Από το 2010 που ανέλαβε το πρότζεκτ η Αρνολντ (η περιπέτεια της ταινίας είχε ξεκινήσει από το 2008 με διάφορους σκηνοθέτες και σταρς να παρελαύνουν και λίγο μετά να εγκαταλείπουν) το πρώτο πράγμα που έκανε, δείχνοντας ξεκάθαρα τις προθέσεις της, είναι να επιλέξει τον Τζέιμς Χόσον για το ρόλο του Χίθκλιφ, μετατρέποντας τον ήρωα της Εμιλι Μπροντέ σε μαύρο (ήθελε έναν ήρωα με «τσιγγάνικο ταπεραμέντο») - κάτι που γίνεται για πρώτη φορά.
Βλέποντας τις σκηνές αυτές όμως καταλαβαίνουμε ότι η Αρνολντ δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να ακολουθεί το σκηνοθετικό της ένστικτο και τη σήμα κατατεθέν κινηματογράφησή της: δαιμονισμένη ενέργεια, ωμότητα, κάμερα στο χέρι που τρυπώνει, εγκλωβίζεται, δραπετεύει. Δεν υπάρχει τίποτα το ωραιοποιημένο ή το λαμπερό. Και φυσικά, γνωρίζοντας τη δουλειά της Αρνολντ, η ερωτική σκηνή που παρακολουθεί ο μικρός Χίθκλιφ δε θα είναι η μόνη. Η παιδική αθωότητα μοιάζει συνεχώς να απειλείται από τις ωμές ενήλικες εικόνες. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει μία σινεμασκόπ ομορφιά στα πλάνα της, ένας ασυμβίβαστα μεγαλειώδης καμβάς για να διαδραματιστεί η ιστορία.
Περιμένουμε με ανυπομονησία την πρεμιέρα της σε λίγες μέρες...
