Eχοντας περάσει στην Πολωνία με μια τριήμερη βίζα δήθεν για να παραβρεθούν σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, οι Λευκορώσοι Αλεξέι και Μιχαήλ καταλήγουν, χάρη στην ευγενή πρόθεση ενός φορτηγατζή, στα σύνορα με τη Γαλλία. Ο Μιχαήλ θα χαθεί στη σκληρή προσπάθειά τους να διασχίσουν ένα μεθοριακό ποτάμι, ο Αλεξέι, όμως, θα καταφέρει να φθάσει στο Παρίσι, όπου κι θα καταταγεί χωρίς δεύτερη σκέψη στη Λεγεώνα των Ξένων που υπόσχεται εν καιρώ γαλλική υπηκοότητα.
To 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 2 μέχρι και τις 12 Νοεμβρίου. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
Παράλληλα, στο Δέλτα του Νίγηρα, ο Τζόμο ηγείται του αντάρτικου κόντρα στα ξένα συμφέροντα που εποφθαλμιούν τον πετρελαιοφόρο τόπο του. Στο πλευρό του, η αδελφή του Ουντόκα, με την οποία, εκτός από μια εκ γενετής ιδιαιτερότητα -δύο διαφορετικού χρώματος μάτια-, μοιράζεται και το πάθος του για τον χορό.
Οι δρόμοι των δύο αντρών θα διασταυρωθούν όταν ο άρτια εκπαιδευμένος πλέον Αλεξέι αποστέλλεται στο Δέλτα για να απελευθερώσει Γάλλους ομηρεμένους από τον Τζόμο. Και είναι στο σημείο αυτό που η ταινία του Ιταλού πρώην μικρομηκά και ντοκιμαντερίστα Τζάκομο Αμπρουτσέζε, πρώτη του μεγάλου μήκους φιξιόν, παύει να υπακούει σε κάθε ρεαλιστική επιταγή και μετατρέπεται σε μια παραισθησιογόνα αλληγορία.
Μπορεί ο Αλεξέι να επέστρεψε νικηφόρος στο Παρίσι, όμως το γαλλικό όνειρο έχει ήδη γίνει εφιάλτης. Τη γιορτή και την περηφάνια του αναχαιτίζει μόνιμα μια ανησυχία, σαν να έχει καταληφθεί από κάτι αλλόκοσμο, και στα μάτια του λικνίζεται όλο και πιο επίμονα η μορφή της Ουντόκα. Είναι πραγματικά μια χορεύτρια-σωσίας της στο κλαμπ όπου συχνάζει; Ή μήπως ένα σήμα της λερωμένης του συνείδησης προς το μυαλό και τη φαντασία του;
Αυτή η διαταραχή πάλλεται διαρκώς στο βλέμμα του Φρανκ Ρογκόφσκι, του τακτικού πρωταγωνιστή του Πέτζολντ και σπουδαιότερου ίσως Γερμανού ηθοποιού της γενιάς του, και το πρόσωπό του γίνεται χάρτης, θαρρείς, όλων εκείνων των ενοχών που θα έπρεπε να κουβαλά η Δύση για τα κατ’ εξακολούθηση εγκλήματά της στον Τρίτο Κόσμο. Η φωτογραφία της Ελέν Λουβάρ, βραβευμένη με Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο, ιχνηλατεί επιδέξια τις γραμμές αυτού του χάρτη, και κάνει θαύματα όταν εντοπίζει τα ανάμικτα συναισθήματα απορίας και απελευθέρωσής του Αλεξέι/Φρανκ μέσα στα τριπαριστά φώτα του κλαμπ.
Oμως αυτή είναι τελικά η αλληγορία όλη κι όλη; Μια κραυγή κατά των αποίκων και μια επίκληση για united colors of whatever; Αν είναι έτσι, δεν δικαιολογεί μια ταινία 92 λεπτών, εκ των οποίων τα μισά τουλάχιστον συνιστούν ένα ψυχεδελικό σόου σε λούπες. Αν είναι κάτι παραπάνω, να μας συγχωρεί ο δημιουργός, δεν το καταλάβαμε.
To 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 2 μέχρι και τις 12 Νοεμβρίου. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
