Το «September», η νέα ταινία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, δεν είναι κάτι το κυριολεκτικό. Είναι κατάσταση, είναι συναίσθημα, είναι απόφαση. Είναι μία ταινία που μυρίζει όπως ο αέρας που κουβαλά υπόκωφα την πρώτη βροχή. Είναι ό,τι επιλέγεις εσύ να σημαίνει αυτός ο μήνας στη ζωή σου ή μέσα σου.
Με αυτή την περιέργεια, το Flix θέλησε να πλησιάσει τέσσερις (από τις ακόμα περισσότερες) γυναίκες της ταινίας - τη σκηνοθέτη Πέννυ Παναγιωτοπούλου, τη συν-σεναριογράφο Κάλλια Παπαδάκη και τις δύο πρωταγωνίστριες Κόρα Καρβούνη και Μαρία Σκουλά- για να αφουγκραστεί πώς αποτυπώνεται το «Σεπτέμβρης» στο δικό τους ψυχισμό. Πού ακουμπά; Τι θυμίζει; Πού παραπέμπει; Πώς ποζάρει σε μια φωτογραφία;
Αφήσαμε την προσέγγιση ελεύθερη. Σαν μία μικρή εξομολόγηση - μία θύμηση από τα παλιά, ή μία παραδοχή για το σήμερα. Οι ίδιες συνόδευσαν το κείμενό τους με μία φωτογραφία για το δικό τους September...
Mαρία Σκουλά
Σεπτέμβρης ήταν ο μήνας χωρίς φόβο. Σεπτέμβρη ήταν ο πρώτος αποχωρισμός. Φυσικός, απλός και γεμάτος με όλη αυτή την αυτονόητη και αποστομωτική δύναμη που μόνο το περπάτημα ενός παιδιού μπορεί να έχει. Φανταστείτε μια φωτεινή μέρα, τόσο φωτεινή που όλα γύρω είναι κάτασπρα, καίγονται από το φως. Ενα παιδί, λίγο πριν κλείσει τα πέντε, κρατά το χέρι της μητέρας του. Δεν την κοιτάζει. Και περιμένει. Τη σωστή στιγμή αφήνει το χέρι και χωρίς να κοιτάξει πίσω- αν το παρατηρήσεις προσεκτικά τίποτα δεν αλλοιώνει το βηματισμό του, δεν διακρίνεται πουθενά κάποια αμφιβολία ή προφύλαξη- με περπάτημα σταθερό προς τα μπρος μπαίνει στην αυλή του σχολείου. Η υπόσχεση. Θα είμαι καλά. Ο Σεπτέμβρης λοιπόν, ο μήνας της πρώτης υπόσχεσης, πάντα με έκανε χαρούμενη. Θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το φωτεινό πρωινό, που για λίγο, όσο κράτησε το περπάτημα από τη μητέρα μου μέχρι την πόρτα του σχολείου, αισθάνθηκα την απόλυτη έλλειψη φόβου. Για χρόνια πίστευα ότι αυτό είχε χαθεί για πάντα. Τώρα από την πλευρά της μητέρας πια, παρατηρώ τη δική μου κόρη, όχι μόνο τη μέρα αυτή του Σεπτέμβρη, αλλά την κάθε μέρα, πώς προχωρά προς την πόρτα του σχολείου. Ο αποχωρισμός κάθε μέρα. Και όταν απομακρύνομαι, ξανά η ίδια υπόσχεση. Θα είμαι καλά. Και τότε δε φοβάμαι.
.
Κόρα Καρβούνη
Ο Σεπτέμβρης είναι ένας μήνας που έχει θλίψη αλλά και λαχτάρα για το μέλλον. Κάθε Σεπτέμβρη έχω την αίσθηση πως πισωπατώ, επιστρέφω στο παρελθόν για να μπορέσω να ξανοιχτώ μπροστά... Φέτος έκανα ένα πολυ μεγάλο ταξίδι στην Αμερική για να συναντήσω ανθρώπους που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το παρελθόν μου κι ήταν σαν να έβρισκα, σαν να ανακάλυπτα από την αρχή, ένα δικό μου κομμάτι, που πάντα υπήρχε, μια σιωπηλή προέκτασή μου. Ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί ένα εφαλτήριο ζωής κι είναι ο μήνας ανάμεσα στο πριν και το μετά, μια αχνή παρένθεση.
.
Κάλλια Παπαδάκη
Οσο περνούν τα χρόνια, τόσο έχω την αίσθηση πως ο Σεπτέμβρης είναι μια θολή φωτογραφία, μια αχνή συγκεχυμένη ανάμνηση, αυτού που κάποτε υπήρξαμε, κι έχουμε υπάρξει, και σε κάθε απαρχή και ξεκίνημα, μας στοιχειώνει κρυφά κι ανεπαίσθητα μας ορίζει. Ο Σεπτέμβρης μοιάζει με τις ρίζες των δέντρων, που απλώνονται πίσω στο χρόνο, σχεδόν γραπώνονται από την απαρχή του κόσμου, του δικού μας μικρού και μεγάλου κόσμου, που πολλές φορές δεν μας χωρά.
.
Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Μ' αρέσουν πολύ τα καλοκαίρια. Οσο πιο παλιά τα καλοκαίρια, τόσο πιο πολύ μ'αρέσουνε. Οπότε μάλλον μ'αρέσουν τα παλιά πράγματα, πιο πολύ κι από τα καλοκαίρια. Ενα καλοκαίρι που πέρασε είναι και ο Σεπτέμβρης στο μυαλό μου. Ενα καλοκαίρι που πάλιωσε. Ενα καλοκαίρι που άδειασε. Μια έρημη παραλία. Μ'αρέσουν τα πράγματα όταν άδειαζουνε, μπορώ να τα αφουγκραστώ καλύτερα. Συχνά επιστρέφω, γυρίζω πίσω, σε μέρη που πριν ήτανε γεμάτα κόσμο, για να νιώσω καλύτερα την τωρινή απουσία. Με κάνει να σκέφτομαι ότι όλα περνάνε• και ακριβως επειδή περνάνε, γι' αυτό και ξαναγίνονται. Γι'αυτό μ'αρέσει ο Σεπτέμβρης. Γιατί με κάνει να καταλάβω τον τρόπο με τον οποίο τα πράγματα ξαναγίνονται. Μια διαρκής αναχώρηση είναι τα καλοκαίρια στο μυαλό μου, ενώ ο Σεπτέμβρης μια γλυκιά επιστροφή. Πέννυ Π. Reykjavik 2.10.2013
Διαβάστε την κριτική του Flix για το «September»
