τότε έψαχνε τον τρόπο να φέρει στην οθόνη κάτι σαν μια κινηματογραφική μεταγραφή του.
«Οση κι αν είναι η απόσταση μεταξύ μας, τίποτα δεν θα με σταματήσει ποτέ από το να σε αγαπώ», λένε ανάμεσα σε άλλα οι στίχοι του τραγουδιού και στην ταινία, η απόσταση ανάμεσα στο ζευγάρι των ηρώων θα μεγαλώσει απότομα όταν ένα τραγικό γεγονός θα χωρίσει την ζωή τους σε πριν και μετά.
Η Ταέκο κι ο γιος της από τον προηγούμενο γάμο της Κέιτα ζουν μαζί με τον νέο σύζυγό της Τζίρο, μια βολική οικογενειακή ζωή ακόμη κι αν οι γονείς του Τζίρο δυσκολεύονται να αποδεχτούν το ότι ο γιος τους έχει παντρευτεί μια χωρισμένη γυναίκα. Οταν όμως σε μια γιορτή στο οικογενειακό σπίτι, ο μικρός Κέιτα θα πνιγεί στην μπανιέρα, οι ζωές όλων θα αλλάξουν. Οχι μόνο από το πυκνό πέπλο της θλίψης αλλά κι από την επανεμφάνιση του βιολογικού πατέρα του Κέιτο, ενός κωφού άντρα που θα μπει ξανά στη ζωή της Ταέκο.
Χαμηλότονο ακόμη και στις πιο δραματικές του στιγμές το φιλμ του Φουκάντα είναι ένα επιμελές πορτρέτο μιας σειράς χαρακτήρων και των διαφορετικών τρόπων που αντιμετωπίζουν μια αληθινά κοσμογονική δοκιμασία. Μια μελέτη για το πως η θλίψη και το πένθος μπορούν να αποτελέσουν μια δύναμη που μπορεί να διαλύσει ή να ενώσει ξανά σχέσεις και ανθρώπους.
Η γοητεία του φιλμ έγκειται στον τρόπο που χειρίζεται τις συναισθηματικές του κορυφώσεις, με μέτρο και προσοχή, αλλά δεν αποφεύγει τις ευκολίες στην διαδρομή που ακολουθούν οι χαρακτήρες του, στερώντας από την ταινία την ένταση που θα μπορούσε να πετύχει. Οι συμπτώσεις και το τυχαίο δεν αποτελούν πάντα τον καλύτερο οδηγό σε μια ιστορία, ειδικά σε μια ταινία που θέλει να είναι περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο, αληθινή και ανθρώπινη.
