Πολυάσχολος μεσήλικας δικηγόρος, γόνος ιστορικής οικογένειας της Χαβάης, περνάει τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής του. Από την μία, ένα κτήμα παρθένας γης που αποτελεί οικογενειακό κειμήλιο πρέπει να ξεπουληθεί σε μεγαλοξενοδόχους και τα κέρδη να μοιραστούν στους απογόνους – ένας εκ των οποίων κι ο ίδιος. Ταυτόχρονα, τη δική του οικογένεια έχει χτυπήσει η τραγωδία: η γυναίκα του βρίσκεται σε κώμα μετά από δυστύχημα, και εκείνος πρέπει να ξαναβρεί την επαφή με τις ατίθασες κόρες του, αλλά και το κουράγιο του να ανταπεξέλθει σ' ένα χτύπημα που αλλάζει τη ζωή σου για πάντα. Ή τουλάχιστον σου επιβάλλει να την κοιτάξεις, όπως ακριβώς είναι, σε κοντινό.
Ο Αλεξάντερ Πέιν έχει το ταλέντο να πατάει σε πρωτογενές υλικό (αυτή τη φορά στο βιβλίο του Κάουι Χαρτ Χέμινγκ) κι όταν τελειώνει την κινηματογραφική του διασκευή, να αισθάνεσαι ότι σου έχει ψιθυρήσει κάτι βαθιά δικό του, προσωπικό. Το σενάριο των «Απογόνων», μία ιστορία οικογενειακών δεσμών που τελικά ορίζουν τη ζωή μας, μπορεί να διαδραματίζεται στα νησιά της Χαβάης, να αφορά τις συναισθηματικές μνήμες και αγωνίες ενός άλλου ανθρώπου, αλλά όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους νιώθεις ότι ο Πέιν σου έχει αποκαλύψει τη δική του συναισθηματική ένταση για τη ζωή, το θάνατο, τις σχέσεις, ακόμα και τις ελληνικές του ρίζες.
Με οδηγό τη σήμα-κατατεθέν του αφοπλιστική ειλικρίνεια και το γνωστό του στιλ να εμπλέκει την τραγωδία με την μαύρη κωμωδία, ο Πέιν μας προσγειώνει απότομα στη ζωή του αντι-ήρωά του, στο προσκεφάλι της ετοιμοθάνατης γυναίκας του, στην ανήσυχη εφηβία των κοριτσιών του, στα συμβόλαια μιας κυνικής αγοροπωλησίας που ξεπουλά την ιστορία της οικογένειάς του. Δεν παρουσιάζει τίποτα ωραιοποιημένο, ο κεντρικός του χαρακτήρας είναι ανήμπορος να αντιμετωπίσει την αλλαγή, την απώλεια, τις αποφάσεις, τις κόρες του, τον πεθερό του, τα διψασμένα για χρήμα ξαδέλφια του. Δεν του φτάνει το παρόν χτύπημα της μοίρας, αλλά μία ακόμα ανατροπή του γκρεμίζει και το εξιδανικευμένο παρελθόν. Οργή, πόνος, παράπονο, ανησυχία, εκδίκηση, ενοχές. Ενας μεσήλικας άντρας που έχει να διαχειριστεί κάτι παραπάνω από μία απλή υπαρξιακή κρίση.
Το μεγάλο ταλέντο του Πέιν είναι η πένα του. Γράφει από καρδιάς, εύθραυστα, αποστομωτικά. Για αυτό και ίσως νομίζει ότι χρειάζεται το τόσο μπουφόνικο σε στιγμές χιούμορ - για να κρατήσει ισορροπίες σ' ένα προσωπικό μελό, που έχει όμως κι αυτό την αλήθεια του. Στη συγκεκριμμένη ταινία του, την πιο ώριμη της καριέρας του, διαθέτει κι ένα επιπλέον όπλο: τον αποκαλυπτικό πρωταγωνιστή του. Κάτω από την καθοδήγηση του Πέιν, με αυτό το σενάριο, με αυτό το χαρακτήρα, ο Κλούνεϊ δίνει την καλύτερη του ερμηνεία, χωρίς μανιέρες, χωρίς σχήματα, σπάζοντας ολοκληρωτικά το τυποποιημένο του χολιγουντιανό περιτύλιγμα. Τσαλακωμένος, loser, απελπισμένος, μη-φωτογενής, σπαραχτικός και πέρα για πέρα ανθρώπινος, ο Κλούνεϊ αποδεικνύει ότι έχει και περισσότερα τελικά να δώσει και κλείνει ένα σίγουρο ραντεβού με τις οσκαρικές υποψηφιότητες.
