H Mακ χαϊδεύει τα λέπια του ψαριού που έπιασε, όσο αυτό σπαρταράει. Η αδελφή της, Τζόσι, δεν πλησιάζει. Παρατηρεί. Ο πατέρας του, ένας σκληρός αλλά ζεστός άντρας μαθαίνει στις κόρες του ψάρεμα σε μια λουλουδιασμένη όχθη του Μισισιπή κοντά στο σπίτι τους. Οι πιτσιρίκες όμως, μάλλον εστιάζουν περισσότερο στη μικροστιγμή που χώρισε τη ζωή από το θάνατο.
Με τον ίδιο τρόπο, όχι τόσο μέσα από το βλέμμα της Μακ, όσο μέσα από το συναίσθημά της και τις μνήμες της που αχνοπασπαλίζονται από την πάχνη των παιδικών χρόνων, τη φλόγα της εφηβείας, το ξύπνημα στη σκληρότητα της ενηλικίωσης θα μάς επιτραπεί κι εμάς, όχι απλώς η εξιστόρηση των σημαντικών γεγονότων της ζωής της, αλλά η εμπειρία τους. Η διπολικότητα της μητέρας της, ο έρωτας με τον πατέρα της, η φωτιά που κατέστρεψε το σπίτι τους, ο αιφνίδιος της θάνατος, ο πρώτος έρωτας, η πρώτη απώλεια, τα πρώτα χάδια, τα πρώτα τραύματα.
To 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 2 μέχρι και τις 12 Νοεμβρίου. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
Η Ρέιβεν Τζάκσον επιχειρεί ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο αιθέριο, λυρικό, δύσκολο. Μία βουτιά στην προσωπική μνήμη, αλλά, ταυτόχρονα, και στην αφροαμερικανική ιστορία με την παράδοση και τις πληγές, τα μυστικά και τις ενοχές της.
Ο χρόνος είναι όσο υποκειμενικός όσο και η σκηνοθεσία - πηγαίνουμε μπρος πίσω, σε διαφορετικές ηλικίες της Μακ, με διαφορετικές ηθοποιούς να την ερμηνεύουν. Το μοντάζ ακολουθεί το πώς λειτουργεί η ανθρώπινη μνήμη - μία μυρωδιά, ένα βλέμμα, ένα χρώμα και ταξιδεύεις πίσω, μετά από λίγο ξυπνάς και συνέρχεσαι και συνεχίζεις μπροστά, κάτι άλλο θα σε κάνει να ανατρέξεις και πάλι στο παρελθόν.
Η Τζάκσον δεν μας καλεί να ακολουθήσουμε μία αφηγηματική γραμμή, αλλά να σταθούμε μπροστά από τον κινηματογραφικό ιμπρεσιονιστικό της πίνακα και να συλλάβουμε ότι το δικό μας βλέμμα θεωρήσει απαραίτητο, συγκινητικό. Ότι κάνει την καρδιά μας να συνδεθεί. Τα κοντινά στα χέρια των αγαπημένων μας; Το νερό στο ποτάμι που παίζαμε; Τον ήχο από τα βατράχια; Τι είναι ικανό να ξυπνήσει θύμισες και στη δική μας καρδιά;
Η κάμερα της κινείται αργά, νωχελικά με το τέμπο του αισθαντικού σινεμά του Τέρενς Μάλικ, την εικόνα να την αισθάνεσαι σαν στίχους της Μάγια Αγγέλου, κι όλα να κατασκευάζουν έναν σύμπαν, υγρό, γοητευτικό, μελαγχολικό σαν τον Μισισιπή του Γουίλιαμ Φώκνερ.
Βρώμικοι λασπωμένοι δρόμοι που οδηγούν στο μόνο σπίτι που θα κουβαλάς για πάντα μέσα σου. Βροχή, ρυάκια, βουτιές σε ποτάμια με το νερό να το γεύεσαι ακόμα αλμυρό, ακόμα κι όταν δεν ήταν. Γιατί σήμερα ποτίζεται από τη συγκίνηση και την υγρασία των ματιών σου.
To 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 2 μέχρι και τις 12 Νοεμβρίου. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
