Είναι το επετειακό, 10ο TIME 100 και θα μας πάρει μέρες να το ξεκοκαλίσουμε, αλλά μια πρώτη ματιά φέρνει καθησυχασμό και… εκπλήξεις! Το τελευταίο τεύχος του TIME κυκλοφορεί με επτά (7) διαφορετικά εξώφυλλα, από τις διαφορετικές κατηγορίες της λίστας: τιτάνες, ηγέτες, καλλιτέχνες, πρωτοπόροι, ινδάλματα και με κοινό τίτλο, «The 100 Most Influential People in the World». Ποιο είναι το εξώφυλλο που επιλέγει από την κινηματογραφική αρένα; Η τελευταία American sweetheart φυσικά, η Τζένιφερ Λόρενς, που μοιάζει να έχει καβαλήσει την ταχεία και να μη σταματά πουθενά.
Διαβάστε παρακάτω ποιους θεωρεί το TIME πιο επιδραστικούς ανθρώπους από τον κινηματογραφικό χώρο και τα κείμενα που τους αφιερώνουν επώνυμοι θαυμαστές τους. Μελετήστε ολόκληρη τη λίστα των 100 εδώ.
Τζένιφερ Λόρενς – γράφει η Τζόντι Φόστερ
Θα θυμάστε που βρισκόσασταν όταν το νιώσατε για πρώτη φορά, πώς ακινητοποιηθήκατε σ’ ένα σημείο, σα μικρό ζωάκι που αναλογίζεται το τέλος του. Το Βλέμμα της Τζένιφερ Λόρενς. Σα μαχαιριά στα σπλάχνα. Μια αναγνώριση. Θυμάμαι που πήγαινα στο μοντάζ του «Winter’s Bone». Σκεφτόμουν, ναι, η κοπέλα ξέρει να παίζει. Αλλά, φίλε μου, η κοπέλα μπορεί κι απλώς να υπάρχει. Ολα αυτά τα επώδυνα μυστικά στο πρόσωπό της, η αίσθηση ότι υπάρχει ένα τρομερό παρελθόν που άφησε στο πέρασμά του απίστευτες γωνίες στα οστά και μια κόπωση. Εχει κουραστεί από τον πόνο της ζωής – κάτι που καμιά από τις ηρωίδες της δε θα είχε την ενέργεια να εκφράσει. Είναι απλώς ένα κομμάτι της, σαν το δέρμα και τους μύες. Τα καλά νέα είναι ότι η Τζεν, με το κεφάτο, θαρραλέο alter ego της με το ελεύθερο πνεύμα, τη βαθειά φωνή και τη ροπή προς το junk food… Η Τζεν, το πνευματώδες αγοροκόριτσο από το Κεντάκι – αυτή η Τζεν ξέρει τι κάνει. Μια πλάκα. Ενα κόσμημα. Ενα κόσμημα με βλέμμα που σκοτώνει.
Στίβεν Σπίλμπεργκ – γράφει ο anchorman Τομ Μπρόκο
Ακουσα να μιλούν πρώτη φορά για τον Στίβεν Σπίλμπεργκ σ’ ένα γεύμα μ’ ένα φίλο του Πίτερ Μπέντσλεϊ, του συγγραφέα του «Jaws». «Θεέ μου», είπε ο φίλος μου, «αυτός ο πιτσιρικάς ο σκηνοθέτης νομίζει ότι μπορεί να κατασκευάσει ένα μεγάλο λευκό καρχαρία. Δεν το νομίζω.» Αυτή ήταν κι η τελευταία φορά που οποιοσδήποτε υποτίμησε τον Σπίλμπεργκ, ο οποίος γρήγορα έγινε ένας θρυλικός δάσκαλος του πώς να κατασκευάζεις αξέχαστες, διδακτικές και τολμηρές ιστορίες στη μεγάλη και στη μικρή οθόνη. Ποιος άλλος σκηνοθέτης στην ιστορία του σινεμά μάς έχει προσφέρει τέτοια γκάμα ανεξίτηλων ταινιών – ταιριάζοντας το «Lincoln», τη «Λίστα του Σίντλερ», το «Saving Private Ryan» με το «E.T.» και τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» και τις περιπέτειες του «Ιντιάνα Τζόουνς» με την κλασική δημιουργικότητα του «Jaws»; Οσο διαφορετικά κι αν είναι τα αντικείμενά τους, οι παραγωγές του Σπίλμπεργκ έχουν ως κοινή θεματική το DNA της ανθρωπότητας, ώστε να διαφωτιζόμαστε και να ψυχαγωγούμαστε ταυτόχρονα. Η δουλειά του στο «Lincoln» και μόνο αξίζει παντοτινή αναγνώριση γιατί ζωντάνεψε, όπως καμιά άλλη ταινία, την πεμπτουσία του Αμερικανού Προέδρου που παλεύει με το μεγαλύτερο ηθικό δίλημμα στην ιστορία μας. Βρεθήκαμε στα μέσα του 19ου αιώνα, στο πλευρό του Λίνκολν κι ήταν συγκλονιστικό συναίσθημα. Η δύναμη της ταινίας παραμένει πολύ μετά τους τίτλους τέλους και το ίδιο συμβαίνει και με την καριέρα του Στίβεν.
Μπράιαν Κράνστον – γράφει ο Τζον Χαμ
Την πρώτη φορά που γνώρισα τον Μπράιαν Κράνστον φορούσε μόνο το εσώρουχό του. Κάναμε μια φωτογράφιση για ένα ψιλοάγνωστο τηλεοπτικό δίκτυο που λεγόταν AMC και φορούσε μια πλαστική ποδιά χημικού, στενό λευκό σώβρακο και γαλότσες, ενώ εγώ ήμουν ντυμένος μ’ ένα άψογο κοστούμι από τα ‘60ς, με τα μαλλιά κολλημένα πίσω κι ένα τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη μου. Οι σειρές μας δεν είχαν κάνει ακόμα πρεμιέρα. Ημασταν απλώς δυο ηθοποιοί, με τα ρούχα της δουλειάς, χωρίς συνάφεια με το περιβάλλον. Εκείνος ήταν φιλικός, αστείος, κοινωνικός, σεμνός και υπέροχος. Στη διάρκεια των τελευταίων πέντε σεζόν, θαύμασα την ικανότητα του Μπράιαν να μετατρέψει τον Γουόλτερ Γουάιτ του «Breaking Bad» από έναν αδύναμο, τρομοκρατημένο πατέρα σ’ έναν αδίστακτο, τρομακτικό πατέρα, σύζυγο και άρχοντα του εγκλήματος. Η μεταμόρφωση ήταν υπνωτική. Η ερμηνεία ήταν ατρόμητη. Τόσο καλός είναι ο Μπράιαν. Είχα τη χαρά να τον γνωρίσω μετά από αυτήν τη φωτογράφιση, καθώς συνέλλεγε τη μια διάκριση μετά την άλλη, καθώς η καριέρα του άνθισε, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποίησαν πόσο καλός είναι. Μέσα απ’ όλα αυτά παρέμεινε φιλικός, αστείος, κοινωνικός, σεμνός και υπέροχος. Ξέρω ότι δεν είναι ο μόνος που ανυπομονεί, πεινασμένος, για τα τελευταία επεισόδια του «Breaking Bad». Ξέρω επίσης ότι δεν είμαι ο μόνος που ανυπομονεί, με κομμένη την ανάσα, για να δει τι θα κάνει ο Μπράιαν μετά.
Ντάνιελ Ντέι-Λούις – γράφει ο Τόνι Κούσνερ
Στην προσωπική επαφή, στις συνεντεύξεις και στην οθόνη, κατοικώντας μέσα στους ήρωες με τους οποίους έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του κόσμου, ο Ντάνιελ δίνει την εντύπωση μιας απόκοσμης εσωτερικότητας. Αυτό μας γεμίζει θαυμασμό και μας προκαλεί αμηχανία. Είναι η αφετηρία, πιθανότατα, του έμμονου και πανικόβλητου ενδιαφέροντός μας στη μέθοδό του, τη θρυλική του πειθαρχεία και προσπάθεια. Η δύναμη και η χάρη των ερμηνειών του Ντάνιελ μοιάζει να πηγάζει από κάτι με το οποίο εκείνος έχει επαφή, βαθιά μέσα του, έντονα ιδιωτικό και συγκεκριμένο στη δική του εμπειρία, αλλά ταυτόχρονα μυστηριωδώς καθολικό. Υπάρχει κάτι στα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς με το οποίο συνδέονται οι μεγάλοι καλλιτέχνες και, κάνοντας αυτή τη σύνδεση, καταφέρνουν ν’ αγγίξουν το Θείο – τη διαδικασία που κάνει ένα υλικό ή μια ιδιότητα ν’ απογειωθεί, να εμποτίσει την ατμόσφαιρα και μετά να συμπυκνωθεί, να στερεοποιηθεί, να γίνει πιο κατανοητή μέσα από το ασύλληπτο. Ο Ντάνιελ φέρει τα ταλέντα και τα επιτεύγματά του με μετριοφροσύνη, γοητεία και γενναιοδωρία. Σαν τον Πρόεδρο που ενσάρκωσε στο «Lincoln», είναι ένα πλάσμα του βυθού, απρόσμενα προσεγγίσιμος και απολαυστική παρέα. Είναι ένας ευαισθητοποιημένος και δραστήριος πολίτης του κόσμου, ένας θεαματικός σύζυγος και πατέρας. Αλλά όταν ο Ντάνιελ παίζει, κάνει το φυσικό μεταφυσικό και το αντίστροφο. Είναι ένας ηθοποιός – δημιουργούς, του οποίου οι ερμηνείες δεν είναι απλώς σπουδαίες – είναι θεμελιώδεις.
Λίνα Ντάναμ – γράφει η Κλερ Ντέινς
Ο τίτλος της σειράς της Λίνα Ντάναμ στο HBO σκάει με κεφαλαία γράμματα – GIRLS – που γεμίζουν την οθόνη ως τις άκρες. Σαν την ίδια τη Λίνα, δεν έχουν τίποτα το συνεσταλμένο. Ανακτά το υποτιμητικό «κορίτσια» όπως κι άλλες αμέτρητες ιδέες. Η ηρωίδα της, η Χάνα, λέει ότι έχει καλυφθεί με τατουάζ για να κερδίσει κύρος, ή έλεγχο, πάνω στο σώμα της. Η Λίνα ξεγυμνώνει το γεμάτο τατουάζ σώμα της σ’ όλη τη διάρκεια της σειράς, ξεκαθαρίζοντας ότι είναι δικό της και διαλέγει να το μοιραστεί. Η δύναμη της Λίνα έγκειται κυρίως στην αυτογνωσία και το πνεύμα της. Οπως όλοι οι σπουδαίοι κωμικοί, έχει έτοιμο ένα αστείο για να αποκρούσει κάθε χλευασμό. Η θλιβερή ανακοίνωση της Χάνα ότι θα μπορούσε τουλάχιστον να γίνει «η φωνή μιας γενιάς» προκαλεί και εμποδίζει πολλά δηλητηριώδη βέλη. Η αληθινή δύναμη της Λίνα, ωστόσο, έγκειται στο ότι είναι διάφανη. Είναι ακλόνητα, απτόητα ειλικρινής. Εκθέτει, κάτω απ’ όλο αυτό το γυμνό δέρμα, μια πλειάδα από ελαττώματα: έντονη εγωπάθεια, ψυχαναγκασμό, λαιμαργία, φλυαρία. Η Χάνα είναι ένα από τα πιο ζωντανά και ωμά πορτρέτα που έχουμε δει ποτέ – με τα νύχια φαγωμένα ως το κρέας – και παρά τις τρανταχτές της αδυναμίες, την αρπάζουμε στην αγκαλιά μας. Η μοναδική έλλειψη ματαιοδοξίας ή ντροπής της Λίνα μάς επιτρέπει να σκεφτούμε ότι μπορεί κι εμείς να έχουμε τη δυνατότητα να αποδεχτούμε και να εκφράσουμε ολοκληρωτικά τον εαυτό μας. Αυτό δεν είναι μόνο εντυπωσιακό, είναι σημαντικό. Γιατί, όπως φαίνεται, τα κορίτσια δε θέλουν μόνο να διασκεδάζουν. Θέλουν και να γίνονται γνωστές γι’ αυτό που πραγματικά είναι.
