Ο Λουίς Μινιαρό, είναι ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς παραγωγούς, έχοντας βοηθήσει σκηνοθέτες όπως ο Αλμπερτ Σέρα, ο Μαρκ Ρέτσα, ο Λιζάντρο Αλόνσο, αλλά και ο Μανοέλ ντε Ολιβέιρα να κάνουν τις ταινίες που θέλουν, με τον τρόπο που θέλουν. Γεννημένος το 1949 κάνει με το «Stella Cadente» το ντεμπούτο του στην μυθοπλασία, έχοντας γυρίσει ήδη δύο ντοκιμαντέρ.
Κι αντίθετα απ΄ότι ίσως μπορεί να περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο που βρίσκεται ήδη στην έκτη δεκαετία της ζωής του, το ντεμπούτο του είναι απροσδόκητα φρέσκο με έναν τρόπο που μπορείς να τον χαρακτηρίσεις μόνο ως «ακατάτακτο». Η ιστορία του Αμεδαίου της Σαβοϊας, ενός Ιταλού Δούκα που βρέθηκε τον 19ο αιώνα για μια σύντομη περίοδο στον θρόνο της Ισπανίας, ξετυλίγεται εδώ με την υφή ενός παραισθησιογόνου ονείρου, από εκείνα που δεν είσαι σίγουρος αν βλέπεις στον ύπνο σου ή ζεις μέσα σε αυτά.
Ο Αλεξ Μπρέντεμουλ, μελαγχολικά χαμένος σε μια αυλή που τον χειρίζεται σαν μαριονένα, σε ένα παλάτι που είναι ξένο και έναν λαό που τον μισεί, είναι απόλυτα ταιριαστός στον ρόλο του βασιλιά, σε μια ταινία που μοιάζει από την αρχή ως το τέλος «κατασκευασμένη» σαν μια πράσταση που δίνεται από ανθρώπους που δεν ξέρουν ότι η ζωή τους είναι μια σκηνή.
Ο Μινιαρό στήνει κάθε πλάνο του σαν μια νεκρή φύση, ή έναν πίνακα ζωγραφικής: σχεδόν ακίνητοι άνθρωποι, χρυσοποίκιλτα έπιπλα, μπροκάρ υφάσματα, ώριμα φρούτα, φαγητά και ποτά, λουλούδια και ολοκέντητα κιμονό στολίζουν ανθρώπους που μοιάζουν να χάνουν τον στόχο ή την θέλησή τους να κάνουν το οτιδήποτε.
Ο Αμεδαίος φτάνει στο παλάτι γεμάτος μεγαλόστομες ιδέες για ελευθερία, δικαιοσύνη, παιδεία, ανακατανομή του πλούτου και καταλήγει να υπογράφει απλά τα έγγραφα που φτάνουν στο γραφείο του, ενώ ακούει την βοή του κόσμου που ωρύεται λίγο πιο μακριά από το παλάτι και την ηχώ από τις βόμβες που σκάνε σε μια Ισπανία στο χείλος της επανάστασης.
Και μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα αισθησιακής φυλάκισης, η επιθυμίες στρέφονται στην σάρκα, με τον βασιλιά περιμένοντας την γυναίκα του να ενδίδει στα θέλγητρα της μαγείρισσας, να παρακολουθεί τον βοηθό του να κάνει σεξ μαζί της μη μπορώντας να αποφασίσει αν ενδιαφέρεται περισσότερο για εκείνον ή εκείνη και τον πόθο (για τον βασιλιά, για τον βοηθό του, και για τους δυο;) να αναστατώνει επίσης τον νεαρό βαλέ του.
Και αυτή η ατμόσφαιρα της ερωτικής έντασης θα βρει την εκτόνωση της σε αρκετές σκηνές καμιά όμως πιο αστεία κι ερωτική μαζί, από αυτή στην οποία ο βοηθός του, θα κάνει έρωτα σε ένα πεπόνι, το οποίο λίγο αργότερα θα σερβιριστεί στο τραπέζι του χορτοφάγου βασιλιά που αηδιάζει βλέποντας ένα ψητό κεφαλάκι στο τραπέζι του δείπνου του.
Ναι, αυτό είναι το χιούμορ του «Stella Cadente», πανταχού παρών ακόμη και όταν το φιλμ γίνεται σοβαρό κι εξίσου ακατάτακτο είναι το ύφος του, που κατορθώνει να χωρά την πολιτική και την ιστορία και μαζί γαλλική ποπ των '60ς που με κάποιον αλλόκοτο τρόπο δεν μοιάζει καθόλου αταίριαστη στην Ισπανία του 19ου αιώνα.
Αναμφίβολα αυτό το «Αστέρι που Πέφτει» είναι ένα φιλμ που απαιτεί να περάσεις το κατώφλι του ιδιαίτερου κόσμου αφήνοντας πίσω σου τις όποιες προκαταλήψεις που μπορεί να έχεις κι όποια δομημένη ιδέα για τις ταινίες εποχής, τις βιογραφίες, ή το σινεμά των auteur. Κι αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από κατόρθωμα.
