KVIFF 2012 «The Almost Man» του Μάρτιν Λουντ

Ο τριανταπεντάρης Χένρικ και η φίλη του Τόνε, έχουν μόλις μετακομίσει σε ένα καινούριο σπίτι. Ενώ βγάζουν τα πράγματά τους από τις κούτες, ο Χένρικ αναρωτιέται τι θα σκέφτονται γι αυτούς οι γείτονες. «Δεν ξέρουν τίποτα για μας» λέει. «Θα μπορούσαμε να είμαστε χριστιανοί φονταμενταλιστές. Θα μπορούσες να είσαι αλκοολική». Στην πραγματικότητα μοιάζουν αξιαγάπητοι. Ενα ζευγάρι που θα ήθελες να έχεις φίλους, που αγαπά ο ένας τον άλλο, που βλέπουν τη ζωή με χιούμορ και ειρωνεία. Μερικές φορές λίγο περισσότερη απ όση χρειάζεται. O Χένρικ βάζει στο πικ απ το «All Night Long» κι αρχίζουν να χορεύουν. Διασκεδαστικά, μα όχι αληθινά. «Μπορείς να χορέψεις χωρίς ειρωνεία;» τον ρωτάει η Τόνε...

Στην πραγματικότητα για τον Χένρικ είναι δύσκολο να πάρει οτιδήποτε στα σοβαρά. Ακόμη κι αν έχει μια κανονική δουλειά, ένα σπίτι, μια φίλη, μοιάζει να λειτουργεί με τους κανόνες της ενήλικης συμπεριφοράς μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Με τους φίλους του δείχνουν σαν κάτι λιγότερο από έφηβοι, παίρνοντας τα πάντα στην πλάκα, κάνοντας φασαρία, μεθώντας... Με την Τόνε που συχνά τον ακολουθεί στο απολαυστικό παιχνίδι που μοιάζει να είναι η ζωή του, δεν ξέρει πως να συμπεριφερθεί όταν τα πράγματα σοβαρεύουν.

Και όπως πιθανότατα σας έλεγε η μητέρα σας, «τα πολλά γέλια φέρνουν δάκρυα», κάτι που στην περίπτωση του Χένρικ θα γίνει πραγματικότητα όταν ένα βράδυ σε ένα πάρτι θα μεθύσει λίγο παραπάνω απ όσο χρειάζεται και θα χρειαστεί να αναλάβει τις ευθύνες για τα όσα θα κάνει.

Με ένα απόλυτα ταιριαστό παρουσιαστικό, άβολα κολλημένος κάπου ανάμεσα σε μια παρατεταμένη εφηβεία και την μέση ηλικία που πλησιάζει, ο πρωταγωνιστής Χένρικ Ράφεαλσεν μοιάζει ιδανικός για τον ρόλο του Χένρικ. Γλυκός και αξιαγάπητος αλλά όχι τόσο ώστε να του συγχωρείς τα πάντα, κατορθώνει να ακροβατεί με απόλυτη επιτυχία στο γκρίζο σημείο ανάμεσα αστείο και το όταν παύει να είναι αστείο.

Το σενάριο του Λουντ, έξυπνο γεμάτο χιούμορ, σε κάνει να γελάς δυνατά με την ίδια ευκολία που κατορθώνει να σου κόβει το γέλιο μαχαίρι. Με την πολιτική ορθότητα να μην έχει θέση εδώ και ισορροπώντας πάντα στην κόψη του χαριτωμένου και του σκληρού, το στοίχημα που βάζει το φιλμ με τον εαυτό του μοιάζει δύσκολο, αλλά καταλήγει απόλυτα πετυχημένο.

Ευρηματικό, έξυπνο, πάντα απρόβλεπτο ακόμη κι αν δεν είναι δύσκολο να δεις που πηγαίνει, το «The Almost Man» μιλά για μια όχι και τόσο σπάνια πλευρά του σύγχρονου άντρα και κατορθώνει ακόμη κι αν μιλά για κάτι γνώριμο, να το κάνει με χιούμορ, αλήθεια και πνεύμα, δείχνοντας πάντα μια δική του μια ξεκάθαρη άποψη για το σινεμά και ειδικότερα την κωμωδία: Οσο πιο απρόσμενη, τόσο πιο πετυχημένη...