Το 14ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πρόβινσταουν, στη Μασαχουσέτη, τίμησε φέτος τον Ρότζερ Κόρμαν με το Ειδικό Βραβείο Κινηματογραφιστή στα Ορια – με την ευκαιρία αυτή, προβλήθηκε και μια από τις πιο πρόσφατες ταινίες του Κόρμαν, το «Piranhaconda», που φυσικά συνδυάζει πιράνχα και ανακόντα και γιατί όχι…
Το βραβείο στον Ρότζερ Κόρμαν απένειμε ο ορκισμένος θαυμαστής του, Τζον Γουότερς και, με την ευκαιρία, οι δύο σκηνοθέτες (που το άθροισμά τους χτυπάει κόκκινο στο cultόμετρο), κουβέντιασαν για τη δουλειά και τις αγαπημένες τους εμμονές - η συζήτησή τους δημοσιεύτηκε στο The Hollywood Reporter.
Από την πλευρά του, ο Τζον Γουότερς εξομολογήθηκε ότι το «Cry-Baby», η κλασική του ταινία του 1990 με τον Τζόνι Ντεπ στον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο, δημιουργήθηκε ως φόρος τιμής στο «The Cry Baby Killer» που σκηνοθέτησε το 1958 ο Κόρμαν, με πρωταγωνιστή τον Τζακ Νίκολσον. «Στην καριέρα του ο Ρότζερ δημιούργησε μια πρωτοφανή κορυφή, μετά πήδηξε από αυτήν και μετά ξανανέβηκε πολλές, πολλές φορές,» είπε ο Γουότερς για το ίνδαλμά του. «Ηταν ο πρώτος που πραγματικά συνδύασε το καλλιτεχνικό σινεμά με το exploitation κι έβγαλε και χρήματα από αυτό. Σε χρειαζόμαστε πίσω στην αγορά σήμερα, Ρότζερ!»
Μιλώντας για μία από τις ελάχιστες – παραδόξως – εμπορικές αποτυχίες του, ο Κόρμαν αναφέρθηκε στο «The Intruder» του 1968, ένα αντιρατσιστικό δράμα στον αμερικανικό νότο, με πρωταγωνιστή τον Γουίλιαμ Σάτνερ. Η ταινία έσπασε το σερί 17 εισπρακτικών επιτυχιών, μετονομάστηκε λίγο αργότερα στο πιο… άμεσο «I Hate Your Guts!», προβλήθηκε και σε drive-ins, αλλά και πάλι δεν έκανε εισιτήρια – παρότι ο Γουότερς εξακολουθεί να έχει την αφίσα της ταινίας στο τοίχο του. Η περίπτωση αυτής της ταινίας είναι η επιβεβαίωση της διάσημης δήλωσης του Κόρμαν, ότι είναι καλό ν’ αποφεύγει κανείς την κωμωδία και το δράμα γιατί τέτοιες ταινίες πρέπει να είναι στ’ αλήθεια καλές: «Ο τρόμος είναι το πιο σίγουρο στοίχημα. Πάντα προσπαθούσα να κάνω ταινίες που ήταν διασκεδαστικές στην επιφάνεια και έκρυβαν κάποια δική μου δήλωση από κάτω.»
Οι δύο σκηνοθέτες συζήτησαν για το πώς ο Κόρμαν συνεργάστηκε με όλων των ειδών τους καλλιτέχνες, από τον Βίνσεντ Πράις μέχρι τον Τζον Κασσαβέτη και τη Νάνσι Σινάτρα, πώς πυροδότησε την καριέρα σκηνοθετών σαν τον Πίτερ Μπογκντάνοβιτς, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα και τον Μάρτιν Σκορσέζε, πώς η Σέλεϊ Γουίντερς κόντεψε να παρανοήσει υπακούοντας στην υποκριτική Μέθοδο, πώς ο Κόρμαν χρειάστηκε να μεσολαβήσει ανάμεσα στον κλασικής σχολής Μπόρις Καρλόφ και τον περισσότερο μπρεχτικό Πίτερ Λόρε και το πόσο επαγγελματίας ήταν στα γυρίσματα ο Ντένις Χόπερ, παρά τη φήμη του κακού παιδιού.
Ο Ρότζερ Κόρμαν αφηγήθηκε επίσης τον πειραματισμό του με το LSD, με παρέα, φυσικά, τον Τζακ Νίκολσον, τον Ντένις Χόπερ και τον Πίτερ Φόντα, στη διάρκεια του γυρίσματος του «The Trip» του 1967. Ο Κόρμαν εξήγησε ότι μέχρι σήμερα, στα 86 του χρόνια, δοκίμασε LSD μόνο μία φορά, τότε, και τ’ αποτελέσματα ήταν ευχάριστα ήρεμα: «αυτό ήταν και το πρόβλημα. Το δικό μου τριπ ήταν θαυμάσιο. Αν η ταινία είχε βασιστεί στη δική μου εμπειρία, θα θεωρούνταν διαφημιστικό για το LSD!»
Ο Γουότερς μίλησε για το ρόλο του Ρότζερ Κόρμαν ως διανομέα ευρωπαϊκών ταινιών στην Αμερική, μέσω της εταιρείας του New World Pictures – ανάμεσά τους το «Amarcord» του Φεντερίκο Φελίνι και τη «Χαμένη Τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» του Φόλκερ Σλέντορφ. «Μου άρεσε πολύ αυτή η δουλειά,» είπε ο Κόρμαν. «Τα μεγάλα στούντιο ξέρουν πολύ καλά πώς να διανέμουν στουντιακές ταινίες, αλλά όχι καλλιτεχνικές ταινίες. Και οι μικρές σινεφιλικές εταιρείες συχνά δεν είχαν τη δύναμη να κάνουν κάτι σημαντικό. Εμείς τότε είχαμε κερδίσει κάποια αναγνώριση κι έτσι μπορούσαμε να υποστηρίξουμε αυτές τις ταινίες. Είμαι πολύ περήφανος που τις βγάλαμε στις αίθουσες.» Παράλληλα μ’ αυτή τη δουλειά, βέβαια, ο Κόρμαν ουδέποτε σταμάτησε να είναι υπερ-παραγωγικός: Μπορεί παλαιότερα να ολοκλήρωνε 10 με 12 μεγάλου μήκους το χρόνο, αλλά το γεγονός ότι στη σημερινή αγορά παρουσιάζει ετησίως γύρω στις 4 είναι, επίσης, ένα τεράστιο κατόρθωμα!
Ανεκδοτολογικά, ο Κόρμαν αφηγήθηκε την ιστορία όπου οι Hell’s Angels τον απείλησαν ταυτόχρονα με μήνυση και με δολοφονικές προθέσεις, για την παρουσίασή τους στην ταινία του, «The Wild Angels». «Μου έκαναν μήνυση,» είπε ο Κόρμαν, «αλλά παράλληλα είπαν ότι θα με σκοτώσουν. Συναντήθηκα με έναν από τους αρχηγούς τους και του είπα, ‘αν με σκοτώσετε, πώς θα πάρετε τα 10 εκ. δολάρια που διεκδικείτε;’ Τελικά συμφωνήσαμε σε 2.000 δολάρια και ξεμπέρδεψα.»
Αποδεχόμενος το Βραβείο Κινηματογραφιστή στα Ορια, το οποίο πρώτος είχε κερδίσει, πριν 14 χρόνια, ο Τζον Γουότερς, ο Ρότζερ Κόρμαν είπε, «δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Προσπαθώ να το καταλάβω και, φαντάζομαι, σημαίνει στα όρια της καταστροφής! Ο Τζον μίλησε νωρίτερα για πτώσεις από κορυφές, οπότε ελπίζω αυτό να μη μου συμβεί ποτέ.»
Για μια πραγματική βουτιά στο σύμπαν του Ρότζερ Κόρμαν, αναζητήστε το ντοκιμαντέρ της Αλεξ Στέιπλτον, «Corman's World: Exploits of a Hollywood Rebel».
